Για την βία στο σχολείο των παιδιών μου… μήπως έχω και εγώ ευθύνη;

.

Στην μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη λίγες σκέψεις  για την βία που, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν στο σχολείο τα παιδιά μας, από εκπαιδευτικούς και συμμαθητές… και οι δικές μου ευθύνες ως μάνα…

 

.

Έφυγες, Βαγγέλη… ας αναπαύεται η ψυχούλα σου, παλληκάρι μου, εκεί που δεν υπάρχει «ούτε πόνος, ούτε λύπη ούτε στεναγμός».

Έφυγες και μάτωσε η ψυχή μου… στιγμιαία ήρθα στην θέση της μανούλας σου και ένιωσα κατάβαθα τον στεναγμό της.

Ξέρω όμως, παιδί μου, πως η «θυσία» σου αυτή δεν θα ήθελες με τίποτα να πάει χαμένη. Ένα αθώο θύμα υπήρξες και σίγουρα δεν θα ήθελες να σε ακολουθήσουν κι άλλα.

Πώς να μιλήσω για την αναγκαία απόδοση ευθυνών;… η δικαιοσύνη, η μόνη σίγουρη, βρίσκεται στα χέρια του μόνου Δικαίου, του Θεού μας.

 .

Νιώθω όμως βαριά την ευθύνη ως μάνα που ανατρέφει παιδιά και που ήδη από τώρα τα παραδίδει στην κοινωνία, ως αυριανούς πολίτες.

Μικρογραφία της κοινωνίας η οικογένεια και οι συμπεριφορές που βλέπει και βιώνει το παιδί μέσα στο σπίτι, μεταφέρονται και προς τα έξω.

.

Αν εγώ είμαι συνεχώς επικριτική, ασκώ βία σωματική και ψυχολογική στο παιδί μου, δεν σέβομαι την προσωπικότητά του, τις δυνατότητες και τα όριά του, τις ιδιαιτερότητές του… ίσως μέσα στο σπίτι να μην αντιδράσει, αλλά πιθανόν να ψάξει να βρει άλλα θύματα, για να τα πληγώσει με τα ίδια πλήγματα που δέχτηκε…

Αν οι σχέσεις των γονιών δεν είναι αρμονικές και στην οικογενειακή ατμόσφαιρα κυριαρχούν καυγάδες και εντάσεις, αν αδιαφορώ για το γεγονός ότι υπάρχουν προστριβές μεταξύ των αδελφών… ανάλογες συμπεριφορές θα αντιγράψει πιθανόν το παιδί μου και στις σχέσεις του με άλλα παιδιά.

Αν παρακολουθεί όλα αυτά τα βίαια και απαράδεκτα «παιδικά» προγράμματα στην τηλεόραση, αν παίζει βιντεοπαιχνίδια που νικητής στέφεται εκείνος που θα σκοτώσει περισσότερους… μαθαίνει έτσι ότι η βία επιβραβεύεται. Και αυτό συμβαίνει με την δική μου συμβολή, ανοχή και ευθύνη. Γιατί στις μικρές ηλικίες θα έπρεπε να ελέγχω τις εικόνες που προσλαμβάνουν τα παιδιά μου από τις οθόνες και δεν θα έπρεπε να αφήνω την διαπαιδαγώγησή τους στην “ηλεκτρονική baby sitter”.

Αν δεν μεταδώσω αξίες , ιδανικά,  πίστη και υπακοή στο θέλημα του Θεού, ανθρωπιά και σεβασμό στον συνάνθρωπο… τότε τα ανατρέφω μόνο κατά σάρκα και η ψυχή και το πνεύμα τους είναι νεκρά….

Και πόσες ακόμα οι ευθύνες μου…

 

.

Ακόμα όμως και αν η ατμόσφαιρα του σπιτιού μου είναι γαλήνια, ακόμα και αν το παιδί λάβει την καλύτερη δυνατή αγωγή, που θα το βοηθήσει να στέκεται «δυνατά στα πόδια του» και να σέβεται τους συνανθρώπους του…

…δυστυχώς, ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι όμορφος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος.

Καθώς το παιδί βγαίνει από το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού και ενσωματώνεται στην κοινωνία του σχολείου, μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με καταστάσεις βίαιες για την ψυχή και το σώμα του.

.

Δυσκολεύομαι πολύ να απαριθμήσω περιστατικά που αντιμετωπίσαμε στα σχολεία των παιδιών μας, αλλά η ευθύνη με καλεί να το πράξω, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα, ανάλογα περιστατικά:

-είχαμε να αντιμετωπίσουμε νηπιαγωγούς με ψυχολογικά προβλήματα (διαπιστωμένα από γιατρό) που έβγαζαν όλη την πίκρα και την χολή τους στις αθώες παιδικές ψυχούλες

-είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον δάσκαλο που στηρίζει τις διδακτικές του μεθόδους στην βέργα και στο χαστούκι και στις συνεχείς επιπλήξεις και ειρωνείες…

-και είχαμε και τις περιπτώσεις των παιδιών μας που, ενώ υπήρξαν θύματα ψυχολογικής κακοποίησης από συμμαθητές τους, η άποψη της δασκάλας ήταν: «παιδιά είναι, ας τα αφήσουμε, θα τα βρουν καλύτερα μεταξύ τους»… και δεν επενέβαινε.

