Ὅπως ἀποδείχτηκε στὶς περισσότερες ἔρευνες, ὅλοι οἱ γονεῖς δὲ διατηροῦν τὴν ἴδια στάση πρὸς τὸ παιδί[1]. Οἱ γονεῖς στὴ σχέση τους μὲ τὸ παιδὶ υἱοθετοῦν μία συγκεκριμένη συμπεριφορά, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται κατὰ κύριο λόγο ἀπὸ πολλοὺς παράγοντες, δήλ. τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἔχουν μεγαλώσει οἱ ἴδιοι, τὴν ἀγωγὴ ποὺ ἔχουν λάβει ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους, ἀπὸ τὸ περιβάλλον ποὺ ἔχουν ζήσει καὶ μεγαλώσει καὶ ἀπὸ τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ χαρακτήρα τους.
Ἡ ἀμερικανίδα Diana Baumrid[2], ἡ ὁποία ἔχει διεξάγει πολλὲς ἔρευνες κατὰ τὶς δεκαετίες ΄60 καὶ ΄70, κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ γονεϊκὴ συμπεριφορὰ μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ σὲ δύο διαστάσεις: Ἡ μία εἶναι ὁ ἔλεγχος/ἀπαιτήσεις καὶ ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ἀποδοχὴ/ἐνδιαφέρον. Ἡ πρώτη διάσταση ἀφορᾶ τὴν τήρηση κανόνων καὶ ἡ δεύτερη περιλαμβάνει τὸ συναισθηματικὸ κλίμα τῶν γονιῶν πρὸς τὰ παιδιά. Αὐτοὶ οἱ τύποι ἄσκησης γονεϊκοῦ ρόλου διαμορφώθηκαν, προκειμένου νὰ περιγράψουμε φυσιολογικὲς παραλλαγὲς καὶ βαθμίδες καὶ ὄχι ἀποκλίνουσες μορφές, ὅπως ἡ ἐνδοοικογενειακὴ βία, κ.ἄ..
Μὲ βάση τὶς παραπάνω δύο διαστάσεις, διαμορφώνονται διάφορα μοντέλα γονεϊκὴς συμπεριφορᾶς. Ἀπὸ τὴ μία μεριὰ μερικοὶ γονεῖς θέτουν κανόνες καὶ κριτήρια στὸ παιδί τους, στὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ ἀνταποκριθεῖ ἐνῶ Συνέχεια
Αντέχουμε... 