Γυναίκες Ηρωίδες (εισαγωγή αφιερώματος)

Σπουδαίες γυναικείες μορφές κατά την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του ’21

“Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω:

Θαυμάζω  τες γυναίκες μας και στ’ όνομα τους μνέω.”

(Διον. Σολωμού, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι).

Κάθε φορά που θα μελετούσε κανείς την Ιστορία μας, την Ελληνική Ιστορία, θα κατέληγε να επαναλαμβάνει τους ανωτέρω στίχους του εθνικού μας ποιητή, διαπιστώνοντας ότι οι Ελληνίδες γεμίζουν τις σελίδες της Ιστορίας μας με τις θαυμαστές θυσίες τους.

“ΣΙΤΑΡΙ – ΚΡΙΘΑΡΙ”- όταν χάρη σε ένα γενναίο Ελληνόπουλο, κλείστηκαν οι Τούρκοι στην Ακρόπολη….

Γιάννη Βλαχογιάννη
Διασκευή – Αναγνωστικό ΣΤ΄ τάξεως – Ο.Ε.Δ.Β. 1974

Οι προεστοί της Αθήνας είχαν σύναξη μυστική στο σπίτι του γερο-Θωμά, του γεροντότερου, που ήταν εκεί κοντά στη Ρόμβη. Άρχισε να σκοτεινιάζει μέσα στην κάμαρη και δεν το βρήκανε σωστό ν’ ανάψουν λυχνάρι, για να μη δώσουν αφορμή να μπει κανένας, αν κι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στη νοικοκυρά. Έπειτα ό,τι ήταν να ξέρει αυτή, το ήξερε πια. Κι αφού οι άρχοντες είχαν φυλακιστεί στο Κάστρο, οι γέροι συνάχτηκαν στ’ αρχοντικό της, για να σκεφτούν για πράγματα σοβαρά. Οι χωριάτες γύρω στα χωριά είχαν αρχίσει να συνταράζονται και το μεγάλο κίνημα δεν ήταν μακριά.

Από το Μενίδι, που ήταν το κέντρο του βρασμού, έφταναν κρυφές παραγγελίες στους προεστούς της χώρας και ζητούσαν ανταπόκριση μ’ αυτούς και περίμεναν τις προσταγές

Η Γ’ Στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου, εις την Ανάστασιν του Κυρίου

.

Νέαν ἔδειξεν κτίσιν, ἀναστήσας ὁ Κτίστης ἐκ φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος. Τοῦ γὰρ θανάτου τὴν ἰσχὺν νεκρώσας ὥσπερ ἔπρεπε,κατήργησεν αὐτὸν, ἵνα σκιρτῶντες ἐν χαρᾷ ὑμνήσωμεν τὴν Παρθένον λέγοντες

Χαῖρε τοῦ ἐχθροῦ ταπεινούσα τὴν ὀφρὺν
Χαῖρε τῶν δεινῶν ἑξατμίζουσα ἀχλὺν
Χαῖρε ἄστρον παμφαέστατον οὐρανοῦ τοῦ νοητοῦ,
Χαῖρε ἄνθος τὸ πανεύοσμον ἐκ λειμώνων ἱερῶν
Χαῖρε δι’ἧς οἱ Ἄγγελοι τοῖς ἀνθρώποις συμμύγνυνται

ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ μελέτη του Κώστα Β. Καραστάθη:

«ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΒΑΝΟΝ – Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἀρβανιτῶν ἐποίκων μας»,
Ἐκδόσεις Ἄθως, 2014, σελ. 436.

.         Οἱ κάτοικοι τῆς Ἀλβανίας, ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 13^ου αἰώνα ἤδη προσδιορίζονταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους λαοὺς ὡς Ἀλβανοί, δηλαδὴ μὲ τὸ ἐθνωνυμικὸ τὸ ὁποῖο καὶ οἱ ἴδιοι, ἔστω καὶ ἀνεπίσημα, εἶχαν ἀποδεχθεῖ. Ἐὰν λοιπὸν οἱ ἔποικοι, ποὺ ἔφθασαν στὴν Ἑλλάδα  περὶ τὰ μέσα τοῦ 14ου αἰώνα κατόπιν προσκλήσεων διαφόρων ἡγεμόνων, ἦσαν Ἀλβανοί, φυσικότατο θὰ ἦταν νὰ δηλώνουν Ἀλβανοί καὶ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς νὰ τοὺς ἀποκαλεῖ Ἀλβανούς. Ὡστόσο, αὐτὸ δὲν ἔγινε ποτέ!