Ο άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός, ο πολιούχος της Κέρκυρας και το άφθαρτο σκήνωμά του

Ο βίος του- κείμενο Φ. Κόντογλου- εικονική περιήγηση στο ναό του στην Κέρκυρα -βίντεο-παραδόσεις και  υλικό για παιδιά

Ο βίος του αγίου Σπυρίδωνος- πώς συνδέθηκε με την Κέρκυρα;- η πολλαπλή σωτηρία του νησιού από τον άγιο

(κείμενο και για παιδιά- από το περιοδικό Προς τη Νίκη, Δεκέμβριος 2013)

Ἄς πάρουμε τό πλοῖο πού θά μᾶς ταξιδέψει στά νερά τοῦ Ἰονίου πελάγους καί θά μᾶς ὁδηγήσει στό πανέμορφο νησί τῶν Φαιάκων, τήν περίφημη Κέρκυρα. Ἐκεῖ μᾶς περιμένει ἕνα ἐκπληκτικό θαῦμα: Ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ὁποῖος ἔζησε πρίν ἀπό 1700 χρόνια περίπου κι ὅμως τό ἱερό λείψανότου διατηρεῖται ὁλόσωμο καί ἄφθο ρο καί ἐπιτελεῖ διαρκῶς θαύματα!

***
Ὁ ἅγιος Σπυρίδων ἔζησε τόν 4ο αἰώνα στήν Κύπρο. Ἦταν ἄνθρωπος ὀλιγογράμματος καί ἐργαζόταν ὡς βοσκός. Ξεχώριζε γιά τήν πίστη στό Θεό, τήν ἁπλότητα, τήν ταπείνωση ἀλλά καί τήν ἀγάπη του, πού ἐκδηλωνόταν μέ διαφόρους τρόπους σέ κάθε ἄνθρωπο πού εἶχε κάποια ἀνάγκη. Ἡ φήμη τῆς μεγάλης ἀρετῆς του ἔγινε αἰτία νά τόν
ἐκλέξουν ἐπίσκοπο τῆς μικρῆς πόλης τῆς Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου. Ὡς ἐπίσκοπος συνέχισε νά φέρεται μέ τήν ἴδια ἁπλότητα πού εἶχε καί ὡς βοσκός. 
Ὅταν λειτουργοῦσε, τόν ὑπηρετοῦσαν ἄγγελοι καί μαζί τους ὁ ἐνάρετος ἐπίσκοπος δοξολογοῦσε τόν Θεό! Προσευχόταν μέ τόσο δυνατή πίστη, ὥστε ἔφερνε βροχή σέ

 

Οι Σουλιώτισσες στη μάχη της Κιάφας

(συνεχίζουμε την αναφορά μας στις Σουλιώτισσες με αποσπάσματα από το βιβλίο της Κούλας Ξηραδάκη: “Γυναίκες του ΄21- προσφορές, ηρωισμοί και θυσίες” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δωδώνη- δυστυχώς είναι πλέον εξαντλημένο).

το κάστρο της Κιάφας (πηγή φωτο )

σημ: η μάχη της Κιάφας έγινε το 1792

Στον πύργο της Κιάφας είχαν συγκεντρωθεί πολεμιστές, τόσο για την υπεράσπιση του ίδιου του φρουρίου, όσο και για την βοήθεια των πολεμιστών κατά τις μάχες που γί­νονταν στα γύρω σημεία. Ο Περραιβός στ’ απομνημονεύματα του (σελ. 106) γράφει:

«Μέσα σ’ αυτό (δηλ. το φρούριο) ήσαν γυναικόπαιδα και εως τεσσαράκοντα γέροντες ωπλισμένοι. Αλλά δεν ετολμούσε κανένας πολεμικός να έμβη χωρίς εύλογον αιτίαν, διότι αι γυναίκες τον ύβριζον ως δειλόν και άνανδρον και ούτω εφιλοτιμείτο έκαστος και εσυστέλλετο να πλησιάζη πολλάκις και εις την ιδίαν γυναίκα του.

Και εις όλας αυτάς τας θέσεις εν καιρώ μάχης αι γυναίκες είχον την φροντίδα να εξοικονομώσι τους μαχόμενους από τροφάς νερό και πολεμοφόδια, να φέρουν τους πληγω­μένους εις το φρούριον και να τους περιποιώνται και πολύ περισσότερον τους ξένους, απεστρέφοντο δε πολύ τους άνανδρους και συνεχώς τους επεριγέλουν, εξ έναντιας δε αγαπούσαν και εγκωμίαζαν εις τας συναναστροφάς των τους

“Ήταν φώτα, χίλια φώτα…Μα δεν ήτανε το Φως…”

Τις ημέρες αυτές της αναμονής των Αγίων Ημερών, της αναμονής της Γέννησης του Σωτήρος, ο τόπος γεμίζει στολίδια…και κυρίως φώτα…

Βλέποντάς τα , άθελά μου σχεδόν, στο μυαλό μου γυροφέρνει ο παραπάνω στίχος που από τα μαθητικά μου χρόνια έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου. Έψαξα και βρήκα το ποίημα, καθώς και κάποιους σχολιασμούς που αναφέρονται σε αυτό.Νομίζω πως έχει πολλά να μας πει και κυρίως να προσανατολίσει το νου και την καρδιά μας προς το Φως το Αληθινό…

για να μην μένουμε μόνο στις φωταψίες, αλλά να γεμίσει και η ψυχή μας με το φως που άστραψε εκείνη την Άγια Νύχτα.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ

(Γ.Βερίτη)

 

-Νυχτωμένοι στρατοκόποι,

στά σκοτάδια πού γυρνᾶτε,

σάν τί νά ‘ναι πού ζητᾶτε;

.

Τόσος δρόμος, τόσοι κόποι

μές στό σκοτεινό στρατί

τ’ ἀνηφορικό, γιατί,

νυχτωμένοι στρατοκόποι;

.

.