Καλωσορίζουμε τον Οκτώβριο
με το τραγούδι: “Ο Οκτώβρης σημαία στα μπαλκόνια ”
και με έθιμα , παραδόσεις και παροιμίες του λαού μας
Φωτογραφία από:protomelission.blogspot.com-την είδα στο Αβέρωφ
Ερ: Μπορείτε να συμβουλέψετε με ποιους ανθρώπους είναι καλό να κάνουμε παρέα;
γ. Θαδδαίος: Αυτή η ερώτηση είναι σημαντική…
Το καλύτερο είναι να κάνουμε παρέα με ήσυχους και χαρούμενους ανθρώπους.Επειδή, όταν κάνουμε παρέα με πράους και ήσυχους ανθρώπους γινόμαστε πιο ήσυχοι και πιο χαρούμενοι.
Ὁ ἥλιος λάμπει ἐπάνω ἀπὸ τὰ βρεγμένα χωράφια.
Χαμογελάει ὡσὰν βασιλεύς, εὐχαριστημένος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους του. Τὰ φρεσκοπλυμένα πεῦκα δέχονται τὸ φῶς του μὲ πολλὴ χαρά. Στὴν ἄκρη ἀπὸ κάθε φύλλο των λάμπει καὶ ἀπὸ μιὰ δροσοσῖαλιά. Ἀγνάντια ἡ θάλασσα στέλλει τὴ μυρωμένη ἁλμύρα της, νὰ ἀνταμώσῃ τὸ μύρο τοῦ θυμαριοῦ.
Μέσα στὴν ἀπέραντη γαλήνη φλώρια καὶ καρδερῖνες καὶ σπίνοι δοκιμάζουν τὶς φωνοῦλές των σὲ νέους κελαδισμούς.
Καὶ πέρα στὰ πλάγια τὸ τσοπανόπουλο ἔβγαλε τὰ πρόβατα στὴ βοσκὴ καὶ παίζει τὴ φλογέρα του.
Ὁ κυρ – Πανάγος φθάνει μὲ τὸν ψαρῆ καὶ τὸ ντορῆ καὶ μὲ τ’ ἀλέτρι. Κρεμάει στὸ μεγάλο πεῦκο τὸ ταγάρι του μὲ τὸ μαῦρο ψωμί, τὸ τυρὶ καὶ τὴ ντομάτα καὶ ἀκουμπάει στὴ ρίζα του τὸ σταμνὶ μὲ τὸ νερὸ καὶ ὅλα τὰ χρειαζούμενα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
.
Σημαντικότατο σταθμό στην Αρχαία Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία αποτελούν οι αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Περσών για την προάσπιση της ελευθερίας τους. Οι λαμπρές νίκες κατά των εκάστοτε εισβολέων επέτρεψαν στο Ελληνικό έθνος να περάσει από την εφηβική ηλικία στην ωριμότητα, ν’ αποκτήσει συνείδηση της δύναμης του και να δημιουργήσει τον κλασικό πολιτισμό του οποίου οι αρχές και τα ιδεώδη αποτέλεσαν τα θεμέλια του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, επειδή ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες έζησαν και δημιούργησαν σε μια ελεύθερη κοινωνία.
Οι μεγάλοι αυτοί εθνικοί πόλεμοι είναι πόλεμοι καθαρά αμυντικοί, τους προκάλεσαν οι Πέρσες στην προσπάθεια τους να υποτάξουν τη ΝΑ Ευρώπη. Από την πλευρά της Ελληνικής ιστορίας τα Μηδικά, όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται αυτές οι συγκρούσεις, είναι κυρίως οι τρεις περσικές εκστρατείες:
Α) του Μαρδόνιου στη Θράκη και τη Μακεδονία (492π.Χ.)
Β) του Δάτη και του Αρταφέρνη στο Αιγαίο και την Αττική (490π.Χ.) και
Γ) του Ξέρξη στην Κεντρική Ελλάδα (480 – 479π.Χ.)
