Οι άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία : αγιασμένοι σύζυγοι…

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Nουμεριανού εν έτει σπδ΄ [284]. Kαι ο μεν Xρύσανθος ήτον υιός ενός συγκλητικού άρχοντος της Aλεξανδρείας, ονόματι Πολέμωνος, η δε Δαρεία εκατάγετο από τας Aθήνας. Eπειδή ο Xρύσανθος εκατηχήθη την εις Xριστόν πίστιν από ένα Eπίσκοπον, όστις ήτον κεκρυμμένος μέσα εις ένα σπήλαιον, και εβαπτίσθη από αυτόν, διά τούτο εκήρυττε τον Xριστόν. Tούτο δε μαθών ο πατήρ του Aγίου, έκλεισεν αυτόν μέσα εις φυλακήν, και τον ετιμώρει με πολυήμερον πείναν. Eπειδή δε ο Άγιος έμεινεν ασάλευτος εις την του Xριστού πίστιν, τούτου χάριν ο πατήρ του έστειλε και επήρεν από τας Aθήνας μίαν κόρην ωραίαν, Δαρείαν ονόματι, ήτις ήτον φιλόσοφος, και αναγκάζει τον υιόν του Xρύσανθον να λάβη αυτήν γυναίκα, με σκοπόν, ίνα διά τον προς αυτήν έρωτα, μεταβληθή από την πίστιν των Xριστιανών. O δε Άγιος βλέπων αυτήν, την εμεταχειρίσθη ως αδελφήν και όχι ως γυναίκα. Eσυμφώνησαν γαρ και οι δύω να μένουν παρθένοι έως θανάτου. Όθεν αντί να πείση η Δαρεία τον Xρύσανθον, έπεισεν ο Xρύσανθος την Δαρείαν με τας διδασκαλίας του. Όθεν και αρνηθείσα αυτή την πατρικήν ασέβειαν, επίστευσεν εις τον Xριστόν και εδέχθη το Άγιον Bάπτισμα.       Kαι λοιπόν εδίδασκον και οι δύω τον λαόν, διά να έχουν σωφροσύνην και καθαρότητα. Oι δε Έλληνες μανθάνοντες, ότι οι Άγιοι πείθουσι τας γυναίκας να αφίνουσι τους άνδρας των, και να νυμφεύωνται με τον Xριστόν, εθυμώθησαν και εδιάβαλαν τους Aγίους εις τον έπαρχονKελλερίνον. O δε έπαρχος παρέδωκεν αυτούς εις τον τριβούνον Kλαύδιον. O δε Kλαύδιος εκβαλών τους Aγίους έξω της πόλεως, ετιμώρησεν αυτούς με διάφορα βάσανα. Bλέπωντας δε, πως οι Άγιοι έμειναν αβλαβείς από τα βάσανα, επίστευσεν εις τον Xριστόν αυτός και η γυνή και τα τέκνα του. Όθεν τούτους βασανίσας ο Kελλερίνος ως πιστεύσαντας, εθανάτωσεν αυτούς, καθώς ρηθήσεται κατωτέρω. Tον δε Άγιον Xρύσανθον και Δαρείαν, επρόσταξε και τους έρριψαν μέσα εις ένα λάκκον βορβορώδη, μέσα εις τον οποίον χωσθέντες και καταπατηθέντες, έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005) πηγή

.

.ΣΤΙΧΟΙ

Εις τον Κλαύδιον
Φυγὼν θάλασσαν Κλαύδιος, τὴν τῆς πλάνης.
Ἔνδον θαλάσσης βάλλεται παρὰ πλάνων.

Εις την Ιλαρίαν
Ἱλαρία τμηθεῖσα τὴν κάραν ξίφει,
Θεοῦ πρόσωπον ἱλαρώτατα βλέπει.

Εις τους Μαύρον και Ιάσων
Σὺν αὐταδέλφῳ τέμνεται Μαύρῳ κάραν,
Ἀδελφὰ τούτῳ συμφρονήσας Ἰάσων.

.

 Ο Κλαύδιος ήταν Τριβούνος στο αξίωμα στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανου  (283 – 284 μ.Χ.). Σ’ αυτόν παρέδωσε ο έπαρχος Κελαρίνος τους Αγίους  Χρύσανθο και Δαρεία, για να τους τιμωρήσει. Αλλά όταν είδε ότι το Άγιο ζευγάρι έμενε αβλαβές από τα βασανιστήρια, πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε μαζί με τη σύζυγο του Ιλαρία και τα παιδιά του Ιάσονα και Μαύρο. Το ίδιο έπραξαν και οι στρατιώτες της φρουράς του.

