Του Ν. Ι. ΜΕΡΤΖΟΥ
Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών. Σπουδών
ΑΥΤΕΣ οι βροχές. Πόσων ειδών δεν είναι. Κλαψιάρικες και χαρωπές, ζεστές και παγωμένες, μόνιμες και περαστικές. Δεν φέρνουν μόνον την γονιμότητα, την σιωπή, την νοσταλγία. Φέρνουν και το μήνυμα της κάθε εποχής.
Ατέλειωτες οι φθινοπωρινές. Να ‘χει φύλλα νεκρά στους δρόμους και στους κήπους, να ‘ναι γκρίζος μουντός ο ουρανός, ανεξερεύνητος. Και να στάζει το νερό ίσα μέσ’ στην καρδιά των ανθρώπων. Χαμηλώνει ο ουράνιος θόλος, εγγίζει ο ορίζοντας την γη, κλείνουν παντού τα παράθυρα πάνω στις σιωπηλές ψυχές. Και βρέχει. Δεν είναι μόνον θρηνωδία. Είναι και επιτάφια πλάκα. Ψυχρή και μόνιμη που σφραγίζει για πάντα – θαρρείς – την χαρά και την ανοιχτωσιά του καλοκαιριού. Με το σεπτεμβριανό πρελούντιο πρώτα, με την οκτωβριανή συνέχεια ύστερα, με την νοεμβριανή τελεσιδικία μετά. Κλείνουν το παραπέτασμα του ουρανού και κουρνιάζουν τα ζωάκια μέσα στους γυμνούς θάμνους, όπου ρέει και ρέει η βροχή.
Δεῖτε τὸ πρωτότυπο 327 ἀκόμα λέξεις
Αντέχουμε... 
Ευχαριστώ 🙂
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Εμείς σε ευχαριστούμε ,Φαίη, για τον κόπο της αντιγραφής και την παράθεση αυτού του υπέροχου κειμένου.
Εξαιρετικά τα κείμενα του κ. Μέρτζου όπως και τα τεύχη της Μακεδονικής Ζωής.
Τα διάβαζα από μικρή τα καλοκαίρια στο χωριό και λυπάμαι που δεν συνέλεξα όλο τον θησαυρό αυτό.
Αν υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή. ..αξίζει να διαβαστούν.
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει