ΑΝΑΣΤΑΣΗ- ποίημα Γ. Βερίτη

Ανάσταση! Και  μέσα  στην  καρδιά  μου,

που  μαύροι  τη  μαράνανε  χειμώνες,

μιας  άνοιξης  αυγή  γλυκοχαράζει

κι’ ανθίζουν  μενεξέδες  κι’ ανεμώνες.

 

Ανάσταση! Και  μέσα  στην  καρδιά  μου,

που  τη  σπάραξαν  άγρια  οι  στείροι  πόνοι,

ολόδροσο, ουρανόσταλτο  βλαστάρι

θεϊκής  χαράς  αρχίζει  να  φυτρώνει.

 

Θεϊκής  χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!

καθώς  σε  βλέπω  αναστημένη  πάλι,

αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,

κάμε  το  θαύμα  που  ποτέ  δεν  είδα!

ο,τι  νεκρό  του  μυστικού  μου  κόσμου,

 παρακαλώ  Σε, ανάστησέ  το  εντός  μου!