“Όποιος θάβει τα δικά του χαρίσματα ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων…”

όταν ζηλεύουμε τα χαρίσματα των άλλων και θάβουμε στο χώμα τα δικά μας “τάλαντα”…όταν απλώς φθονούμε τα δώρα των άλλων και “αυτοθαβόμαστε”, χωρίς να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τα δικά μας δώρα του Θεού στη ζωή μας και παραβλέποντας τις υλικές και πνευματικές δωρεές Του…

Η παρακάτω διήγηση από τον γέροντα Παΐσιο:

-Γέροντα, πώς θα βοηθηθεί κάποιος που ζηλεύει να ξεπεράσει την ζήλεια;

-Αν γνωρίσει τα χαρίσματα με τα οποία τον έχει προικίσει  ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δεν θα ζηλεύει και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα, βλέπουν μόνο τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη. «Γιατί αυτός να έχει αυτά τα χαρίσματα και εγώ να μην τα έχω;», λένε. Μα εσύ έχεις άλλα χαρίσματα, αυτός άλλα.

Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαχνε ο Κάιν να βρει τα δικά του χαρίσματα αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ. Οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του και τελικά από τον φθόνο έφτασε στον φόνο. Και μπορεί αυτός να είχε περισσότερα χαρίσματα από τον Άβελ.

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα που έκαψαν ζωντανή οι κομιτατζήδες…

 ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ…

Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904… και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παράκάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:

.

–

Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα 
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
– Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .