Νοέμβριος: Καλό μήνα!!!

Καλωσορίζουμε τον Νοέμβριο με ένα τραγούδι που μας ταξιδεύει απ΄άκρη σ΄άκρη της πατρίδας μας, με αναφορές σε γιορτές του μήνα, και με λαογραφικά, έθιμα και παροιμίες από τον παλιό καλό καιρό!

από το CD: Μουσικό Καλαντάρι-Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης-Μουσική – Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ’ένα τρένο
Αθήνα-Λάρισα ωραία Θεσσαλία
Στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία

Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ’ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ’ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει
Νοέμβρης μήνας…
Νοέμβρης μήνας…

Βήματα Ψυχής (ταινία – αληθινή ιστορία θάρρους,δύναμης και πίστης!)

.

 .

Μια αληθινή ιστορία για τους ανθρώπους που 73 χρόνια μετά το πατριωτικό “ΟΧΙ” των Ελλήνων στους κατακτητές αναδεικνύονται ήρωες μέσα από τις δυσκολίες και τις μάχες και αγωνίζονται γενναία για τα ιδανικά της πατρίδας μας.

.

Η ενδομήτρια ζωή και η γέννηση του παιδιού (μια πνευματική θεώρηση)

Ή ενδομήτρια ζωή του παιδιού

Στις ημέρες μας πολλά παιδιά έρχονται στον κόσμο ανεπιθύμητα — σε μερικά μάλιστα δεν επιτρέπεται ούτε καν νά γεννηθούν. Κάθε παιδί πρέπει νά καλωσορίζεται με άγάπη από τήν οικογένεια. Ή αγάπη πού δέχεται ται ένα παιδί από τούς γονείς του στήν άρχή της ζωής του είναι αναντικατάστατη — είναι ένα ασφαλές θεμέλιο, πάνω στό όποίο μπορεί νά οικοδομήσει τή ζωή του η έλλειψη αυτής τής αγάπης αφήνει αθεράπευτα τραύματα, έκτος κι αν τό παιδί δεχθεί μια έξαιρετική χάρη άγάπης γιά τον Θεό. Πράγματι, οποίος στερείται τήν α­γάπη των γονέων του στήν αρχή τής ζωής του, συχνά αδυνατεί νά ύπομείνει τούς ψυχικούς πόνους, άκόμη και τις μικρότερες «πληγές» πού όλοι δεχόμαστε άναπόφευκτα στή ζωή μας με τούς άλλους.

Εσύ; (Ταινία μικρού μήκους) Ξυπνώντας στην Ελλάδα του 2014..όμως αν…

 Υπάρχει ελπίδα!…  Μέσα από τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που προβάλουν τα Ελληνόπουλα στην παρακάτω ταινία μικρού μήκους, φαίνεται πως έχει μείνει “μαγιά”, ικανή να αναζυμώσει όλο τον Ελληνισμό.Ο Θεός να δώσει…“Αντέχουμε…”

Ένας μαθητής του σήμερα!

Ξυπνώντας στην Ελλάδα του 2014…

οι φόβοι..οι αγωνίες ….η αβεβαιότητα….

.

όμως ..

..σκέψου και Εσύ!!

.

Αν ξύπναγες στην Ελλάδα του ΄40….

αν σε ξύπναγαν οι σειρήνες??..

Η γερμανική αντίσταση κατά του φασισμού: Ο νεομάρτυρας Αλέξανδρος Σμορέλλ και η αντιστασιακή οργάνωση του “Λευκού Ρόδου”

Υπήρξε αντίδραση στο ναζισμό από τους ίδιους τους Γερμανούς! και μάλιστα με νεομάρτυρες (δείτε περισσότερα για την ζωή και την δράση τους στην συνέχεια)

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ

Μόναχο, 13 Ιουλίου 1943.

Αγαπητοί μου πατέρα και μητέρα,

          Τώρα δεν θα γίνει τίποτε άλλο από αυτό, και με το θέλημα του Θεού, σήμερα η επίγειος ζωή μου θα κλείσει για να πάω σε μίαν άλλη, η οποία δεν θα έχει τέλος και στην οποία όλοι μας θα ξανασυντηθούμε.

