28 Ὀκτωβρίου, τῆς Ἁγίας Σκέπης, διάβασα στό ἡμερολόγιο καί γεμάτος ἀπορία κατέφυγα στή μεγάλη Γιαγιά μας, πού πάντα ἤξερε νά λέει ὡραῖες ἱστορίες γιά τίς γιορτές.
– Σήμερα γιορτάζουμε τήν πραγματοποίηση μιᾶς ὑπόσχεσης πού ἔδωσε κάποτε ἡ Παναγία μας, ὅτι θά προστατεύει τό λαό μας, ἀπάντησε ἡ Γιαγιά τῆς μαμᾶς καί ἡ ἀπορία μου ἔγινε πιό μεγάλη.
– Πότε τήν ἔδωσε αὐτή τήν ὑπόσχεση ἡ Παναγία;
αναδημοσίευση από :ecclesia.gr
Είναι μεγάλη η τιμή να μου εμπιστευθείτε να καταθέσω μια τέτοια μέρα από αυτήν τη θέση μερικές σκέψεις για ένα από τα έπη που τόσα έχει να επιδείξει ανά τους αιώνες η μικρή σε έκταση μα μεγάλη σε ιστορία και ανεκτίμητη σε πνευματική προσφορά στην ανθρωπότητα Ελλάδα μας. Για το Έπος του 40 στην Λογοτεχνία, όπως το διατυπώσατε. Και είναι και μεγαλύτερη η συγκίνησή μου, γιατί ο πιο ειδικός από όσους εργάσθηκαν ποτέ στο χώρο τούτο να μιλήσει για το θέμα που ορίσατε, ο Γιάννης Χατζηφώτης, είναι σήμερα απών.
Επιτρέψτε μου, κατ’ αρχήν να παρατηρήσω ότι η επιλογή του θέματος μαρτυρεί οξυδέρκεια, διότι είναι η μοναδική οπτική γωνία, από την οποία είναι πλέον σήμερα δυνατόν να προσεγγίσουμε σωστά όσα συνέβησαν το 1940 στην Ελλάδα, χωρίς να διακινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από συμφέροντα, έξωθεν επεμβάσεις, αδελφοκτόνες συγκρούσεις και προ πάντων ανιστόρητες τοποθετήσεις.
Ο Στράτης Μυριβήλης έλεγε στην πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου 1960 ότι υπάρχουν μέσα στη ζωή των λαών μερικές ημερομηνίες κρίσιμες, ορόσημα και σταθμοί, που υψώνονται σαν βίγλες. Από την υψηλοτάτη κορυφή τους μπορεί ένα έθνος να αγναντεύει εποπτικά όλη την περιπέτεια της ιστορικής του διαδρομής.
Σὲ κάθε σπίτι ἀνεμίζει σήμερα καὶ μιὰ σημαία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι εἶναι ὅλο χαρά. Οἱ καμπάνες κτυποῦν. Ἑορτάζει ἡ πατρίδα μας.
Στὴν ἐκκλησία τοῦ μικροῦ χωριοῦ, εἶναι μαζεμμένος ὅλος ὁ κόσμος. Θὰ ψάλουν τὴ δοξολογία. Ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ σχολεῖο μὲ τὴ σημαία του. Τὴν κρατεῖ τὸ πιὸ ψηλὸ παιδί, ὁ Λιάκος. Αὐτὸς εἶναι ὁ σημαιοφόρος. Τραγουδοῦν καὶ τραγούδια ἡρωικά.
Ἐπάνω στὸ Δεσποτικὸ εἶναι γραμμένο ἕνα ΟΧΙ. Καὶ πιὸ κάτω μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή:
28 Ὀκτωβρίου 1940
Ὁ παπᾶς φορεῖ τὰ ἱερὰ ἄμφια καὶ βάζει «εὐλογητός». Οἱ ψάλτες ψάλλουν. Τὸ ἐκκλησίασμα κάνει τὸ σταυρό του.
