Η ανάσταση του Λαζάρου: το θαύμα της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στον θάνατο

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δυο λαμπρές, εόρτιες ημέρες, ή μάλλον σε μια διπλή εορτή. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, κατά το οποίο μνημονεύουμε την έγερση του επιστήθιου φίλου του Χριστού Λαζάρου, και η Κυριακή των Βαΐων, που εορτάζουμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έξι μέρες πριν προδοθεί και υποστεί το σταυρικό θάνατο. Κατά τις δύο αυτές λαμπρές ημέρες η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει το αυθεντικό νόημα της εθελούσιας θυσίας του Χριστού και του λυτρωτικού Του θανάτου, πριν εισέλθουμε στη θλίψη και το σκοτάδι του πάθους, πριν ξαναγίνουμε μάρτυρες της οδύνης του Χριστού.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ (κουνελάκια και κοτοπουλάκια ή …Σταυρός και Ανάσταση;)

.

«-Γέροντα, κάποια παιδιά με ρώτησαν γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά.

-Τα παιδιά να μην τα αφήνετε να σκαλώνουν σε κάτι τέτοια, γιατί τα ενδιαφέροντά τους θα στρέφονται συνέχεια εκεί και δεν θα πηγαίνουν σε κάτι βαθύτερο.

Πέστε τους μόνον ότι το κόκκινο αυγό , όπως είναι στρογγυλό, συμβολίζει τη γη που βάφτηκε με το Αίμα του Χριστού και λυτρώθηκε όλος ο κόσμος από την αμαρτία.» (Λόγοι Γ. Παΐσιου, τόμος ΣΤ, σ.203)

Τα λόγια αυτά του Γέροντος Παΐσιου διάβασα και σκέφτηκα:

Άραγε, τι θα έλεγε ο Γέροντας για τα λαγουδάκια και τα κοτοπουλάκια, με τα οποία έχει συσχετιστεί το Πάσχα; Όλα αυτά τα ξενόφερτα στοιχεία, σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με το βαθύτερο νόημα των εορτών.

Τις μέρες αυτές τα  παιδιά φέρνουν καθημερινά από το σχολείο τέτοιες κατασκευές. Κανένα όμως δεν έφερε μια ζωγραφιά με την Ανάσταση του Λαζάρου, τον Μυστικό δείπνο, έναν στολισμένο Σταυρό… (Το ίδιο συμβαίνει και τα Χριστούγεννα, όπου επικρατεί ο Αη-Βασίλης και το δέντρο).

“Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου…”

Ψηλαφίζοντας…

Ζήσαμε πάντοτε αλλού 
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί(1).

Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου. Πως περπατάς πια ένα μονοπάτι που δεν έχει καθόλου ομορφιά. Μου είπες πως δε σε καταλαβαίνει. Σου είπε πως στο βλέμμα σου δεν αναγνωρίζει πια τον άνθρωπο που γνώρισε εκείνη την πρώτη φορά…

Πασχαλινά Βυζαντινά Έθιμα

από το βιβλίο του Φαίδωνα Κουκουλέ: Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός

.

Μία των αρχαιοτέρων και μεγαλυτέρων Χριστιανικών εορτών είναι αναμφιβόλως η της Λαμπράς Κυριακής. Δεν θα αγνοούν, ίσως, τινές των αναγνωστών μου ότι η εορτή αύτη του Πάσχα κατά τους παλαιοτέρους Χριστιανικούς αιώνας δεν εωρτάζετο κατά την αυτήν χρονικήν περίοδον υπό των κατά τόπους Χριστιανών. Κατά τον βιογράφον Κωνσταντίνου του Μεγάλου, οι προ του βασιλέως τούτου Χριστιανοί άλλοτε ετέλουν το Πάσχα μετά των Ιουδαίων, άλλοτε κατά την 25ην Μαρτίου, άλλοτε κατά το θέρος και άλλοτε κατά τον χειμώνα. Την ανωμαλίαν ταύτην ήρεν ο άγιος Βασιλεύς θεσπίσας πρώτον να μη εορτάζεται το Πάσχα μετά των Ιουδαίων, και δεύτερον ορίσας διά της εν Νικαία Συνόδου, ίνα εορτάζεται τούτο την πρώτην Κυριακήν μετά την πανσέληνον την επομένην της εαρινής ισημερίας, ότε αύτη τύχη.