Ας είναι αυτή η μελλοντική συνάντηση η παρηγορία και η ελπίδα σας. Δυστυχώς, αυτό το χτύπημα θα είναι πολύ βαρύτερο για σας παρά για μένα, διότι φεύγω με την βεβαιότητα, ότι με βαθιά πεποίθηση υπηρέτησα την αλήθεια. Όλα αυτά με αφήνουν με ήρεμη συνείδηση, παρ’ όλο που η ώρα του θανάτου μου πλησιάζει.

“Ακόμα και η απιστία με τις σκέψεις είναι αρκετή, ώστε ένα παιδί να μην θέλει να μείνει με τους γονείς του…”

.

Πάτερ Θαδδαίος: Σήμερα πολύ πιό συχνά παρουσιάζονται προβλήματα στό γάμο. Παλιά οί γάμοι ήταν πολύ πιό σταθεροί. Σήμερα, σε πολλούς γάμους υπάρχει άνάμεσα στούς συζύγους ασυμφωνία χαρακτήρων. Πολύ συχνό είναι οί νέοι άνθρωποι νά παντρεύονται άπό αγάπη, στή συνέχεια όμως, ό ένας άπ΄ τούς δύο νά έρωτεύεται μέ ευκολία κάποιον άλλον* . Οι σύζυγοι συχνά βλέπουν λίγο άπό εδώ καί λίγο άπό κει καί μετά άπό τέτοια συμπεριφορά, χάνουν τήν εσωτερική τους γαλήνη.

Θά σάς πω μία ιστορία γιά ένα ζευγάρι που ήρθε νά μέ έπισκεφτεί πέρυσι, επειδή ό γάμος τους αντιμετώπιζε πρόβλημα.

Το μενταγιόν – Μια ιστορία του 1940

Σβησμένα βογγητά ἔκαναν τόν Κυριάκο νά κόψει τό γρήγορο περπάτημά του. Κατέβασε ἀπότομα τό ὅπλο του ἀπ᾽ τόν ὦμο καί πῆρε θέση μάχης. Προχωροῦσε σάν τό λαγωνικό. Κάτω ἀπό τίς βαριέςἀρβύλες του σακατεύονταν πουρναρόκλαδα καί τσαλιά[1]. Κατέβαινε προσεκτικά τήν ἀπότομη πλαγιά ἀνοίγοντας δρόμο μέ τήν ξιφολόγχη του. Τά βογγητά δυνάμωναν˙ σημάδι πώς πλησίαζε σ᾽ἄνθρωπο. Ἔριξε ἕνα γύρω τή ματιά ἐρευνητικά κι ἄγρια. Τούτη τήν ὥρα τοῦ δειλινοῦ δύσκολα ξεχώριζε τίς σκιές ἀπό τά πράγματα. Προχωροῦσε περισσότερο μέ τήν ἀκοή παρά μέ τήν ὅραση.

— Aqua! Aqua! [2] ἰταλικό ἀναφιλητό κι ἔκκληση γιά νερό τόν ἔκανε νά σκύψει στή ρίζα ἑνός θάμνου. Ἀνάσκελα πεσμένος στίς λάσπες σάλευε –μ᾽ ὅσες δυνάμεις τοῦ εἶχαν ἀπομείνει– ἕνας Ἰταλός τῆς μεραρχίας τῶν Κενταύρων.

Οἱ δύο ἄντρες κοιτάχτηκαν στά μάτια. Δέν γνώριζε ὁ ἕνας τή γλώσσα τοῦ ἄλλου. Δέν γνώριζε ὁ ἕνας τίς προθέσεις τοῦ ἄλλου. Δέν γνώριζε ὁ ἕνας τίποτε γιά τόν ἄλλο, ἐκτός ἀπό τό ὅτι ἦταν ἐχθροί.

“Τι θα γίνει με την πεί­να των παιδιών ;” (από το ημερολόγιο “Φύλλα Κατοχής”)

ένα βιβλίο συγκλονιστικό, με πολλά μηνύματα ψυχικής δύναμης και θάρρους, γραμμένο με αυθεντικότητα …

25 Νοέμβρη 1941

Είναι νύχτα. Κρύο, χιονιάς, πείνα.

