Στην αγκαλιά της Παναγιάς Μουχλιώτισσας… μια εκκλησιά που δεν έγινε ποτέ τζαμί…

Από την περιπλάνηση του Θοδωρή στην Πόλη. Μια ανάρτηση για μία άγνωστη, εκκλησία. Μία εκκλησιά από τις ελάχιστες, που δεν έγινε ποτέ τζαμί…

Είχα ξεχυθεί στα στενά της Πόλης και συγκεκριμένα στην λεγόμενη ιστορική χερσόνησο για αμέτρητες ώρες περπατήματος.Αν και έχω περπατήσει σε τούτα τα μέρη ξανά και ξανά κάτι απροσδιόριστο με σπρώχνει πάντα στο να πηγαίνω στους ίδιους δρόμους,στα ίδια σοκάκια,στις ίδιες γειτονιές.Είναι σαν να προσπαθώ να απορροφήσω την Πόλη μέσα μου,σαν να θέλω να αποτυπώσω όσες πιο πολλές μυρωδιές,εικόνες και λοιπά ερεθίσματα βαθειά στο κορμί μου.
Χωμένος λοιπόν με τις ώρες στα σοκάκια βρέθηκα στο Φανάρι στα σύνορα με το Φάτιχ.Ο καιρός μουντός,παγωμένος και με έναν αέρα που πραγματικά έτσουζε.Δε θα ήταν άσχημα να κάνω ένα διαλλειματάκι,σκέφτηκα,να ξεφύγω λιγάκι από την βαρυχειμωνιά.Εκεί κοντά μου ήταν η εκκλησία της Παναγίας της Μουχλιώτισσσας. Εμένα μου φαινόνταν πάντα σαν ερειπωμένη,αλλά γυροφέρνοντάς την μια φορά,είδα μια πορτούλα με κουδουνάκι και σκέφτηκα πως ίσως καταφέρω να μπω μέσα να την δω.
Χτύπησα και μετά απο λίγο ακούστηκαν βήματα στον αυλόγυρο και μια κύρια μου άνοιξε.Δεν μιλούσε ούτε μια λέξη ελληνικά,μα βλέποντάς με,ρώτησε:Yunanlımısın?Χαμογελώντας,απάντησα καταφατικά και με άφησε να μπω στην αυλή.Στην Πόλη σαν καταλάβουν πως δεν είμαι Τούρκος,

Πόσο μας λείπει ένας τέτοιος… 28-1-2008…

Χριστόδουλος των Ελλήνων: «Να είστε έτοιμοι γιατί κάποιοι προετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας»

σχόλιο Γ.Θ : Ανεπανάληπτος & Αναντικατάστατος. Ο Μεγάλος Έλληνας, που σαν Στρατάρχης της Εκκλησίας συγκρούστηκε με την νέα τάξη και τους ελληνόφωνους πράκτορές της, “έβλεπε” αυτό που θα έρθει και σαν μαχητής έδωσε το αγώνα της ζωής του, μόνος εναντίον όλων…
Μας λείπεις Αθάνατε.  
Όταν, το 2005, ο Χριστόδουλος μιλούσε για «σχέδιο κατά της Ελλάδας», κάποιοι τον έβρισκαν υπερβολικό. Όταν, το 2006, είπε:

«να είστε έτοιμοι γιατί κάποιοι προετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας», πολλοί δεν τον πήραν στα σοβαρά, υπνωτισμένοι από την εικονική πραγματικότητα της δήθεν «ισχυρής Ελλάδας». Όταν, το 2007, στο τελευταίο του μήνυμα, προέτρεπε για «αντίσταση και ανάκαμψη για ό,τι κινδυνεύει», είχε δει τις δύσκολες μέρες που έρχονταν και ήθελε να προειδοποιήσει.
«Οι Ευρωπαίοι έδειξαν πως δεν θέλουν το καλό μας και έγιναν αίτιοι εθνικών συμφορών. Τώρα είμαστε αδελφοί με τους Ευρωπαίους. Και καλά κάναμε. Να τα ξεχάσουμε όλα; Να τα συγχωρήσουμε

Ένα ευχαριστώ…

της Ειρήνης Μηλιαρά

Και τελικά τι μένει στο τέλος της ημέρας; Όλοι τρέχουμε, αγχωνόμαστε για ένα μπράβο, για μία επιβράβευση, για τον εγωισμό μας και μόλις όλα αυτά τελειώσουν ένα κενό. Ένα κενό που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι γιατί είναι τροφή της αλαζονείας μας.
Άγχος για τη δουλειά, άγχος για τις διαπροσωπικές σχέσεις, άγχος για αυτά που έρχονται, άγχος για αυτά που φεύγουν  Στο τέλος της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου υπάρχουν στόχοι που έχουν επιτευχθεί και στόχοι που παραμένουν άπιαστα πουλιά. Ποτέ όμως δε λέμε ένα

“Πίστευε και μη ερεύνα… Είναι χριστιανικό δόγμα;”

“Η φράση αυτή, πράγματι είναι ένα μυστήριο. Και ο λόγος είναι ο εξής: Αυτοί που τη λένε, αν είναι Χριστιανοί, είναι άνθρωποι είτε αγράμματοι, είτε άσχετοι με τη Χριστιανική πίστη. Αν πάλι τη λέει μη Χριστιανός, (άπιστος ή Προτεστάντης), την αποδίδει στους Χριστιανούς ως μομφή σκοταδισμού. Θέλει να λέει δηλαδή, ότι οι Χριστιανοί πιστεύουν τυφλά σε όσα τους λένε, χωρίς έρευνα, και ότι αυτός είναι ο τρόπος τους. Όμως κανένας από αυτούς δεν ξέρει να μας πει, από πού προκύπτει αυτή η φράση, και αν πράγματι ποτέ οι Χριστιανοί πίστευαν σε κάτι τέτοιο!

Από την άλλη μεριά, όταν ακούμε αυτή τη φράση από Χριστιανούς που γνωρίζουν την πίστη τους, τη λένε μόνο για να μεμφθούν άλλους, ή για να αρνηθούν ότι αυτό είναι ένα Χριστιανικό δόγμα.

Είναι λοιπόν μια φράση τύπου: “ράδιο αρβύλα” που λένε και οι φαντάροι. Τη λένε πολλοί, όμως όλοι τους έχουν μεσάνυχτα για την προέλευσή της, και για την αξιοπιστία της!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν, να είναι μια φράση Χριστιανική, αλλά οι Χριστιανοί που γνωρίζουν την πίστη τους, να την αρνούνται; Πώς είναι τότε δυνατόν, αυτοί που τη λένε, να τη

Μιχαήλ Ακομινάτος “το θρηνητικό τρυγόνι της αιώνιας Αθήνας”…

Ο πικραμένος ονειροπόλος της αρχαιότητας, που είχε μοιρασμένη την καρδιά του στον Χριστό και στον Πλάτωνα. Ένας δεσπότης και συνάμα αρχαίος ρήτορας…

Από την πένα του μοναδικού Φώτη Κόντογλου.

Τούτη η παμπάλαιη και περιβόητη πολιτεία της Αθήνας, που μαζευτήκαμε απ’ Ανατολή και Δύση, από στεριά κι από θάλασσα, ήρθε καιρός που είχε ρημάξει σχεδόν ολότελα, κ’ είχε γίνει σα χορταριασμένο νεκροταφείο. Και πάλι με τα χρόνια ξαναγέμισε ανθρώπους κι άνθισε όπως τώρα. Και πάλι θα ‘ρθει ένας καιρός που θα ξαναρημάξει, κι ας μην το βάζει με το νου του κανένας μας σήμερα. Έτσι γυρίζει η ρόδα του κόσμου.
Η Αθήνα ρήμαξε μαζί με τον αρχαίο κόσμου, που ήταν η κούνια του κ’ η μάνα του. Από τα χρόνια που βασίλευε στην Πόλη ο Ιουστινιανός, η Αθήνα ήτανε ένα ρημάδι. Κανένας δεν συλλογιζόταν πια αυτήν την ξακουστή πολιτεία, γιατί όλα είχανε μετατοπιστεί στην Ανατολή. Κάπου – κάπου ξέπεφτε κατά δώθε κανένας ταξιδευτής, επειδής οι δρόμοι που πηγαίνανε από την Πόλη στην Ιταλία, στην Ιερουσαλήμ και σ’ άλλες μεγάλες και πολυσύχναστες πολιτείες, δεν περνούσανε από την Αθήνα.
Κατά τα 700 μ. Χ, ένας δεσπότης Φράγκος λεγόμενος Μπιλιμπάλντος γράφει δυο λόγια, που δείχνουν πως υπήρχε ακόμα Αθήνα. Ένας Αραβας γεωγράφος Ισταχής λεγόκενος, στα 1000 μ. Χ, γράφει για την Αθήνα πως μαζί με την Ρώμη ήτανε οι μανάδες των Ρουμ (των Ελλήνων) και πως η Αθήνα προ πάντων στάθηκε ο τόπος της σοφίας των Γιουνάν (Ιώνων, Ελλήνων, που ευρήκανε τη φιλοδοφία, και τις επιστήμες. Κι άλλοι Αραβες γράψανε για την Αθήνα σε κείνα τα χρόνια, όπως ο Εδρισής, ο Αμπουλφέδας κι ο Ιμπν – Χαουκάλ, που λέγει την Αθήνα Ιτσχανιγιάχ, δηλαδή πολιτεία των σοφών Ελλήνων. Πλην αυτά τα γράφανε για την πεθαμένη Αθήνα, γιατί η ζωντανή ήτανε ένα χωριό ελεεινό και τρισάθλιο.
Οι Σταυροφόροι δεν ξέρανε καν τ’ όνομα της Αθήνας, ούτε οι άλλοι χατζήδες που πηγαίνανε χιλιάδες στον Άγιο Τάφο. Κατεβαίνανε από τα βορινά μέρη και