.
H συνέχεια ΕΔΩ
Ο Χριστός φανερώνεται στις αγαθές ψυχές, ενώ η κακία του πονηρού κάνει απάνθρωπο ακόμα και έναν πατέρα και τον οδηγεί στην θανάτωση των παιδιών του...
Στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου, κατά το έτος 330 μ. Χ., ζούσε κάποιος Πέρσης, άρχοντας, συγγενής του βασιλιά, που ονομαζόταν Δάδας. Ο Δάδας ήταν πιστός Χριστιανός και δεν δίστασε να φανερώσει την πίστη του. Γι΄αυτό διεβλήθη στο βασιλιά και εκείνος πρόσταξε να δικαστεί από τον γιο του Γοβδελαά και από τον άρχοντα Αδραμέλεχ.
Εκείνοι, αφού τον ανέκριναν και δεν μπόρεσαν να τον πείσουν να αρνηθεί το Χριστό, πρόσταξαν να αναφτεί ένα μεγάλο καμίνι και να ριχτεί μέσα ο Δάδας. Ο αθλητής του Χριστού πλησίασε στο καμίνι και σχημάτισε πάνω του το σημείο του σταυρού. Αμέσως, ω του θαύματος, η φωτιά έσβησε και αντί για φλόγες ανέβλυσε νερό!
Ερ: Με στεναχωρεί ο τρόπος ο κακός… Οι λέξεις οι λίγο χοντροκομμένες… Δεν ξέρω… Είμαι πολύ λεπτολόγος;
Γ.Γ.: Καταλαβαίνω το πρόβλημά σου, γιατί και εγώ υπήρξα έτσι. Σιγά- σιγά όμως κατάλαβα ότι ο άλλος δεν μπορεί να σου δώσει περισσότερο από αυτό που έχει. Έτσι;… Δεν έχει άλλο τρόπο εκφράσεως.
Έτσι μεγάλωσε στο σπίτι του, στο περιβάλλον του. πχ Αντί να σου πει: «Σε παρακαλώ, πήγαινε λίγο πιο εκεί να περάσω» σου λέει: «Ε, στάσου ντε να περάσω!»
Εσένα αυτό μπορεί να σε σοκάρει. Γι αυτόν όμως και το περιβάλλον του αυτό δεν είναι τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να το παρεξηγήσει.
“Ο γέροντας Παΐσιος συνιστούσε και στους λαϊκούς να διαβάζουν τον αββά Ισαάκ τον Σύρο, αλλά λίγο- λίγο, για να τον αφομοιώνουν. Έλεγε ότι το βιβλίο αυτό αξίζει όσο ολόκληρο πατερική βιβλιοθήκη.
Στο βιβλίο που διάβαζε, κάτω από την εικόνα του Αγίου που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: ¨Αββά μου , δος μου την πένα σου, για να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου” (Αξίζει δηλαδή να υπογραμμιστεί ολόκληρο το βιβλίο)
(από το βιβλίο: Βίος γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, του ιερομονάχου Ισαάκ)
Προσεγγίζοντας την ησυχαστική ζωή του αββά Ισαάκ του Σύρουτου Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ησυχαστές του ορθόδοξου μοναχισμού. Για το λόγο αυτό και οι ασκητικοί του λόγοι απευθύνονται κατεξοχήν στους μοναχούς που ζούνε με τον ησυχαστικό τρόπο ζωής. Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι οι λόγοι του οσίου δεν αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία τόσο των πιστών που ζούνε μέσα στον κόσμο όσο και των μοναχών που επέλεξαν την κοινοβιακή ζωή. Κι όμως. Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης προτρέπει όχι μόνο τους προχωρημένους ησυχαστές να μελετούν τον αββά Ισαάκ αλλά και τους αρχάριους. Γράφει σχετικά: «Πολύ θα σε βοηθήσει ο Αββάς Ισαάκ διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, τον βοηθάει για να τα διώξει. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες»[1].