Ὅταν ἦλθεν ἡ ὥρα, ὁ δάσκαλος ἀνέβηκε στὸ Δεσποτικὸ νὰ βγάλῃ λόγο. Ἡ φωνή του εἶναι βροντερή. Τὰ μάτια του σὰν νὰ πετοῦν φλόγες. Μιλεῖ γιὰ τὴν πατρίδα. Γιὰ τὸν πόλεμο, ποὺ ἔγινε τὸ 1940. Σ’ αὐτὸν εἶχε πολεμήσει καὶ ὁ ἴδιος.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μας ανέχεται ό Θεός!
Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιμο! Στον πόλεμο τού ’40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καμμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Και να δείτε τι φιλότιμο οι Έλληνες!
Ο στρατιώτης Τσιαβαλιάρης Βασίλειος του Ιωάννη από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε την 5η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940 μόλις εξήλθε από το 21ο φυλάκιο (ύψωμα Γκόλιο).
Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού και η θέση του ήταν στο 21ο φυλάκιο της ελληνο-αλβανικής μεθορίου.
Η ώρα είναι 5.00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου. Οι Ιταλοί αρχίζουν τη ρίψη όλμων και θραύσμα ενός όλμου τραυματίζει θανάσιμα τον Τσιαβαλιάρη.
Η Ελλάδα θρηνεί τον πρώτο νεκρό της, καμαρώνει τον πρώτο ήρωά της.
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια στο χωριό, απ’ όπου καταγόταν ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του. Οι στρατευμένοι του Νομού Τρικάλων κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επισημαίνει ο κ. Παπαβασιλείου, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο μέτωπο των επιχειρήσεων και πολέμησαν με απαράμιλλο ηρωισμό, όπως και όλοι οι Έλληνες, προσφέροντας
Στο τέλος της ανάρτησης, όλη η ταινία από το youtube. Μία άγνωστη ελληνική ταινία, που ήταν η πρώτη που διακρίθηκε σε διεθνές φεστιβάλ.
«Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον «Κλέφτη των ποδηλάτων» τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».
Βιτόριο Ντε Σίκα (προς τον Γκρεγκ Τάλλας, όταν είδε το 1955 το «Ξυπόλητο Τάγμα» στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου)
Το «Ξυπόλητο Τάγμα» είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια Συνέχεια
από το ημερολόγιο: Φύλλα Κατοχής, της Ιωάννας Τσάτσου
θαυμαστή η τόλμη και η γενναιότητα, καθηγητών και φοιτητών, που αρνήθηκαν να κάνουν μάθημα την 28η Οκτωβρίου 1941, θεωρώντας την ημέρα εθνικής εορτής…τότε που οι γιορτές τιμόταν με κάθε κόστος και οι διαδηλώσεις γινόταν για την ελευθερία…
27 Όχτώβρη 1941
Μεγάλη μέρα σήμερα. Σά ν’ ανοίξαμε τά παράθυρα καί νά πλημμύρισε ήλιος τό σπίτι. Ό Κωστάκης (σημ. Κων/νος Τσάτσος) είχε μάθημα στο Πανεπιστήμιο αύριο, επέτειο της κήρυξης του έλληνοϊταλικού πολέμου. Δήλωσε όμως στους φοιτητάς πώς θά τό κάνη σήμερα, άντίθετα προς την έντολή τής Κυβέρνησης (*), γιατί την 28 Όκτωβρίου τή θεωρούσε μέρα γιορτής εθνικής.
Έτσι κι’ έκανε. Τό βράδυ μετά τό μάθημα όταν γύρισε στο σπίτι πολλά παιδιά τον συνώδευαν. Όλα είχαν μιάν έκφραση θλίψης καί περηφάνιας μαζί. Κατασυγκινημένοι άπό τά λόγια του ένοιωθαν σάν έλεύθεροι σκλαβωμένοι.
Αντέχουμε... 