«Τώρα, Παναγία µου, θὰ θηλάσω λίγο Χάρη»-(Γ. Παΐσιος)

– Γέροντα, ὅταν ἔχω συνέχεια πτώσεις στὸν ἀγώνα μου, μὲ πιάνει λύπη.

– Νὰ ψέλνης τὸ «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» καὶ τὸ «Πάντων θλιβοµένων η χαρά». Αὐτὸ νὰ τὸ κάνης σὰν κανόνα, καὶ ἡ Παναγία θὰ σὲ βοηθήση. Ἡ Παναγία δὲν µᾶς ἀφήνει· μᾶς κουβαλάει στὴν πλάτη Της, ἀρκεῖ κι ἐµεῖς νὰ τὸ θέλουµε καὶ νὰ µὴν κλωτσᾶµε, ὅπως κάνουν τὰ ἄτακτα παιδιά.

– Γέροντα, θὰ ἤθελα ἡ Παναγία νὰ κρατήση κι ἐµένα στὴν ἀγκαλιά Της, ὅπως κρατάει τὸν Χριστό.

– Δὲν σὲ κράτησε ποτὲ ἐσένα; Δὲν ἔνιωσες καµµιὰ φορὰ σὰν µωρὸ στὴν ἀγκαλιά Της; Ἐγὼ αἰσθάνοµαι σὰν παιδάκι κοντά Της. Τὴν νιώθω Μάνα

Στην Παναγία τη Σαλονικιά (ποίημα Αλ. Παπαδιαμάντη)

Στο κέντρον της επάνω πόλεως

με το καμπαναριό της, που είν’ ένα στολίδι

του λιμένος και της προσόψεως,

στέκει ο ναός της Παναγίας.

Κυριακή Ζ Ματθαίου:Η θεραπεία των δύο τυφλών-“Θέλεις να γίνει το θαύμα;”

Τυφλοί και οι δύο. Έτρεχαν ξοπίσω Του, αδέξια οπωσδήποτε, μα με σφοδρό πόθο.

Γιατί Πίστευαν!

Ήταν σίγουροι ότι κοντά Του θα έβρισκαν γιατρειά, θα γινόταν θαύμα, θα έβλεπαν!

Στο δρόμο, ψάχνοντας στα σκοτεινά, σκοντάφτοντας, ρωτώντας… δεν Τον πρόλαβαν. Χτύπησαν αδίστακτα την πόρτα του σπιτιού, όπου Εκείνος μπήκε.

– «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;», τους ρωτά ο Κύριος – δεν είναι υπόθεση μικρή να ξαναβρεί κανείς το φως!… -, πιστεύετε ότι μπορώ να σας το κάνω;

– «Ναι, Κύριε!», απαντούν εκείνοι αμέσως. Ολόψυχα.

Τότε ο Χριστός μας «ήψατο των οφθαλμών αυτών», ακούμπησε τα Πανάγια Χέρια Του στα μάτια τους και είπε: «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν». Ας γίνει, λοιπόν, σε σας σύμφωνα με την πίστη σας! Ό,τι πιστεύετε, αυτό θα γίνει!

«Και ανεώχθησαν αυτών οι οφθαλμοί». Άνοιξαν αμέσως, καθαρά, ζωηρά, ολοφώτεινα τα σβησμένα μάτια.