Τί θά γίνη μέ τή πείνα ; Τί θά γίνη μέ τή πεί­να των παιδιών ;

Έβλεπα το πιο θαυμάσιο όνειρο. Ένα πολύ μακρύ τραπέζι στολισμένο μέ τα πιο όμορφα φα­γητά καί γλυκά. Στήν κορυφή καθότανε ό μικρός Χριστός καί γύρω τά άπειρα ελληνόπουλα. “Ολα έτρωγαν μέ βουλημία καί απόλαυση, πασαλειμένα ώς τ’ αύτιά. Άνάμεσά τους πολλοί μικροί μου φί­λοι, μου έκλειναν τό μάτι χαρούμενα.

Άγνωστες ηρωίδες της Κατοχής που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία

 ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣ…

   Η 60χρονη μάνα  Λουκία Τοπάλη και  η  38χρονη  κόρη  της Σοφία  Τοπάλη κρεμασμένες  στο  ίδιο  δέντρο . Η 40χρονη  Καλλιόπη  Μαράτου – Χρήστου από το  Αργοστόλι δολοφονημένη στο  3ο χιλιόμετρο του  δρόμου από  Θεσσαλονίκη προς  το Κιλκίς . Η δεκαεξάχρονη  Άννα Θωμάκου – Παυλάκου πυροβολήθηκε απ’ τους  Ναζί και  έπεσε  σε  πηγάδι για  να  σωθεί και  να  εκτελεστεί λίγους μήνες  αργότερα στο  Χαϊδάρι . Η Μαργαρίτα  Δημοπούλου και  η  22χρονη Καίτη  Βαϊδου εκτελέστηκαν επίσης  στο  Χαϊδάρι . Η 18χρονη Ήβη  Αθανασιάδου δολοφονήθηκε  την  ώρα που  έγραφε  συνθήματα στους  τοίχους . Η 25χρονη Αλίκη  Χεμίκογλου έπεσε  χτυπημένη από  τα μανιασμένα  φλογοβόλα  των Γερμανών .

Συνέχεια

 

Ένα καντήλι σβήνει το φασισμό…!

 

Μια ηχηρή απάντηση στο μίσος και στο φασισμό…που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί.

μια ιστορία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Ερχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση.

 «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν

 

Ἡ ὑπόσχεσή Της…

28 Ὀκτωβρίου, τῆς Ἁγίας Σκέπης, διάβασα στό ἡμερολόγιο καί γεμάτος ἀπορία κατέφυγα στή μεγάλη Γιαγιά μας, πού πάντα ἤξερε νά λέει ὡραῖες ἱστορίες γιά τίς γιορτές.

– Σήμερα γιορτάζουμε τήν πραγματοποίηση μιᾶς ὑπόσχεσης πού ἔδωσε κάποτε ἡ Παναγία μας, ὅτι θά προστατεύει τό λαό μας, ἀπάντησε ἡ Γιαγιά τῆς μαμᾶς καί ἡ ἀπορία μου ἔγινε πιό μεγάλη.

– Πότε τήν ἔδωσε αὐτή τήν ὑπόσχεση ἡ Παναγία;

Tο Έπος του Σαράντα στη Λογοτεχνία

αναδημοσίευση από :ecclesia.gr 

Είναι μεγάλη η τιμή να μου εμπιστευθείτε να καταθέσω μια τέτοια μέρα από αυτήν τη θέση μερικές σκέψεις για ένα από τα έπη που τόσα έχει να επιδείξει ανά τους αιώνες η μικρή σε έκταση μα μεγάλη σε ιστορία και ανεκτίμητη σε πνευματική προσφορά στην ανθρωπότητα Ελλάδα μας. Για το Έπος του 40 στην Λογοτεχνία, όπως το διατυπώσατε. Και είναι και μεγαλύτερη η συγκίνησή μου, γιατί ο πιο ειδικός από όσους εργάσθηκαν ποτέ στο χώρο τούτο να μιλήσει για το θέμα που ορίσατε, ο Γιάννης Χατζηφώτης, είναι σήμερα απών.

Επιτρέψτε μου, κατ’ αρχήν να παρατηρήσω ότι η επιλογή του θέματος μαρτυρεί οξυδέρκεια, διότι είναι η μοναδική οπτική γωνία, από την οποία είναι πλέον σήμερα δυνατόν να προσεγγίσουμε σωστά όσα συνέβησαν το 1940 στην Ελλάδα, χωρίς να διακινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από συμφέροντα, έξωθεν επεμβάσεις, αδελφοκτόνες συγκρούσεις και προ πάντων ανιστόρητες τοποθετήσεις.
Ο Στράτης Μυριβήλης έλεγε στην πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου 1960 ότι υπάρχουν μέσα στη ζωή των λαών μερικές ημερομηνίες κρίσιμες, ορόσημα και σταθμοί, που υψώνονται σαν βίγλες. Από την υψηλοτάτη κορυφή τους μπορεί ένα έθνος να αγναντεύει εποπτικά όλη την περιπέτεια της ιστορικής του διαδρομής.

Η 28ⁿ Οκτωβρίου μέσα από τις σελίδες του παλιού Αναγνωστικού.

Σὲ κάθε σπίτι ἀνεμίζει σήμερα καὶ μιὰ σημαία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι εἶναι ὅλο χαρά. Οἱ καμπάνες κτυποῦν. Ἑορτάζει ἡ πατρίδα μας.

Στὴν ἐκκλησία τοῦ μικροῦ χωριοῦ, εἶναι μαζεμμένος ὅλος ὁ κόσμος. Θὰ ψάλουν τὴ δοξολογία. Ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ σχολεῖο μὲ τὴ σημαία του. Τὴν κρατεῖ τὸ πιὸ ψηλὸ παιδί, ὁ Λιάκος. Αὐτὸς εἶναι ὁ σημαιοφόρος. Τραγουδοῦν καὶ τραγούδια ἡρωικά.

Ἐπάνω στὸ Δεσποτικὸ εἶναι γραμμένο ἕνα ΟΧΙ. Καὶ πιὸ κάτω μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή:

28 Ὀκτωβρίου 1940

Ὁ παπᾶς φορεῖ τὰ ἱερὰ ἄμφια καὶ βάζει «εὐλογητός». Οἱ ψάλτες ψάλλουν. Τὸ ἐκκλησίασμα κάνει τὸ σταυρό του.

Ὅταν ἦλθεν ἡ ὥρα, ὁ δάσκαλος ἀνέβηκε στὸ Δεσποτικὸ νὰ βγάλῃ λόγο. Ἡ φωνή του εἶναι βροντερή. Τὰ μάτια του σὰν νὰ πετοῦν φλόγες. Μιλεῖ γιὰ τὴν πατρίδα. Γιὰ τὸν πόλεμο, ποὺ ἔγινε τὸ 1940. Σ’ αὐτὸν εἶχε πολεμήσει καὶ ὁ ἴδιος.

Μια χούφτα χαρτονομίσματα για προσάναμμα! το φιλότιμο ενός Έλληνα αξιωματικού στα 1940 (διήγηση Γ. Παϊσίου)

Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μας ανέχεται ό Θεός!

Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιμο! Στον πόλεμο τού ’40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καμμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Και να δείτε τι φιλότιμο οι Έλληνες!

 

Ο πρώτος νεκρός του ΕΠΟΥΣ. Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, εφονεύθη ώρα 5 πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ο στρατιώτης Τσιαβαλιάρης Βασίλειος του Ιωάννη από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε την 5η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940 μόλις εξήλθε από το 21ο φυλάκιο (ύψωμα Γκόλιο).

Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού και η θέση του ήταν στο 21ο φυλάκιο της ελληνο-αλβανικής μεθορίου.
Η ώρα είναι 5.00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου. Οι Ιταλοί αρχίζουν τη ρίψη όλμων και θραύσμα ενός όλμου τραυματίζει θανάσιμα τον Τσιαβαλιάρη.