.

Με πολύ πόνο τα έγραψα αυτά, χωρίς καμία διάθεση για κατηγορίες, αλλά γιατί θεωρώ ότι κάποιοι γονείς μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί πόσα άσχημα πράγματα μπορεί να συμβούν σε ένα σχολείο και να πρέπει να τα αντιμετωπίσουν, μαζί με τα παιδιά τους.

Ομολογώ πως και εμείς , στα πρώτα μας παιδιά, αργήσαμε να δούμε κάποιες ενδείξεις και και να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από την άρνηση, λόγου χάριν, του παιδιού να πάει στο νηπιαγωγείο. Το αξιολογήσαμε λανθασμένα, ως δυσκολία προσαρμογής.

Μετά από καιρό μίλησε το παιδί για την ταραχή που επικρατούσε στην τάξη, την ψυχολογική πίεση από την πλευρά της νηπιαγωγού… και όταν του είπαμε: «γιατί , παιδί μου, δεν μας τα έλεγες αυτά τόσο καιρό;» καταλάβαμε ότι φοβόταν την αντίδραση της δασκάλας και τον αντίκτυπο που πιθανόν να είχε  αυτή η αποκάλυψη στο ίδιο… συζητώντας με άλλους γονείς, αντιληφθήκαμε αργότερα ότι και άλλα παιδιά αντιμετώπιζαν την ίδια δυσκολία.

Το θύμα πάντα τρέμει τον θύτη και αποφεύγει την ομολογία της κακομεταχείρησής του… Αυτό το αντιληφθήκαμε και σε άλλες, ανάλογες περιπτώσεις…

 .

.

Και πώς μπορώ να προστατέψω το παιδί μου από δύσκολες καταστάσεις, που δεν είναι δυνατόν να αποφύγει; Εγώ, ως ενήλικας, επιλέγω τις κοινωνικές μου συναναστροφές και το περιβάλλον που κινούμαι, ενώ εκείνο δεν έχει πάντα την δυνατότητα της επιλογής.

Η καλή επικοινωνία, η επαγρύπνηση για «σημάδια»- χωρίς να σημαίνει ότι υποπτευόμαστε τους πάντες- κρίνεται αναγκαία.

Δεν μπορώ να αλλάξω εντελώς κάποιες συμπεριφορές δασκάλων και συμμαθητών, έχω όμως το χρέος να θωρακίσω ψυχολογικά το παιδί μου και να του δώσω να νιώσει την ασφάλεια του γονιού που στέκει πάντα «φύλακας» στο πλευρό του.

Θα μιλήσω και θα απευθυνθώ όπου χρειάζεται, ακόμα και αν γνωρίζω ότι τα λόγια μου θα ηχήσουν «εις ώτα μη ακουόντων». Δεν μπορώ να αφήσω αβοήθητο το παιδί μου, όσο ακόμα έχει ανάγκη από την προστασία μου.

Και επειδή «εν τη ενώσει η ισχύς» η καλύτερη αντιμετώπιση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι νομίζω η συλλογική, μαζί μα άλλους γονείς με τους οποίους βιώνουμε τις ίδιες δυσκολίες.

. 

Κάποτε ο δάσκαλος θεωρούνταν «αυθεντία» και το περιβάλλον του σχολείου εντελώς ασφαλές για τα παιδιά. Δυστυχώς όμως σήμερα αυτό δεν είναι απόλυτο…

Με διάκριση, χωρίς να θέλω να πληγώσω την εμπιστοσύνη του παιδιού στο πρόσωπο του δασκάλου, χωρίς να θέλω να του περάσω το μήνυμα ότι: «εσύ είσαι καλό παιδί, ενώ τα άλλα παιδιά είναι κακά παιδιά»…, επαγρυπνώ για τυχόν δυσκολίες που ίσως να αντιμετωπίσει στο σχολικό περιβάλλον.

 .

Δεν θέλουμε να θρηνήσουμε και άλλα θύματα! Το χρωστάμε στον Βαγγέλη, το χρωστάμε στα παιδιά μας!

Ας πάρουμε υπεύθυνη στάση απέναντι στο ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού, και ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, για να προστατευτούν όλα τα αθώα παιδιά, όχι μόνο τα δικά μας.

Αυτή είναι η ευθύνη μας για το μέλλον του τόπου μας, που ξεκινά από τις οικογένειές μας και συνεχίζεται στα σχολεία μας.

Ας μιλήσουμε και ας απαιτήσουμε σεβασμό στα παιδιά μας.

Ας ευχηθούμε και ας προσευχηθούμε για αυτό το τόσο κρίσιμο θέμα…

 .

Aλεξία momyof6 για το ιστολόγιο “Αντέχουμε…”

.

.

 (το κείμενο αυτό αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της οικογένειάς μας και είναι προστατευμένο με  copyright. Μπορείτε ελεύθερα να κοινοποιείτε τον σύνδεσμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε περίπτωση αναδημοσίευσης σε άλλη ιστοσελίδα, μπορείτε να αντιγράψετε μόνο το αρχικό τμήμα, με ενεργό σύνδεσμο που να οδηγεί στην ανάρτηση αυτή. Σας ευχαριστούμε!)

οι φωτο προέρχονται από αναζήτηση στο Google  images

.