Οι ομορφιές της φύσεως είναι οι μικρές αγάπες που μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό (Γέροντος Πορφυρίου)

( o γ.Πορφύριος ,με την ευαίσθητη και ποιητική ψυχή του, μιλάει για τις ομορφιές της φύσης και πώς να τις χαιρόμαστε)

Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν την χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.

Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο Χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, την νιώθουν βαθιά.

Κοιτάζοντας το νεογέννητο παιδί μας…

(σκέψεις μιας νέας μητέρας)

Κοιτάζοντας το νεογέννητο παιδί μας…

«Χριστέ, το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθείτω εφ ημάς το Φως του προσώπου Σου…», δέομαι ψιθυριστά.

Αισθήματα ανείπωτης χαρά, αλλά και δέους με πλημμυρίζουν…

Παιδί μου, που ως συνδημιουργοί Θεού σε φέραμε στον κόσμο, πώς θα είναι η πορεία σου σ΄ αυτή τη γη; Θα ακολουθήσεις το δύσκολο δρόμο της Αρετής ή την πλατειά οδό της Κακίας;

Οι κόποι και οι μόχθοι μας  να σε φέρουμε  στον κόσμο και να σε μεγαλώσουμε  θα φέρουν άραγε «καρπόν καλόν»;