Η Ελλάδα θρηνεί τον πρώτο νεκρό της, καμαρώνει τον πρώτο ήρωά της.

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια στο χωριό, απ’ όπου καταγόταν ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του. Οι στρατευμένοι του Νομού Τρικάλων κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επισημαίνει ο κ. Παπαβασιλείου, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο μέτωπο των επιχειρήσεων και πολέμησαν με απαράμιλλο ηρωισμό, όπως και όλοι οι Έλληνες, προσφέροντας

 

Το ξυπόλυτο Τάγμα (ολόκληρη η ταινία)

Στο τέλος της ανάρτησης, όλη η ταινία από το youtube. Μία άγνωστη ελληνική ταινία, που ήταν η πρώτη που διακρίθηκε σε διεθνές φεστιβάλ. 

«Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον «Κλέφτη των ποδηλάτων» τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».

Βιτόριο Ντε Σίκα (προς τον Γκρεγκ Τάλλας, όταν είδε το 1955 το «Ξυπόλητο Τάγμα» στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου)

Το «Ξυπόλητο Τάγμα» είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια

Ο πρώτος εορτασμός της επετείου του ΟΧΙ στην κατοχή

από το ημερολόγιο: Φύλλα Κατοχής, της Ιωάννας Τσάτσου

θαυμαστή η τόλμη και η γενναιότητα, καθηγητών και φοιτητών, που αρνήθηκαν να κάνουν μάθημα την 28η Οκτωβρίου 1941, θεωρώντας την ημέρα εθνικής εορτής…τότε που οι γιορτές τιμόταν με κάθε κόστος και οι διαδηλώσεις γινόταν για την ελευθερία…

27 Όχτώβρη 1941

Μεγάλη μέρα σήμερα. Σά ν’ ανοίξαμε τά πα­ράθυρα καί νά πλημμύρισε ήλιος τό σπίτι. Ό Κωστάκης (σημ. Κων/νος Τσάτσος) είχε μάθημα στο Πανεπιστήμιο αύριο, ε­πέτειο της κήρυξης του έλληνοϊταλικού πολέ­μου. Δήλωσε όμως στους φοιτητάς πώς θά τό κάνη σήμερα, άντίθετα προς την έντολή τής Κυ­βέρνησης (*), γιατί την 28 Όκτωβρίου τή θεω­ρούσε μέρα γιορτής εθνικής.

Έτσι κι’ έκανε. Τό βράδυ μετά τό μάθημα όταν γύρισε στο σπίτι πολλά παιδιά τον συνώδευαν. Όλα είχαν μιάν έκφραση θλίψης καί περη­φάνιας μαζί. Κατασυγκινημένοι άπό τά λόγια του ένοιωθαν σάν έλεύθεροι σκλαβωμένοι.

-Πού πας, στρατιώτη; (μηνύματα από ένα παλιό Αναγνωστικό)

-Πού πας, στρατιώτη;

-Πάω να πολεμήσω.

-Πας να παλαίψης με λιοπύρια και χιόνια;

-Πάω να προστατέψω το δίκιο και τη λευτεριά.

-Πας να διψάσεις και να πεινάσεις;

-Πάω να φυλάξω το ψωμί των παιδιών.

Εμφανίσεις της Παναγίας στον πόλεμο του 1940:ένα ακόμα άγνωστο θαύμα της Αγίας Σκέπης – βίντεο με μαρτυρίες

Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα.
Μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά… σκαρφάλωνε σ’ απότομες πλα­γιές…Κατέβαινε γκρεμούς…βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλού­σε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Ένα μικρό φαρμακείο, μια στρατιωτική κουβέρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες, μια φανέλα. Αλλά και τ’ όπλο του με την ξιφολόγχη και τα φυσίγγια… Παρ’ όλο το βάρος, το χιόνι και τις λάσπες… συνέχιζε τη δύσκολη πορεία του και μόνο σαν έβρισκε κάποιο χάλασμα, ή

 

Τό ΟΧΙ τοῦ κλήρου στό ἔπος τοῦ 1940

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος – Θεολόγος

Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.