ένα υπέροχο παραμύθι, για μικρά και … μεγάλα παιδιά!
Μια φορά, όπως και άλλες τόσες φορές, αλλά ένα διαφορετικό όμως καιρό, σε ένα ξερό λιβάδι, ζούσε ένα μικρό δεντράκι, δίπλα σε ένα καταπράσινο, ψηλόλιγνο κυπαρίσσι.
Τα δύο δέντρα, ήταν δηλαδή… γείτονες.
Το μικρό αυτό δεντράκι, όλη μέρα γκρίνιαζε.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί είχε βαρεθεί, να φοράει τόσο καιρό, το ίδιο γκρίζο φόρεμα και έσκαγε από τη ζήλεια του, κάθε φορά που σήκωνε το κεφάλι του ψηλά και έβλεπε το καταπράσινο, φουντωτό, λυγερόκορμο κυπαρίσσι.
– «Πώς τα καταφέρνεις μου λες;» ρωτούσε συνέχεια το καταπράσινο κυπαρίσσι.
«Και δεν έχεις χάσει ακόμα, το ωραίο πράσινο χρώμα σου;»
Το κυπαρίσσι χαμογελούσε, κάθε φορά που τα άκουγε όλα αυτά και του έλεγε:
– «Κάθε πράγμα στον καιρό του, μη βιάζεσαι μικρή μου».
– «Θέλω να γίνω σαν και σένα, ψιλή, πράσινη και ωραία!»γκρίνιαζε όλη μέρα, το μικρό δεντράκι.
– «Δεν μπορείς, ότι και αν κάνεις, να γίνεις σαν και μένα!»της απαντούσε, κάθε φορά, υπομονετικά το κυπαρίσσι.
– «Μπα και γιατί παρακαλώ; Τι παραπάνω έχεις εσύ από μένα; Εκτός ότι είσαι πολύ ψηλό, πολύ φουντωτό, πολύ καταπράσινο, πολύ ωραίο;» ρωτούσε και έβαζε πάντα τα κλάματα.
.
για να συνεχίσετε την ανάγνωση, πατήστε εδώ
από το Σπιτάκι της Μέλιας
Αντέχουμε... 