Πόσο μας λείπει ένας Μακρυγιάννης…

Ένας Μέγας Άγιος της εποχής μας, μιλάει για τον Μέγα Μακρυγιάννη…

…Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχει ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Και να ξέρετε ο πιστός είναι και γενναίος. Ο Μακρυγιάννης ο καημένος τι τράβηξε! Και σε τι χρόνια!

-“Κάπνισαν τα μάτια μου”, λέει κάπου Γέροντα.

-Ναι κάπνισαν τα μάτια του. Από την ένταση και την αγωνία που είχε, ήταν σαν να έβγαζαν υδρατμούς τα μάτια του. Βρέθηκε σ’ εκείνη την κατάσταση και από πόνο και αγάπη θυσιαζόταν συνέχεια. Δεν σκέφθηκε, δεν υπολόγισε ποτέ τον εαυτό του. Δεν φοβήθηκε μην τον σκοτώσουν,

Ταξιδεύουμε στα μωσαϊκά της Αγιά Σοφιάς, με οδηγό τον Φώτη Κόντογλου…

Συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Ταξιδεύουμε με τον Κόντογλου, στα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά του καυχήματος της Ορθοδοξίας… antexoume.

Η Αγιά Σοφιά είναι το καύχημα της Ορθοδοξίας, η μάνα απάνω σε όλες τις εκκλησιές. Για μας τους Έλληνες είναι το κάστρο της ελευθερίας και της θρησκείας μας, παραμυθένια εκκλησιά μαζί και παλάτι.
Το χτίριο το χτίσανε οι αρχιτέκτονες Ανθέμιος και Ισίδωρος, κατά διαταγή του ευσεβεστάτου αυτοκράτορος Ιουστινιανού. Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για το χτίριο, αλλά μονάχα για τα ψηφιδωτά που το στολίζουνε.

Τα πιο πολλά παριστάνουνε κοσμήματα. Από τις αγιογραφίες οι περισσότερες ήτανε εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, των αγγέλων, των αγίων, καθώς και βασιλιάδες και βασίλισσες. Υποθέσεις (δηλαδή συνθέσεις, όπως λέμε σήμερα) υπήρχανε πολύ λίγες.
Στον τρούλο δεν ζωγραφίστηκε ο Παντοκράτορας, όπως στις κατοπινές εκκλησιές, αλλά ένας μεγάλος σταυρός, στολισμένος με ακριβά πετράδια, μαργαριτάρια και διαμαντόπετρες. Για τούτο ο ιστορικός Προκόπιος δεν λέγει τίποτα για Παντοκράτορα ή για τους προφήτες που μπαίνουνε ανάμεσα στα παράθυρα του τρούλου, αλλά λέγει “Η οροφή πάσα χρυσώ ακίβδήλω κατείλειπται”. Απ΄αυτό συμπεραίνουμε πως, όχι μονάχα ο κουμπές, μα κι όλη η σκεπή της εκκλησιάς ήτανε κατάχρυση, χωρίς φιγούρες.
Λένε κάποιοι αρχαιολόγοι πως στον τρούλο είχε παρασταθεί η Ανάληψις, όπως είναι έως σήμερα στην Αγιά

700 χρόνια μετά, Βυζαντινή εκκλησία αποκαλύφτηκε στα Μύρα της Λυκίας… πρωτοσέλιδο η είδηση στους NYTimes.