του Ιγνάτιου Γκ.
«Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό,
εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς.
Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε.
Πώς ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των;»
“Αυτός ο τόπος βγάζει δύο πράγματα: ελιές και παλικαριά.”
******
Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε στον Ελληνισμό της Μαύρης θάλασσας και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία, το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας το 1933, το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.
|
Εικόνα από:web-parrot.blogspot.com
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας από δύο μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη, τα οποία πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη θεία λειτουργία.
Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς.
Η δολοφονία του Καποδίστρια οργανώθηκε σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς από τη Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φάκελος για την δολοφονία του Καποδίστρια στα βρετανικά αρχεία παραμένει απόρρητος.
Ας έχουμε επίσης υπ’ όψη μας ότι, ως κυβερνήτης, ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δεχθεί μισθό, όπως επίσης αρνήθηκε χρηματική αποζημίωση από τον Τσάρο για να μην κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία, ενώ διέθεσε όλη του την περιουσία για τους σκοπούς της επανίδρυσης του κράτους.
Νικολάου Τούλιου
Πολλοί υποστηρίζουν πως η Ιστορία γράφεται από τους λαούς. Άλλοι λένε πως γράφεται από τον Ένα: τον πιστό, που είναι προφήτης και γίνεται λαμπάδα και ολοκαύτωμα στην πίστη του.
Πιστεύω πως και οι δύο πλευρές έχουν δίκαιο. Ο Ένας γράφει στην Ιστορία, μα αυτός ο Ένας είναι η συνισταμένη των ελπίδων και των παραδόσεων του λαού. Είναι, δηλαδή, αυτός ο ίδιος ο λαός. Τέτοιος, ο Ένας για την Μακεδονία, είναι ο καπετάν Κώττας.
Είναι αυτός που, εδώ ψηλά στα Κορέστια, από τις Πρέσπες ως την Καρατζόβα, έγινε εικόνισμα πλάι στην Παναγιά και γι’ αυτόν ανάβει το καντήλι η Μακεδονία, αυτόν στον οποίο υποκλίνεται ο Μακεδονικός Ελληνισμός.
“Και ο ενθουσιασμός είναι φλόγα και ο φανατισμός είναι φλόγα. Όμως το πρώτο είναι φλόγα χωρίς καπνό, το δεύτερο είναι κάψιμο με καπνό.
Ο ενθουσιασμός σημαίνει: ολόκληρος ο άνθρωπος συγκεντρωμένος και καθοδηγημένος προς μία κατεύθυνση και ένα στόχο. Όταν ο νους κρίνει και η καρδιά αγαπήσει και η ψυχή επιθυμήσει, τότε ο άνθρωπος ενώνεται και ως μία δύναμη ξεκινάει το μεγάλο έργο. Και ο συγκεντρωμένος και ενωμένος άνθρωπος είναι μεγάλη δύναμη σ΄αυτόν τον κόσμο, πράγματι μεγαλύτερη απ΄ότι ο ίδιος το νομίζει για τον εαυτό του.
(ο Ναός της Όσσας και το σημείο ευρέσεως των ιερών Λειψάνων)
…για την νέα αυτή κοπέλα που έδωσε τη ζωή της για το Χριστό μέσα στα σκληρά χρόνια της τουρκοκρατίας, ένα ελάχιστο αφιέρωμα… Η ίδια επέλεξε να μείνει κρυμμένο το σκήνωμά της και να ευρεθεί στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, προς ενίσχυση των πιστών.Θα παραθέσουμε την αφήγηση του ενυπνίου ευσεβούς γυναίκας σχετικά με τον τόπο ταφής της και την περιγραφή του φρικτού μαρτυρίου από την ίδια την μάρτυρα.
