(σκέψεις μιας νέας μητέρας)
Κοιτάζοντας το νεογέννητο παιδί μας…
«Χριστέ, το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθείτω εφ ημάς το Φως του προσώπου Σου…», δέομαι ψιθυριστά.
Αισθήματα ανείπωτης χαρά, αλλά και δέους με πλημμυρίζουν…
Παιδί μου, που ως συνδημιουργοί Θεού σε φέραμε στον κόσμο, πώς θα είναι η πορεία σου σ΄ αυτή τη γη; Θα ακολουθήσεις το δύσκολο δρόμο της Αρετής ή την πλατειά οδό της Κακίας;
Οι κόποι και οι μόχθοι μας να σε φέρουμε στον κόσμο και να σε μεγαλώσουμε θα φέρουν άραγε «καρπόν καλόν»;
«Κάθε νεογέννητο παιδί πρέπει να θεωρηθεί ως νεογέννητος στρατιώτης ενάντια στο κακό. Στην κούνια κείτεται ένα ασυνείδητο μικρό πλάσμα, μια ατελής φιγούρα με μερικές γραμμές απ΄ όλα. Χρειάζονται χρόνια και χρόνια μέχρι αυτή η φιγούρα να πάρει μια ιδιαίτερη μορφή, ψυχική και σωματική.
Όμως, παρατηρώντας στην κούνια τούτο το μικρό, αβοήθητο πλάσμα, ποιος θα μπορούσε να πει κάτι περί του μέλλοντός του, περί αυτού του αινίγματος; Όλοι εμείς. Όλοι εμείς θα μπορούσαμε πάνω από τούτη και πάνω από κάθε κούνια να εκφράσουμε ένα δίλημμα: “Νεογνό, θα είσαι ή υπηρέτης του κακού ή αφέντης του κακού;».
Ω, πόσα παιδιά στον κόσμο διαπαιδαγωγήθηκαν για υπηρέτες του κακού με την εύνοια των γονέων!» (από το βιβλίο Αργά βαδίζει ο Χριστός ,του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. Εν Πλω, σ.48)
Μια αγωνία απειλεί να σκεπάσει την καρδιά μου…Ο φόρτος της ευθύνης μας βαρύς...
Στρέφω το βλέμμα μου στην εικόνα της Βρεφοκρατούσας και ψελλίζω:
«Μεγάλη Μάνα, σε Εσένα παραδίδω το παιδί μου. Στα πόδια σου καταθέτω τις έννοιες και τους φόβους μου…»
«Και ποιος σου είπε ότι τα παιδιά είναι δικά σου; Του Θεού είναι! Προβατάκια του είναι και σε έχει βάλει να τα φυλάς», απάντησε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος σε μια μητέρα που ανησυχούσε για τα παιδιά της (Υποθήκες Ζωής, π.Επιφανίου, σ.172).
Και παίρνω κουράγιο να συνεχίσω τον αγώνα. Έχει ο Θεός! Δεν μας αφήνει!
*******************
Πότε αρχίζει η διαπαιδαγώγηση των παιδιών;(Γ. Σωφρόνιος) :
*Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών αρχίζει από την ημέρα του γάμου. Οι σύζυγοι πρέπει να ζουν με προσευχή και φόβο Θεού. Όταν η μητέρα προσεύχεται τότε που είναι έγκυος, το έμβρυο αισθάνεται την ενέργεια της προσευχής. Όταν συλλαμβάνεται ένα παιδί, δεν πρέπει οι γονείς να αγανακτούν. Όταν γεννιέται, πρέπει να προσεύχονται, ακόμα να προσεύχονται και όταν έχουν το μωρό στην αγκαλιά τους. Ότι κάνει η μητέρα πρέπει να το κάνει με προσευχή. Να σταυρώνει το παιδί όταν κοιμάται, να προσεύχεται όταν του δίνει το γάλα της ή όταν του δίνει φαγητό.
(από το βιβλίο: «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»-Βίος και πολιτεία Γ. Σωφρονίου, του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)
Σχετικό άρθρο:
Η προσευχή μας για το νεογέννητο παιδί
Αντέχουμε... 