(από το ημερολόγιο μιας μητέρας)
29 Μαΐου 2014
Μέρα πένθιμη, μέρα θλιβερή η 29 Μαΐου. Πολλή συγκίνηση νιώθω κάθε χρόνο αυτές τις μέρες….
Να ΄ναι τυχαίο που φέτος συνέπεσε η θλιβερή επέτειος της Αλώσεως της Πόλης μας με την Ανάληψη του Κυρίου μας;… Πέρσι είχε συμπέσει με την εορτή της Μεσοπεντηκοστής, την ημέρα που πανηγύριζε τότε, στα ένδοξα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορία ο Ναός της του Θεού Σοφίας, η αγια- Σοφιά.
«Σημαδιακή» την χαρακτήρισε μια καλή φίλη αυτή την σύμπτωση. …Ίσως ο Θεός να θέλει να μας ενισχύσει, να μην αποκάμουμε με τις δυσκολίες που περνάμε σαν Έθνος και σαν κράτος, να ελπίζουμε και να περιμένουμε… Ίσως να μην είμαστε ακόμα άξιοι για να επιστρέψουμε στην Πόλη μας… Ίσως η επόμενη γενιά, ίσως τα παιδιά μας να αξιωθούν…
Τέτοιες σκέψεις τριγύριζαν όλο το πρωί στο μυαλό μου. Τα χρόνια περνούν και «αργεί να ΄ρθει εκείνη η μέρα».
Κάθε χρόνο μιλάμε στα παιδιά μας για την Άλωση με λόγια απλά προσπαθούμε να τους μεταδώσουμε την αγάπη μας για την Βασιλεύουσα και προσμονή για το «ποθούμενο».
Και κάθε χρόνο μας ρωτούν: « Πότε θα πάρουμε την Πόλη;… Γιατί ακόμα δεν την παίρνουμε;… Πόσα χρόνια ακόμα θα περάσουν;…»
Τι να απαντήσεις στα παιδιά; Τι να τους πεις; Ότι δεν είμαστε άξιοι, ότι περιμένει ο Θεός να δει διάθεση μετανοίας από το Έθνος μας;… Κάτι πάω να πω και αισθάνομαι περισσότερο βαριά την προσωπική μου ευθύνη.
Και προσπαθώ και πάλι με θρύλους και παραδόσεις, με τραγούδια και διηγήσεις, με προβολές και εικόνες, να μεταδώσω την αγάπη για την Πόλη και την Ρωμανία , την προσμονή για επιστροφή στην Βασιλεύουσα και τις Αλύτρωτες Πατρίδες… Από την κούνια τους με νανουρίσματα που αναφέρονταν στην Πόλη τα νανούριζα και συχνά αντί για παραμύθια τους διηγούμουν θρύλους και παραδόσεις για το πάρσιμο της Πόλης: για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά που θα ξυπνήσει, για τα μισοτηγανισμένα ψαράκια του Μπαλουκλί, για την βυθισμένη Αγία Τράπεζα της αγια- Σοφιάς, για την Κόκκινη Μηλιά…
30 Μαΐου 2014
«Μαμά, θέλω να ζωγραφίσω την αγια-Σοφιά», ήρθε απρόσμενα και μου είπε ο μικρός μου. «Μπορείς να μου εκτυπώσεις μια ζωγραφιά;»
Άνοιξα τον υπολογιστή και μετά από μια σύντομη αναζήτηση διαπίστωσα ότι μόνο ένα σκίτσο της αγια- Σοφιάς υπήρχε, κατάλληλο για χρωμάτισμα.
Σαν να μην του πολυάρεσε του μικρού. Τον παραξένεψαν οι μιναρέδες.
«Τι είναι αυτές οι κολόνες, μαμά;»
Μέχρι τώρα είχε δει μόνο φωτογραφίες και ζωγραφικούς πίνακες χωρίς αυτές τις βέβηλες «προσθήκες» των κατακτητών, γιατί δεν άντεχα να δείχνω στα παιδιά την σημερινή αμαυρωμένη εικόνα που παρουσιάζει η αγια- Σοφιά μας…
Με λίγα λόγια του εξήγησα ότι είναι οι μιναρέδες, ότι οι τούρκοι την Εκκλησιά μας την είχαν μετατρέψει σε τζαμί και μετά σε μουσείο… δεν άντεχα να του πω ότι πάλι σκοπεύουν να την κάνουν τζαμί , γιατί είδα που τα ματάκια συννέφιασαν…
Με μισή κάρδια πήρε το παιδί την εκτυπωμένη ζωγραφιά και πήγε στο δωμάτιό του. Άκουσα ότι κάτι κουβέντιαζε με ζέση με τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Και σε λίγο, γεμάτος χαρά και με φωνή που πάλλονταν από ενθουσιασμό, ήρθε τρέχοντας κοντά μου και με καμάρι μου έδειξε το χαρτί:
«Κοίτα, μαμά, την διόρθωσα την αγια- Σοφιά!».
Με συγκίνηση και ρίγος παρατήρησα ότι οι μιναρέδες είχαν εξαφανιστεί με διορθωτικό υγρό και στην κορυφή του κεντρικού τρούλου, καθώς και σε όλους τους μικρότερους, τα μισοφέγγαρα του ισλαμισμού είχαν αντικατασταθεί με το σύμβολο της Χριστιανοσύνης, τον Σταυρό!