Τότε, τον μεν  Κλαύδιο, αφού του έδεσαν ένα ογκόλιθο στο σώμα, τον έριξαν στη θάλασσα  και έτσι βρήκε ένδοξο μαρτυρικό τέλος. Τους δε γιους του, μαζί με τους  στρατιώτες, τους αποκεφάλισαν. Η μητέρα τους Ιλαρία, παρέλαβε τα λείψανα  τους και τα έθαψε. Σε μια από τις επισκέψεις της στον τάφο τους, την  συνέλαβαν οι στρατιώτες του έπαρχου και την έσυραν για να τη θανατώσουν.  Η Ιλαρία τους παρακάλεσε να την αφήσουν πρώτα να προσευχηθεί, και  κατά τη διάρκεια της προσευχής εξέπνευσε. Οι υπηρέτριες της παρέλαβαν το σώμα της και το έθαψαν στον τάφο των γιων της (σύμφωνα με άλλη παράδοση πέθανε με αποκεφαλισμό).

στοιχεία από:nekros.blogspot.gr

.

Ἀπολυτίκιον
Tὴν σύμπνουν ξυνωρίδα τῶν μαρτύρων τιμήσωμεν, Χρύσανθον ἁγνείας τὸ ἄνθος  καὶ Δαρείαν τὴν πάνσεμνον· τῇ πίστει ἑνωθέντες γὰρ σεπτῶς, ἐδείχθησαν  τοῦ Λόγου κοινωνοί, ἐναθλήσαντες νομίμως ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ σῴζουσι τοὺς  ψάλλοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ  ἐνεργοῦντι δι’ ἡμῶν πᾶσιν ἰάματα.

.

.Σχόλιο του π. Γ. Παπαβαρνάβα για το άγιο ζεύγος (Παρέμβαση)

Ο βίος καί η πολιτεία τους μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Πρώτον. Στήν καθημερινή μας ζωή τά πράγματα δέν έρχονται πάντοτε όπως εμείς τά θέλουμε ή τά προγραμματίζουμε, καί γι’ αυτό  στενοχωρούμεθα, μάλιστα δέ κάποιες φορές μέχρις απελπισίας. Πρέπει,  όμως, νά γνωρίζουμε ότι τίποτε από αυτά πού μάς συμβαίνουν δέν είναι  τυχαίο, αλλά είναι όλα μέσα στό σχέδιο τής αγάπης τού Θεού, ο οποίος  διευθύνει τόν κόσμο καί τήν ιστορία καί φροντίζει γιά τήν προκοπή καί  τήν σωτηρία μας. Άλλωστε, δέν υπάρχει τύχη καί κανένα από τά γεγονότα  τής ζωής μας δέν είναι αποτέλεσμα συμπτώσεων.
Γιά όλα έχουμε εμείς τήν  ευθύνη, εφ’ όσον είμαστε ελεύθεροι, καί όταν αφήνουμε τόν εαυτό μας στά  χέρια τού Θεού γιά νά τόν διευθύνη, τότε διευθετεί Εκείνος τά πάντα κατά τόν καλύτερο τρόπο. Επειδή ο Θεός δέν δημιούργησε τόν κόσμο γιά νά τόν  εγκαταλείψη στήν συνέχεια, αλλά τόν διευθύνει ο Ίδιος προσωπικά καί  φροντίζει γιά όλους τούς ανθρώπους, καί γιά τόν καθένα ξεχωριστά, χωρίς,  όμως, νά παραβιάζη ποτέ τήν ελευθερία κανενός. Επομένως, τά πάντα  διευθύνονται από τήν άκτιστη πρόνοια καί τήν αγάπη τού Θεού. Αρκεί εμείς νά κάνουμε υπακοή στό θέλημά Του καί νά δεχόμαστε όλα τά γεγονότα πού  συμβαίνουν στήν ζωή μας μέ ευχάριστη καί δοξολογική διάθεση, μέ  ψυχραιμία καί μέ τήν βεβαιότητα πώς ό,τι θέλει ή επιτρέπει ο Θεός είναι  όλα γιά τό καλό μας.

.

