ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΚΝΑΝΑΣ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ

(στις 6 ή στις 30 Ιουνίου, ή στις 9 Ιουλίου, του 1770 ή 71,όπως αναφέρουν οι διάφορες πηγές)

Περπατώντας ανάμεσα στα όρθια και στα πεσμένα μάρμαρα, που έμειναν για να δείχνουνε την τέχνη και τον πολιτισμό των προγόνων μας, μπορεί να βρει κανείς όχι μονάχα πρόσωπα, στολίδια η χαράγματα, με θέματα ειδωλολατρικά· μα και να διαβάσει γεγονότα χριστιανικά, χαραγμένα από χέρια χριστιανών, πάνω στη σκληρή πέτρα, που είναι ένας λίθινος, μα πολλές φορές ωστόσο, ένας καλός και πιστός χρονογράφος. Έτσι μπορεί να βρει κανείς -και σήμερα ακόμη- ένα σύντομο και ολιγόλεξο χάραγμα, σ΄ έναν από τους σωζόμενους στύλους του Ολυμπίου Διός, που περιέχει σε συντομία το μαρτύριο ενός Αθηναίου Νεομάρτυρος.

Άμα προσέξει πολύ ο ευλαβικός περιηγητής, που δεν θαμπώνεται από τους τεράστιους σπόνδυλους των μαρμάρων, θα δει κάτι τρεμουλιαστά γράμματα, χαραγμένα με πολλή συγκίνηση –κ΄ ίσως και με πολύν τρόμο- από το χέρι κάποιου φιλομάρτυρος χριστιανού:«1771 Ιουλίου 9 αποκεφαλίσθη ο Πακνανάς Μιχάλης». Δηλαδή πριν από δυο αιώνες έγινε το μαρτύριο. Αν θελήσεις να βρεις ύστερα ποιος ήταν αυτός ο «Μιχάλης Πακνανάς», που αποκεφαλίσθη, θα σε πληροφορήσει ο συναξαριστής της Εκκλησίας: «τη αύτη ήμερα ο άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ ο κηπουρός, ο εν Αθήναις μαρτυρήσας, ξίφει τελειουται». Και φαίνεται να έδειξε μεγάλη γενναιότητα και υπομονή στο μαρτύριο, γιατί στο γνωστό δίστιχο σημειώνεται:

Τι καχ’ ολίγον λαιμόν, και σπαθηφόρε, τέμνεις; Μιχαήλ ου πτοείται την σπάθην·

Με οδηγο το «Χρονικον» των Αθηνών και το πολύτιμο «Νέον Μαρτυρολόγιον» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, ας γυρίσουμε δυο αιώνες πίσω, για να τιμήσουμε τη μνήμη του Αθηναίου νεομάρτυρος Μιχαήλ.

Ο όσιος Θεόφιλος ο Μυροβλύτης- ο ασκήσας στο Άγιο Όρος

Η μνήμη του τιμάται στις 8 Ιουλίου.

O όσιος Θεόφιλος ο Μυροβλύτης ανήκει στη χορεία των οσίων Αγιορειτών Πατέρων του 15^ου αιώνος. Γεννήθηκε στη Ζίχνα της Μακεδονίας το 1460 από ευσεβείς και ενάρετους γονείς. Προικισμένος από τον Θεό με το χάρισμα της φιλομάθειας απέκτησε από μικρός πλούσια γνώση των ελληνικών γραμμάτων. Αλλά και στη γνώση των Αγίων Γραφών δεν υστέρησε. Με πολλή δίψα και με χαρά εντρυφούσε στο λόγο του Θεού. Ρουφούσε τα ιερά νοήματα. Και έκανε πράξη στη ζωή του όλα όσα ο Κύριος ζητά από τους δικούς του. Η ζωή του παρουσίαζε ένα σύνολο ζηλευτών αρετών. Ήταν όλος «ευωδία Χριστού». Σε νεαρή ηλικία δέχθηκε κλήση από τον Θεό για τη ζωή της αφιερώσεως. Απαρνήθηκε λοιπόν και γονείς και φίλους και περιουσία και πατρίδα. Και εκάρη μοναχός το 1504 με το όνομα Θεοδόσιος. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε ιερεύς από τον Επίσκοπο Ρενδίνης (Καρδίτσης) Ακάκιο.

Με πόνο ψυχής παρακολουθούσε ο Όσιος την κατάσταση του σκλαβωμένου Ελληνισμού. Το δούλο Γένος μας είχε ανάγκη κατηχήσεως και ενισχύσεως, καθώς η φλόγα της πίστεώς του τρεμόσβηνε. Γι’ αυτό — για κάποιο διάστημα — άρχισε να περιοδεύει ιεραποστολικά. Και όπως χαρακτηριστικά ο βιογράφος του σημειώνει, «περιεπάτει εις διαφόρους τόπους διδάσκων και ωφελών τους Χριστιανούς διά του λόγου και του παραδείγματος της εαυτού ζωής».

“Να είσαι ήρεμος σαν το βάθος της θάλασσας…”

-ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ-

 

~Ας κυματίζει η ζωή γύρω σου σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα, εσύ να φροντίζεις να είσαι ήρεμος με την ψυχή σου σαν το βάθος της θάλασσας.

Ένας στρατηγός κοίταζε ψυχρά τον στρατό του στη μάχη, πώς πηγαίνουν την μια στιγμή μπροστά την άλλη πίσω. Όταν οι φοβισμένοι υπασπιστές του μετέφεραν την ολοκληρωτική ήττα, αυτός δεν άλλαξε καθόλου. «Πώς έτσι;» τον ρωτούσαν αργότερα. Και αυτός απάντησε:

«Όταν με γέννησε η μητέρα μου, εγώ δεν ήξερα ούτε για ήττα, ούτε για νίκη. Γιατί σαν ώριμος άνθρωπος δεν θα μπορούσα να έχω την ίδια στάση που είχα σαν βρέφος;».

Ή εκείνα τα παρόμοια λόγια του δίκαιου Ιώβ: «Γυμνός βγήκα από την κοιλία της μητέρας μου, γυμνός και θα επιστρέψω» (Ιώβ α΄,21).