Μια Βυζαντινή εκκλησία στα παράλια της Μικράς Ασίας, είδε το “φως του ήλιου”,μετά από 700 χρόνια. Και δεν είναι τυχαίο ότι έγινε πρωτοσέλιδο στους New York Times!

Στην πόλη των Μύρων ανασκαφές που έχουν ξεκινήσει από το 2009,αποκάλυψαν την εκκλησία ,που ήταν “θαμμένη κάτω από 18 πόδια λάσπης”, όπως γράφουν οι New York Times, απ΄ όπου και οι φωτογραφίες.

Πως φαίνεται το βράδυ το Αγιον Όρος από δορυφόρο;

Δείτε τις φωτογραφίες από το Google Earth…

Το βδελυρό έθνος, σε διατεταγμένη “αποστολή” κατεδάφισης ιστορικών μνημείων και πλιάτσικο στη Συρία…

 Στη Συρία σε πολλές περιοχές πλέον δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα παρά ελάχιστες ώρες τη μέρα. Τα τρόφιμα τείνουν προς εξαφάνιση και φάρμακα δεν επαρκούν.  Φυσικά αυτά δε θα τα ακούσετε πουθενά ούτε καμία ΜΚΟ, θα ασχοληθεί με τον δύστυχο συριακό λαό, μιας και δεν έχει “κονόμα”…

Ο λαός όμως εκεί αντιστέκεται, ας τους δίνει ο Θεός κουράγιο και δύναμη. Εκεί να δείτε κρίση, η δική μας είναι παιδική χαρά, μπροστά στο δράμα που περνούν…

——————-

Κατηγορία λεηλασίας προς την Τουρκία 

Σε επιστολή που έστειλε το υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας προς τον Γ.Γ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν και προς το Συμβούλιο Ασφαλείας αναφέρεται πως ¨Πάνω από 1000 βιομηχανίες στο Χαλέπι λεηλατήθηκαν και τα κλαπέντα περιουσιακά στοιχεία μεταφέρθηκαν στην Τουρκία εν γνώσει και συνεργεία της τουρκικής κυβέρνησης¨.

Στην ανακοίνωση αναφέρεται πως ¨Πρόκειται για μια πράξη τόσο πειρατική όσο και παράνομη. Πρόκειται για πράξη που στοχοποιεί τα μέσα συντήρησης του συριακού λαού¨.

Το Συριακό Υπουργείο Εξωτερικών αναφέρει πως πρόκειται για πράξη που πρέπει να αντιμετωπιστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και καλεί την Τουρκία να επιστρέψει τα

Το Βυζάντιο σημείον αντιλεγόμενον. Του Φώτη Κόντογλου

Θα προσπαθήσουμε σε “συνέχειες”, να ανεβάσουμε έργα του Κόντογλου που για μας έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, μιας και πρόκειται για έναν από τους μεγάλους και στην βυζαντινή αγιογραφία αλλά και στην πένα… ένας φωτισμένος της Ιωνικής γης..

… Τα έθνη που ξαγοράζουνε κάθε ώρα της ζωής τους με αίμα και μ’ αγωνία, πλουτίζουνται με πνευματικές χάρες που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς κι από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο. Ενώ ο πόνος κατεργάζεται τους λαούς και τους καθαρίζει, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι με φωτιά μέσα στο χωνευτήρι. Για τούτο η δυστυχισμένη Ρωμιοσύνη στολίστηκε με κάποια αμάραντα άνθη, που δέν τ’ αξιωθήκανε οι μεγάλοι κι οι τρανοί λαοί της γης…

