Η απόφαση της Εξόδου- το κείμενο:
από το Αβέρωφ
…δείτε επίσης για την Έξοδο του Μεσολογγίου:
Ἡμέρα: Ἀπρίλιος 10, 2014
“Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη!”
ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη :
“Ο ανδριάς του αοιδίμου Γρηγορίου του Ε’, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως”
.
Πώς μας θωρείς ακίνητος;… Πού τρέχει ο λογισμός σου,
τα φτερωτά σου τα όνειρα;… Γιατί στο μέτωπο σου
να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσαις χρυσαίς αχτίδες,
όσαις μας δίδ’ η όψη σου παρηγοριαίς κ’ ελπίδες;…
Γιατί στα ουράνια χείλη σου να μη γλυκοχαράζη,
Τοῦ Ἱερομάρτυρος Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, Αἰωνία ἡ μνήμη!
Ἐν Κωνσταντινουπόλει
1821, 10 Ἀπριλίου, Κυριακή τοῦ Πάσχα!
῾O τελευταῖος ἐθνάρχης τῆς σκλαβωμένης Ρωμιοσύνης, δι’ ἀγχόνης τελειοῦται.
Τό αἷμα τοῦ μαρτυρικῶς ἀπαγχονισθέντος Πατριάρχου, Γρηγορίου τοῦ Ε΄, ὑπέγραψε τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος στή χαραυγή της.
Κρεμασμένος, μετά ἀπό φρικτό μαρτύριο, στή μεσαία Πύλη τῶν Πατριαρχείων, ἐμπαιγχθείς καί διαπομπευθείς, ἐξαγόρασε τήν ὕπαρξι τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων.
Ὁ «γιαφτάς» τοῦ Σουλτάνου, κρεμασμένος στό στῆθος του ἔγραφε: «…ὁ ἄπιστος Πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων… καθ’ ὅλα τά φαινόμενα ἦτο καί αὐτός ὡς ἀρχηγός, μυστικός συμμέτοχος τῆς ἐπαναστάσεως καί ἀδύνατον νά μήν ἀφανισθῆ…». «…ἡ Ὑψηλή Πύλη… ἐξέδωκε πρόσταγμα… διατάττουσα… τόν Πατριάρχην τά δέοντα καί προσκαλοῦσα αὐτόν ν’ ἀφορίσῃ ὅλους τούς ἐπαναστατήσαντας ραγιάδες ὅπου καί ἄν ἦσαν· ἀλλ’ ἀντί νά δαμάση τούς ἀποστάτας καί νά δώσῃ πρῶτος τό παράδειγμα ὁ ἄπιστος, οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων ἀναφυεισῶν ταραχῶν… εἶναι .
Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1826 ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΑΜΑΧΩΝ
«Μισολόγγι: Χαρά της ιστορίας, Γη επαγγελμένη. Πάνε εκατό χρόνια κι ας πάνε. Η θύμηση άχρονη μπροστά σου θα γονατίζη».
,ΚΕΙΜΕΝΟ:Αντγος ε.α.Νικόλαος Κολόμβας, Επίτιμος Διοικητής Γ’ Σ. Στρατού, πτυχιούχος Νομικής Α.Π.Θ.
Σ’ αυτούς τους λίγους αλλά τόσο μεστούς στίχους από το ποίημα του «Η Δόξα στο Μεσολόγγι», ο Μεσολογγίτης Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς έκλεισε όλο το μεγαλείο της Θρυλικής εποποιίας του Μεσολογγίου.
,Και τα μεν ανυπέρβλητα πολεμικά κατορθώματα των ανδρείων υπερασπιστών του εξήρθησαν ιδιαίτερα από τους ιστοριογράφους, υμνήθηκαν διθυραμβικά από τους ποιητές και χιλιοτραγουδήθηκαν από τη λαϊκή μούσα.
,Η τραγική όμως μοίρα των αμάχων, και ιδίως το παρατεταμένο και απερίγραπτο δράμα των γυναικοπαίδων, αν και δεν υπολείφτηκαν σε υπέρτατες θυσίες και δεν υστέρησαν σε απαράμιλλους ηρωισμούς, δεν δικαιώθηκε ανάλογα.
Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ : “ο Νο1 της Φιλικής Εταιρίας” (από τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη)
10 Απριλίου 1821.—Πέντε χιλιάδες γενίτσαροι, συνοδευόμενοι και υπό υποκινομένου όχλου, εισορμούν εις το Πατριαρχείο τής Κωνσταντινουπόλεως. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ απάγεται και οδηγείται εν μέσω προπηλακισμών και ύβρεων εις την κεντρικήν πύλην του Πατριαρχείου, όπου οι δήμιοί του τον εκρέμασαν. Ακολούθως, ενώ το πτώμα ήσπαιρεν ακόμη, τού επέρασαν εις τον λαιμόν τον «γιαφτάν», δηλαδή το σουλτανικόν διάταγμα, που ανέφερε τους λόγους τής καταδίκης του. Ο κυριώτερος τούτων ήτο ότι είχε γεννηθή εις την Πελοπόννησον, «όπου κατά πρώτον εξερράγη η Επανάστασις».
.—Εθανατώθησαν επίσης οκτώ άλλοι αρχιερείς ο Μυριοφύτου, ο Γάνου καί Χώρας, ο Σωζοπόλεως, ο Σερρών, ο Άρτης, ο Λαρίσης, ο Ιωαννίνων και ο Γρεβενών. Πεντακόσιοι, εξ άλλου Πελοποννήσιοι, συλληφθέντες διότι κατήγοντο από τον τόπον τής Επαναστάσεως, εφορτώθησαν ως κτήνη εις πλοιάρια, διά να σταλούν δήθεν εις εξορίαν, αλλ’ επνίγησαν προ τής Νικομηδείας..—Κατά τον ίδιον τρόπον εθανατώθησαν και διακόσιοι Ρουμελιώται, Αιγαιοπελαγίται και Κρήτες.
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’, Ο Νο 1 ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
Παρ’ ότι έχουν περάσει 190 χρόνια περίπου, παρόλο που έχουμε όλα τα ιστορικά στοιχεία και δεδομένα στα χέρια μας, κάποιοι εξακολουθούν να αμφισβητούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Εκκλησίας της Ελλάδος στον Αγώνα της ελευθερίας.
,Από καθηγητές πανεπιστημίου και “ιστορικούς”, μέχρι απλούς λαϊκούς και …δημοσιογράφους ακούς ένα επιχείρημα: “είχε αφορίσει τον Αγώνα η Εκκλησία“. Αυτό και μόνο τους αρκεί!
O Πατριάρχης Άγιος Γρηγόριος ο Ε’ (1746 – 10 Απριλίου 1821) και η επιχειρηθείσα αλλοίωση της ιστορίας
άρθρο του π.Θεόδωρου Ζήση,Πρωτοπρεσβύτερου Καθηγητού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Η επιχειρηθείσα αλλοίωση της ιστορίας
1. Ο Σταυρός του Χριστού
Τον Σταυρό του Κυρίου προβάλλει σήμερα η Εκκλησία εις προσκύνησιν για να μας ενισχύσει στην πορεία προς το Πάσχα. Από την εξουθένωση και την καταισχύνη του Σταυρού επήγασε το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως. Συντρίβονται τα ανθρώπινα κριτήρια, οι ανθρώπινες εκτιμήσεις και αξιολογήσεις με το Σταυρό του Χριστού.ό,τι φαίνεται σκάνδαλο, μωρία και ανοησία και καταφρόνια αποδεικνύεται δύναμη, σοφία, αγιασμός και δόξα. Το ξύλο της ντροπής και της αισχύνης, πάνω στο οποίο άφηναν την τελευταία τους πνοή οι μεγαλύτεροι λησταί και κακούργοι, μεταβάλλεται σε σύμβολο και όργανο αγιασμού και δόξης. Μ’ αυτόν εκφράζουμε οι Χριστιανοί την πίστη μας σημειώνοντάς τον στο στήθος μας, αυτόν δίνουμε σαν φυλακτό στα αγαπημένα μας πρόσωπα, αυτός κοσμούσε και κοσμεί τα σκήπτρα των βασιλέων και τις μίτρες των αρχιερέων, αυτός θρονιάζεται στις κορυφές των ναών. Είναι το ακαταμάχητο όπλο εναντίον των αντιθέων δυνάμεων, η δόξα των αγίων της Εκκλησίας.
Σε όλα τα τοπικά εθνικά σύμβολα που είχαν διάφοροι αγωνισταί του 1821 ο Σταυρός ή ήταν κυριαρχικά μόνος ή απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε σχετικής παραστάσεως. Και στο εθνικό σύμβολο που τελικώς επεκράτησε, στην γαλανόλευκη σημαία μας, επί δεκαετίες «λαμπύριζε στην ψηλή της κορυφή», κατά τον ποιητή, μέχρι που κάποια ατυχής έμπνευση επεχείρησε να τον καταβιβάσει, χωρίς να επικρατήσει όμως η ρύθμιση. Γιατί στις γενιές όλων των Ορθοδόξων το όραμα του θεμελιωτού της Ανατολικής Ελληνικής αυτοκρατορίας, του Μ. Κωνσταντίνου, που είδε στον ουρανό σχηματισμένο τον Τίμιο Σταυρό με την φράση «εν τούτω νίκα», έχει
Αντέχουμε... 