Κυριακή του τυφλού

Το ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού, αποτελεί μια αδιάψευστη απόδειξη ότι ο Χριστός δεν ήταν μόνο τέλειος άνθρωπος αλλά και τέλειος Θεός.

Όπως διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. 9, 1-38), ο Χριστός, περνώντας μέσα από την Ιερουσαλήμ, συναντάει έναν εκ γενετής τυφλό. Ο Κύριος, έκανε πηλό, αφού έφτυσε στο χώμα, του άλειψε τα μάτια και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τονάνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, πλάθει τον άνθρωπο από χώμα, τώρα ο Χριστός, πλάθει τα μάτια του εκ γενετής τυφλού πάλι από χώμα. Ο ίδιος Θεός! Δοκιμάζει την πίστη του τυφλού και τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, και ζητάει τη δική του εκούσια και ελεύθερη συμμετοχή του στο θαύμα. Ο τυφλός όμως με πίστη, υπακούει στην εντολή του Θεού, πηγαίνει και πλένεται και επιστρέφει βλέποντας.

Κυριακή του τυφλού -για τα παιδιά

(το κείμενο του Ευαγγελίου μεταφρασμένογια παιδιά και ζωγραφιές για να χρωματίσουν)

Ένα Σάββατο, ενώ έμπαινε στην πόλη ο Ιησούς με τους μαθητές του, συνάντησαν έναν άνθρωπο, που είχε γεννηθεί τυφλός και περνούσε τον χρόνο του ζητιανεύοντας. Ο Κύριος, βλέποντάς τον, και μετά που μία μικρή συζήτηση που είχε με τους μαθητές του, έφτυσε στο έδαφος και με το υγρό χώμα έφτιαξε λάσπη. Πήρε τη λάσπη στα χέρια του και μ΄ αυτήν άλειψε τα βλέφαρα του τυφλού. Έπειτα ο Κύριος τον έστειλε να ξεπλύνει τη λάσπη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Πράγματι, χωρίς να διστάσει καθόλου, ο τυφλός υπάκουσε σ΄ αυτήν την εντολή και μόλις ξεπλύθηκε και καθάρισε τη λάσπη από τα βλέφαρά του και μπόρεσε και τα άνοιξε, διαπίστωσε ότιέβλεπε το φως και ό,τι τον περιέβαλε, για πρώτη φορά στη ζωή του. Καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό του. Οι γείτονες που τον έβλεπαν να έχει βρει το φως του, απορούσαν και θαύμαζαν συγχρόνως. Κάποιοι αναρωτιούνταν αν ήταν πραγματικά ο ίδιος, που πριν από λίγη ώρα δεν έβλεπε τίποτε. Δυσκολεύονταν να το πιστέψουν και τον ρωτούσαν συνέχεια κι αυτός τους διηγούνταν ξανά και ξανά τι είχε συμβεί και με ποιον τρόπο θεραπεύτηκε.

“Η κατάρα της Αθηνάς”… (για τα μάρμαρα του Παρθενώνος)

Σε σχετική συζήτησι και στο Αγιονόρος, περί επιστροφής των πολύπαθων μαρμάρων στην Ελλάδα και στον οικείο τους χώρο, προκληθείς ο εκεί μονάζων επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Ροδοστόλου Χρυσόστομος, ο οποίος υπήρξε Σχολάρχης της Αθωνιάδος επί πολλά έτη, να ‘πη κάτι, είπε:

«Μάλλον κανείς δεν ξέρει για ποσοστή φορά ακούσθηκαν και ακούονται ευμενείς δηλώσεις προσωπικοτήτων κύρους ή φήμης και γίνονται δέουσες και δίκαιες προτάσεις. Μη τρέφετε όμως φρούδες ελπίδες. Φύσει ψυχροί και λιθοκάρδιοι, ιδίως περί τα τοιαύτα, και οι σημερινοί «πολιτισμένοι» gentleman της Αγγλίας, θα αναισθητούν ες αεί, και όταν ακόμη ο κόσμος όλος φθάση να τους «’ξεφωνίζη» ως δόλιους «κληρονόμους» και ως αναίσχυντους κλεπταποδόχους του Sirbανδαληστού συμπατριώτου των εκείνου (Eλγίνου)».

Ακολούθως προσεκόμισε το ακόλουθο σημείωμα με την παράκλησι, αν δεν είναι δύσκολο, να αναρτηθή και στο διαδίκτυο, ώστε να πληροφορηθούν όσοι συμβαίνει να μη άκουσαν τίποτα για την «Κατάρα της Αθηνάς», όπως την ‘στιχούργησε ο στο ηρωϊκό Μεσολόγγι θαμμένος Lord George Gordon Byron:

Ο φιλέλλην Λόρδος Βύρων, όταν είδε τον Παρθενώνα από άγγλο βανδαλισμένον:

(20 στίχοι, κατ’ επιλογή, απ’ τους ‘πάνω από 200 του ποιήματος του «Η κατάρα της Αθηνάς» (The curse of Minerva), προς ερεθισμό -με το «επιγονάτιό» τους (laptop)- να το διαβάσουν όλοι όλο, είτε στο πρωτότυπο είτε στα ελληνικά σε θαυμάσιες μεταφράσεις).