Από το βιβλίο Χρονικόν της ευρέσεως των ιερών λειψάνων της Αγίας ενδόξου νεομάρτυρος Ακυλίνης – Αγγελίνης της εκ Ζαγκλιβερίου καταγομένης,Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Όσσα – Λαγκαδά 2012 Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης Ιωάννου
Ἀφήγησις Ἐνυπνίου εὐσεβοῦς γυναικός περί του τόπου ταφῆς της Αγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης
Δέκα ημέρες μετά την ανεύρεση των ἱερῶν λειψάνων της Αγιας Μεγαλομάρτυρος και Ἀθληφόρου Κυράννης μου συνέβη το παρακάτω θαυμαστόν γεγονός. Ἡ Ἁγία Κυράννα μοῦ ἐνεφανίσθη σέ ἐνύπνιον καί μοῦ ὁμίλησε γιά τήν φίλη της, ὅπως ἀποκαλοῦσε τήνἈγγελίνα, και ότι είναι και μαζί συνυπάρχουν.
ένα όμορφο κείμενο για την Πατρίδα μας…τότε που τα παιδιά μάθαιναν μέσα από τα σχολικά βιβλία να αγαπούν την Ελλάδα και να μην “ζηλεύουν” τις ξένες χώρες…
.
Στον τοίχο της τάξεως ,που είναι πίσω από την έδρα, κρέμεται ο χάρτης της Ευρώπης. Ο δάσκαλος, δείχνοντας στα παιδιά την Ελλάδα, ακούει τον Κωστάκη να φωνάζει:
-Πόσο είναι μικρή, κύριε, εμπρός σε τόσες χώρες και τόσες θάλασσες!
-Είναι μικρή, όμως είναι όμορφη, απαντά η Ελενίτσα.
-Ναι, είναι πολύ όμορφη η Ελλάδα. Μου το είπε και ο θείος μου, που εταξίδεψε και εγύρισε όλη σχεδόν την Ελλάδα ,και πολλούς ξένους τόπους.
Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας.
Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που’ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.
μια ομιλία για τον βίο του και ένας ύμνος προς τον Ηγαπημένο Μαθητή από τον αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς
Ο Ιωάννης ήταν υιός του Ζεβεδαίου, ο οποίος ήταν ψαράς, και της Σαλώμης, της θυγατέρας του Ιωσήφ, του Μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Όταν τον κάλεσε ο Κύριος Ιησούς, παρευθύς ο Ιωάννης άφησε τον πατέρα του και τα δίχτυα του ψαρά και ακολούθησε, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο, τον Χριστό. Από τότε
Νικήτας, Λιθογραφία του Karl Krazeisen
… ο νεομάρτυς και παιδομάρτυς αδελφός του, 11χρονος άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας (16 Οκτωβρίου 1816)
…και η επιστολή της Αγγελίνας, συζύγου του Νικηταρά, για τον εμφύλιο
Δημήτρης Μπατσιούλας
Ήταν μία Παρασκευή του Δεκεμβρίου του 1841, στον Πειραιά των 210 οικογενειών τότε και των μόλις 1500 κατοίκων. Στο δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, ζητιάνευε ένας ρακένδυτος και σχεδόν τυφλός. Αντιλήφθηκε ότι τον ζύγωνε κάποιος, που από την φορεσιά του φαινόταν ότι είναι ξένος. Μάζωξε αμέσως το χέρι του που είχε απλωμένο για να ζητιανεύει.
– Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο ξένος τον ζητιάνο.
– Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, αποκρίθηκε περήφανα ο ζητιάνος.
– Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο; Επέμενε ο ξένος.
– Η πατρίδα μου μ’ έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά. Αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για τη λευτεριά του πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος.
Ο ξένος κατάλαβε και φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά φλουριά.
Ο σχεδόν τυφλός ζητιάνος, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε προς τον ξένο: «Σ’ έπεσε του πουγκί σου. Πάρ’ το μη το βρει κανένας και το χάσεις».