Όταν έχη κανείς υπομονή καί κυρίως εμπιστοσύνη στήν  πρόνοια καί τήν αγάπη τού Θεού, τότε μέ τό πέρασμα τού χρόνου  καταλαβαίνει ότι όλα εκείνα πού φάνταζαν κάποτε ως αντιξοότητες,  αναποδιές καί αποτυχίες αποδεικνύεται πώς είναι στήν πραγματικότητα  μεγάλες ευλογίες καί ανεκτίμητα δώρα τού Θεού. Δυστυχώς, όμως, κάποιες  φορές η επιπολαιότητα καί η ανυπομονησία μας δέν μάς επιτρέπουν νά  γευθούμε τά ευεργετικά αποτελέσματα τών δωρεών τού Θεού. Εάν ο άγιος  Χρύσανθος δέν έκανε υπομονή μέ τήν Δαρεία, τήν οποία νυμφεύθηκε μέ τόν  τρόπο πού είδαμε, τότε δέν γνωρίζουμε άν εκείνη θά σωζόταν καί μάλιστα  άν θά αναδεικνυόταν οσία καί μάρτυς.

Όταν ο τρόπος τής ζωής μας είναι σύμφωνος μέ τό θέλημα  τού Θεού, τότε είμαστε ανοικτοί στήν Χάρη Του καί έτσι γίνεται στήν ζωή  μας αυτό πού θέλει ο Θεός. Στήν αντίθετη περίπτωση, ενδεχομένως ο Θεός  νά μήν θέλη νά συμβούν στήν ζωή μας κάποια γεγονότα, αλλά τά επιτρέπει,  επειδή σέβεται απεριόριστα τήν ελευθερία μας, τήν οποία Εκείνος μάς  χάρισε. Στήν πρώτη περίπτωση ο Θεός ευδοκεί, δηλαδή ευαρεστείται γι’  αυτό πού γίνεται, ενώ στήν δεύτερη περίπτωση παραχωρεί.

.

Δεύτερον. Η αγάπη μεταξύ τών συζύγων δοκιμάζεται  καθημερινά καί γι’ αυτό πρέπει συνεχώς νά ανανεώνεται καί νά αυξάνη, γιά νά μπορή νά αντέχη στίς καθημερινές δυσκολίες τού βίου. Ο τρόπος  διατηρήσεως καί αυξήσεώς της είναι η συνεχής επικοινωνία μέ τόν Θεό διά  τής προσευχής, επειδή ο Θεός είναι ο χορηγός τής τέλειας αγάπης. Η αγάπη στήν αυθεντική της μορφή είναι καρπός τού Αγίου Πνεύματος, τό οποίο  κατοικεί στήν καθαρή από τά πάθη καρδιά τού ανθρώπου. Συνήθως,  παραπονούμαστε γιά τό ότι δέν μάς αγαπούν οι άλλοι. Αλλά τό πρόβλημα δέν είναι τό άν μάς αγαπούν, αλλά τό άν εμείς αγαπάμε. Όταν κανείς αγαπά  αληθινά τότε κάνει υπομονή καί φροντίζει νά λαμβάνη τίς όποιες αποφάσεις του μέ ηρεμία καί μετά από θερμή προσευχή.

Στό σημείο αυτό θά πρέπη νά τονισθή ότι μπορεί κανείς μέ τήν Χάρη τού Θεού νά αγαπά όλους τούς ανθρώπους, αλλά είναι αδύνατο νά  είναι μέ όλους φίλος, επειδή η φιλία θέλει δύο. Δηλαδή, δέν μπορείς νά  είσαι φίλος μέ τόν άλλον άν εκείνος δέν τό θέλη, αλλά μπορείς νά τόν  αγαπάς, φροντίζοντας, όμως παράλληλα, νά παραμένης ανεπηρέαστος από τήν  ενδεχόμενη αρνητική συμπεριφορά του καί έτσι νά διασφαλίζης τήν  εσωτερική σου ειρήνη. Ο άγιος Νεκτάριος όταν πληροφορήθηκε, τότε πού  βρισκόταν στήν Αίγυπτο, ότι κάποιοι τόν συκοφαντούν μέ σκοπό νά τόν  διώξουν, είπε τά εξής αξιομνημόνευτα: «Εγώ τούς αγαπώ καί είναι αρκετόν  ίνα διατηρώ γαλήνην εντός μου».

Όποιος έχει εσωτερική πληρότητα καί νόημα ζωής, αυτός  είναι όντως μακάριος, αφού κατορθώνει νά παραμένη ανεπηρέαστος από τήν  αρνητική συμπεριφορά τών άλλων, καί επομένως ελεύθερος νά αγαπά καί νά  χαίρεται αληθινά τήν ζωή του.

.