Eγκυμοσύνη- γέννα- λοχεία στην Ελλάδα σε παλαιότερες εποχές (ενδιαφέρουσες αναφορές)- μέρος 1ο

“Η γέννηση στον ελληνόφωνο χώρο κατά τον 19 ο και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα”

λεπτομέρεια από πίνακα του Ν. Γύζη

γράφει η Βασιλική Χρυσανθοπούλου

Δρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Ερευνήτρια Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας-Ακαδημία Αθηνών

«Νάνι που το ’σπερνε αητός τσαι που το γέννα κόρη»

 Παρά το γεγονός ότι υπαρξιακά είναι το κατ’ εξοχήν ατομικό γεγονός, η γέννηση αποτελούσε ένα συμβάν συλλογικής σημασίας και ανάλογης αντιμετώπισης στις ελληνικές κοινότητες του παρελθόντος. Μελετώντας τις ποικίλες δοξασίες και πρακτικές, τις τελετουργικές πράξεις και το λόγο που αφορούν στη γέννηση, μας αποκαλύπτεται το πλούσιο φάσμα των λαϊκών αντιλήψεων για τη σύλληψη και τη γονιμότητα, τη μητέρα και το παιδί, τη γέννηση και το θάνατο, την υγεία και την ασθένεια, το σώμα, το κοινωνικό φύλο και την κοινωνική τάξη, τη συγγένεια και την κοσμολογία μιας κοινότητας. Στη

Ο άγιος Χαράλαμπος, ο υπερήλικας αγωνιστής-και το θαύμα της σωτηρίας των Φιλιατρών στην Κατοχή

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ: Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερέας στη Μαγνησία της Μ. Ασίας. Η ζωή του ήταν μία συνεχὴς υπηρεσία αφοσίωσης στο Χριστὸ και αγάπης προς τον πλησίον.

Όταν το 198 ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος εξαπέλυσε διωγμὸ κατὰ των Χριστιανών, ο έπαρχος Λουκιανὸς έφερε μπροστά του το Χαράλαμπο και τον απείλησε ότι θα τον βασάνιζε πολὺ σκληρά, για να αρνηθεῖ το Χριστό. Ο γέροντας λευίτης χαμογελώντας απάντησε:

«Εμείς οι χριστιανοί, ειμαστε εξοικειωμένοι με τους αγώνες και τους πολέμους. Όπως οι γενναίοι στρατιώτες δεν επιθυμούν τον ήσυχο θάνατο στο κρεβάτι, αλλὰ τον δοξασμένο της μάχης.  Σε μένα