Ο ξένος ήταν ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο ζητιάνος ο Νικήτας Σταματελόπουλος, που στην ιστορία που διδαχτήκαμε στα σκολειά μας για την επανάσταση του 1821, τον έλεγαν Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.
Θα σας πω ένα παραμύθι, για τον Μάριο.
Θα μου πείτε και με το δίκιο σας: «και ποιός είναι αυτός ο Μάριος;»
Ο Μάριος είναι ένας τυφλοπόντικας.
Και θα με ξαναρωτήσετε για άλλη μια φορά: «τι είναι τυφλοπόντικας;»
Και θα σας εξηγήσω πάλι, ότι τυφλοπόντικας είναι, ένα μεγάλο ποντίκι με μουστάκια.
Και μη με ξαναρωτήσετε: «τι είναι τα μουστάκια;»
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
.
.
(το κείμενο αυτό δίνει μια άλλη άποψη για την ενημέρωση και το πόσο βοηθά ή όχι στην προσευχή.Τελικά, τι ωφελεί περισσότερο, να πληροφορούμαστε διαρκώς για τις εξελίξεις ή να πέσουμε στα γόνατα και να προσευχηθούμε;).
“…Ο πνευματικός διηγήθηκε κάτι που διάβασε στην εφημερίδα και, γυρίζοντας στον γέροντα Σιλουανό, τον ρώτησε:
-Εσείς, πάτερ Σιλουανέ, τι γνώμη έχετε γι΄ αυτό;
-Δεν μου αρέσει, άγιε πνευματικέ, να διαβάζω εφημερίδες και να μαθαίνω τα νέα τους, αποκρίθηκε αυτός.
(ο βίος της, από τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου, και ηχητικό συναξάρι- για παιδιά)
Tω αυτώ μηνί KΔ΄, μνήμη της Aγίας Πρωτομάρτυρος και Iσαποστόλου Θέκλης.
Aυτός σε σώζει Θέκλα ρήξας την πέτραν,
Oυ τω πάθει πριν ερράγησαν αι πέτραι.
Πέτρη αμφί, τετάρτην εικάδα δέξατο Θέκλην.
Aύτη ήτον από την πόλιν του Iκονίου, θυγάτηρ μεν Θεοκλείας, ευγενούς τινος και επιφανούς γυναικός Eλληνίδος, αρραβωνισμένη δε με άνδρα Θάμυριν ονομαζόμενον, όταν ήτον χρόνων δεκαοκτώ. Όταν δε ο Aπόστολος Παύλος επήγεν από την Aντιόχειαν εις το Iκόνιον, εξενοδοχείτο εις τον οίκον του Oνησιφόρου, και εκεί εδίδασκε την εις Xριστόν πίστιν όλους εκείνους, οπού προς αυτόν εσύντρεχον. Tότε και η μακαρία αύτη Θέκλα εν τη γειτωνεία εκείνη καθημένη, ήκουεν από την θυρίδα τα γλυκύτατα λόγια του μακαρίου Παύλου, με τόσην ηδονήν και επιθυμίαν, ώστε οπού αλησμόνει και φαγητόν, και πιοτόν, και όλα της τα προς το ζην αναγκαία. Aλησμόνει δε και αυτήν ακόμη την μητέρα, και τον αρραβωνιστικόν της. Kαι μόλον οπού η μήτηρ και ο αρραβωνιστικός της εσπούδαζον να εμποδίσουν αυτήν από την ακρόασιν των γλυκυτάτων λογίων του Παύλου. Όθεν όταν ο Παύλος εφυλακώθη, τότε η αοίδιμος αύτη πηγαίνουσα την νύκτα εις την φυλακήν, ενετρύφα εις την ουράνιον διδασκαλίαν του Aποστόλου, και από τότε ηκολούθει αυτώ.
Αντέχουμε... 