Κατά την Υπαπαντή του Χριστού πήρε το βρέφος στας αγκάλας του ο Θεοδόχος Συμεών και είπε : “Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα… “ Και κατόπι γύρισε και είπε στη μητέρα του παιδιού. “Ιδού ούτος κείται εις πτώσην και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον”. Λέγοντας “σημείον αντιλεγόμενον”, ήθελε να πει πως ο Χριστός θα ‘τανε στον κόσμο ένα πρόσωπο ου θα χώριζε τους ανθρώπους σε δύο μέρη’ σε κείνους που θα τον λατρεύανε για Θεό, και στους άλλους που θα τον πολεμούσανε, σε κείνους που θα τον παραδεχόντανε και σε κείνους που θα τον αρνιόντανε. Γύρω στο Χριστό θ’ αντιμαχόντανε οι άνθρωποι, όπως το βλέπουμε έως σήμερα.

Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανένας πως γίνεται και με το Βυζάντιο, δηλαδή με τον κόσμο που έκανε, όσο μπορούσε, σύστημα της ζωής του τη διδασκαλία του Χριστού, παρ’ όλες τις ατέλειες που

Η ρωμαίικη ζωγραφική η καταφρονεμένη… του Φώτη Κόντογλου

Σήμερα που εορτάζουν οι “Γιάννηδες” και οι Ιωάννες, ανασύρουμε ένα μικρό απόσπασμα, που αναφέρεται στην εικόνα του Προδρόμου.

…Ένα δείγμα πολύτιμο αποκαλυπτικής ζωγραφικής είναι η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Η παράσταση αυτή δημιουργήθηκε στα χρόνια της τουρκοκρατίας, σε εποχή δηλαδή καταδικασμένη από την ιστορία της τέχνης. Και, μ’ όλα ταύτα, είναι η καταπληχτικώτερη πραγματοποίηση! Ο Άγιος Γιάννης παριστάνεται όμοιος με αγριοπούλι, με όρνιο, κοκκαλιάρης, με χέρια και ποδάρια καλαμένια, ηλιοψημένος, με κάτι μεγάλες φτερούγες γυπός. Στέκεται κουρνιασμένος  σ’ έρημο τόπο, απάνω σε βράχια ασβολερά και κατάξερα, με το ‘να χέρι κάνει τη μυστηριώδη χειρονομία της ευλογίας και στ’ άλλο κρατά ένα χαρτί που γράφει το παράπονό του, σα να λέγει στο Χριστό που σκύβει από τον ουρανό. Στη μια γωνία στο κάτω μέρος, είναι

2 βίντεο για την ημέρα των Θεοφανείων, καλή Φώτιση σε όλους!

Ακούμε σήμερα για τον Ιορδάνη ποταμό και την βάφτιση του Χριστού… Μέσα από βίντεο της εκπομπής “Αληθινά Σενάρια” της ΕΤ-3 (3-1-2013) ταξιδεύουμε σε εκείνα τα μέρη…

Το δεύτερο βίντεο από τον Μέγα Κόντογλου που ομιλεί για την ημέρα, με τον μοναδικό του τρόπο και ψάλλει τροπάρια της ημέρας… ηχογράφηση του 1961

Ενας λεπρός που αγίασε… Όσιος Νικηφόρος 4/1/1964

«Ου δε επλεόνασεν ή αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν ή χάρις»…

Όσοι έχουν πάει προς Αιγάλεω μεριά, όλο και κάτι έχουν ακούσει…

Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμον Νικόλαος) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ’ ένα κουρείο.

Τότε ενεφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τούς λεπρούς τούς απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγη τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα

Plan A, Plan B, … plan ksys ta @%#$@&^*….. and finally… Plan GOD

Plan A, Plan B… Plan GOD – Του Δρ. Κωνσταντίνου Βαρδάκα

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα στις μεγαλουπόλεις μαζί με το άπλωμα της αιθαλομίχλης στην ατμόσφαιρα από τις ξυλόσομπες και τα τζάκια, διαχέεται και η αποπνικτική μυρωδιά της πολιτικής σιχαμάρας.
«Θαρθεί καιρός που ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς»
ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Πνευματοκίνητε Άγιε Γέροντα το προείδες και σήμερα το ζούμε σε όλο το «απεχθές μεγαλείο» μιας σύγχρονης Ελληνικής τραγωδίας.
Μπορεί σαν λαός να ξωκείλαμε, αλλά η έμφυτη αηδία προς το ψεύδος, την απάτη και τον δόλο δημιουργεί εκ των