19 χρόνια μετά…και όλα σας θυμίζουν!

(αναδημοσίευση)

ΛΙΓΕΣ ΑΤΑΚΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ – 17 ΧΡΟΝΙΑ…

Δεσποτίδης Μάρκος,Φοιτητής

(ένα εξαιρετικό κείμενο ενός ελληνόπουλου, στην μνήμη των ηρώων των Ιμίων . Αν και γράφτηκε για την προπερσινή επέτειο της μνήμης τους, -γι΄αυτό αναφέρει “17 χρόνια μετά”-, δυστυχώς η κατάσταση στην πατρίδα μας δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο…Ο Μάρκος όμως είναι από τους νέους εκείνους Έλληνες-έστω και λίγους – που μας κάνουν να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο!  )

Ξημερώματα 30 προς 31 Γενάρη 1996. Ίμια. Ένα ελικόπτερο σηκώνεται για τελευταία φορά. Μαζί του και τρεις ημίθεοι, τρεις νέοι ήρωες που ενώνονται με τους χιλιάδες που έχει γεννήσει η πατρίδα μας. Προορισμός η αιωνιότητα. Σκοπός επετεύχθη.

Χριστόδουλε, Παναγιώτη, Έκτορα… Σήμερα, 17 χρόνια μετά κι όλα σας θυμίζουν. 17 χρόνια κι όμως είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. 17 χρόνια κι ακόμα ευχαριστούμε τους Αμερικάνους. 17 χρόνια κι ακόμα επαιτούμε αντί να απαιτούμε. 17 χρόνια κι ακόμα «τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση». 17 χρόνια κι ακόμα δε βρήκαμε το μέτρο. 17 χρόνια κι ακόμα η μνήμη σας σπιλώνεται από ομάδες που ξεχνούν πως η ελευθερία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη δημοκρατία και πως οι Έλληνες πάντα αγωνίζονταν όχι μόνο για ανεξαρτησία αλλά και για δημοκρατία. Οι Αθηναίοι είχαν αφιερώσει ειδική προτομή στους τυραννοκτόνους, ενώ το πρώτο ελληνικό σύνταγμα ήταν το πιο δημοκρατικό της εποχής του.

Συνέχεια

 

Πώς βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823)

Το σπιτάκι της Μέλιας

Η Παναγία της Τήνου

Δεν έχει περάσει παρά ένας χρόνος από την ιστορική ήμερα, που ο επίσκοπος  Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως.

Στο μοναστήρι του Κεχροβουνίου, πού φαντάζει κάτασπρο πάνω στο νησάκι της Τήνου, η μοναχή Πελαγία, υστέρα από τη βραδινή προσευχή, αποσύρθηκε στο κελί της να ησυχάσει.

Ε­νώ είχε αποκοιμηθεί, ένοιωσε ξαφνικά μιαν άρρητη ευωδία, κι αμέσως άκουσε την πόρτα του κελιού ν’ ανοίγει με πάταγο. Μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, πού άστραφτε σαν Βασίλισσα, μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι από το κρεβάτι της.

– Σήκω γρήγορα, της είπε. Πήγαινε να συναντήσεις τον Σταματέλλο Καγκάδη, και πες του πώς στο χωράφι του Αντώνη Δοξαρά είναι χωμένη χρόνια τώρα ή ει­κόνα μου. Να φροντίσει να τη βγάλει και να χτίσει το σπίτι μου.

Δεῖτε τὸ πρωτότυπο 756 ἀκόμα λέξεις