Τα παιδιά είχαν κάνει το χρέος τους: αυτό που μπορούσαν να διορθώσουν, το διόρθωσαν…
Μέσα μου γέμισα ελπίδα, αναθάρρεψε η ψυχή μου… Δεν θα αργήσει να ΄ρθει η ευλογημένη ώρα!
το αρχικό σκίτσο της αγια- Σοφιάς το βρήκαμε στο : e-children.blogspot.gr
μπορείτε ελεύθερα να αναπαράγετε την ζωγραφιά μας και να κοινοποιήσετε τον σύνδεσμο της ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
για αναδημοσίευση του κειμένου (που προστατεύεται με copyright) σε άλλη ιστοσελίδα, παρακαλώ επικοινωνείστε μαζί μου στέλνοντας μήνυμα στο antexoume.gmail.com
Συγκλονιστικό!! Αισιόδοξο!!
Βούρκωσε η ψυχή μου και καμάρωσα με την απόφαση του παιδιού να σβήσει τις “μουτζούρες” από το σκίτσο της Αγιά Σοφιάς που τόσο την πληγώνουν!
Τι Ελληνόπουλο, όσα εύγε και να γράψω, θα είναι απλά μια σταγονίτσα στον ωκεανό..
Όταν οι γονείς είναι από “κοντά” γίνονται “θαύματα”.
Αυτά τα παιδιά Αλεξία μου, τα παιδιά μας όταν θάρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα θα κάνουν το “χρέος” τους….γνωρίζουν καλύτερα από μας το πως.
Εξαιρετικό!
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Να είσαι καλά, Μέλια μου…Μου δίνουν πολλή δύναμη τα λόγια σου.
Ο Θεός να φωτίζει και να οδηγεί όλα τα Ελληνόπουλα, για να κάνουν το “χρέος” τους…
να φωτίζει και εμάς τους μεγάλους, για να κάνουμε το δικό μας…
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Τα παιδιά μας σαν τα μάτια μας Αλεξία μου “πολύτιμα” θησαυροί ανεκτίμητοι, κρατούν στα “χέρια” τους τη δύναμη του Θεού..
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Έτσι ακριβώς, Μέλια μου.
Θησαυροί που εμπιστεύτηκε ο Θεός στα χέρια μας και μια μέρα θα λογοδοτήσουμε για τις ψυχούλες τους.
για ό,τι κάναμε και ό,τι δεν κάναμε για να τα βοηθήσουμε να φτάσουν στο “καθ΄ομοίωσιν”…
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Εμείς ας γίνουμε μια τεράστια απλωμένη φτερούγα να κουρνιάσουν με σιγουριά τα παιδιά μας και ο Θεός θα μας δείχνει το δρόμο….ανηφόρες κατηφόρες…
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Έχουν πολλή ανάγκη από στοργή και σιγουριά, ειδικά τα σημερινά παιδιά, που βιώνουν τόσες δυσκολίες και κινδύνους εκτός σπιτιού…να έχουν πάντα μια ζεστή αγκαλιά ανοιχτή να τα περιμένει.
…Και θα μας κατευθύνει Εκείνος, αν εμπιστευτούμε την ζωή τη δική μας και των παιδιών μας στα χέρια Του και στην αγκαλιά της Παναγίας Μητέρας Του.
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Και να τα κανακεύει, το χάδι είναι Θεόσταλτο γιατρικό γαληνεύει την ψυχή μας..
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Βεβαίως! 🙂 ποιος δεν θέλει κανάκεμα;
“Αν τα παιδιά χορτάσουν αγάπη και στοργή στο σπίτι, θα μπορούν μετά να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής”, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος.
Έχουμε πολλή “δουλειά”, Μέλια μου, εμείς οι μάνες. Μεγάλη ευλογία η μητρότητα, αλλά και μεγάλη ευθύνη.
Αλλά και πόση χαρά μας χαρίζει απλόχερα, μέσα από τα ματάκια των παιδιών, από τα γέλια τους, τα λογάκια τους, τα κατορθώματά τους!
Και αν έχουμε και άλλες μανούλες- συνοδοιπόρους, αυτό είναι μεγάλη ευλογία!
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Πόσο σοφά τα λόγια του Γέροντα!
Πολύ μεγάλη ευθύνη να είσαι σωστή μάνα Αλεξία μου..
Αυτά τα ματάκια είναι γεμάτα αλήθειες και αυτά τα χεράκια που “ζητιανεύουν” μια αγκαλιά, ευλογία Θεού, γι’ αυτό πλημμυρίζει από ευτυχία η καρδιά μας και γαληνεύει!
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Με φωνάζει το μωρό μου, σε καληνυχτώ, Μέλια μου.
Να με συγχωρείς, θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Καλό ξημέρωμα, καλή και ευλογημένη Κυριακή!
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Καλη σου νύχτα Αλεξία μου και καλό ξημέρωμα,
Χάρηκα που τα είπαμε!
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Αὐτόματη εἰδοποίηση σύνδεσης: «Κοίτα, μαμά, την διόρθωσα την αγια- Σοφιά!» (αληθινή ιστορία) | Το σπιτάκι της Μέλιας
Αὐτόματη εἰδοποίηση σύνδεσης: «Κοίτα, μαμά, την διόρθωσα την αγια- Σοφιά!» (αληθινή ιστορία) « ΑΒΕΡΩΦ
http://amfoterodexios.blogspot.gr/2016/05/blog-post_36.html
Μοῦ ἀρέσειἌρεσε στοὺς 1 πρόσωπο