Οι Σουλιώτισσες στη μάχη της Κιάφας

Στις 20 Ιουλίου του 1792, ανήμερα του Προφήτη Ηλία, χιλιάδες τουρκαλβανοί με αρχηγό τον Ομέρ Βρυώνη, επιτέθηκαν εναντίον των Σουλιωτών, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει το Σούλι, τη Σαμωνίβα και το Αβαρίκο και είχαν οχυρωθεί στο κάστρο της Κιάφας.( από το Ελληνοΐστορείν).

αντιγράφουμε από το βιβλίο της Κούλας Ξηραδάκη: “Γυναίκες του ΄21- προσφορές, ηρωισμοί και θυσίες” :

το κάστρο της Κιάφας (πηγή φωτο )

Στον πύργο της Κιάφας είχαν συγκεντρωθεί πολεμιστές, τόσο για την υπεράσπιση του ίδιου του φρουρίου, όσο και για την βοήθεια των πολεμιστών κατά τις μάχες που γίνονταν στα γύρω σημεία. Ο Περραιβός στ’ απομνημονεύματα του (σελ. 106) γράφει:

«Μέσα σ’ αυτό (δηλ. το φρούριο) ήσαν γυναικόπαιδα και εως τεσσαράκοντα γέροντες ωπλισμένοι. Αλλά δεν ετολμούσε κανένας πολεμικός να έμβη χωρίς εύλογον αιτίαν, διότι αι γυναίκες τον ύβριζον ως δειλόν και άνανδρον και ούτω εφιλοτιμείτο έκαστος και εσυστέλλετο ναπλησιάζη πολλάκις και εις την ιδίαν γυναίκα του.

Συνέχεια

 

Φαραώ-Δανειστές: Οι δεινοί δυνάστες και η οδυνηρή Γενοκτονία

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Στην τρέχουσα επικαιρότητα, που ήδη προβάλλουν σκληρά και αδυσώπητα τα επερχόμενα δεινά για τον Ελληνισμό, βρίσκουμε κάτι ανάλογο να συνταιριάζει από την Παλαιά Διαθήκη, με τον καταδυναστευόμενο από τους Αιγυπτίους λαό των Εβραίων.

Όταν άρχισε να αυξάνεται και να γίνεται πολύ ισχυρός, όντας υποταγμένος και εξορισμένος, τότε ο βασιλιάς Φαραώ, που δε γνώριζε τίποτε για τον Ιωσήφ και την προσφορά του στην Αίγυπτο, υπό το φόβο της επικράτησής τους, έδωσε εντολή να συντριβεί το έθνος του Ισραήλ. Διέταξε τη γενοκτονία του. (Βιβλίο Εξόδου)

Δυο μεθόδους σοφίστηκε ο Φαραώ για την εξόντωσή του, για τη γενοκτονία αυτή. «Δεῦτε οὖν κατασοφισώμεθα αὐτούς», είπε (Εξ.1,10).Τι σημαίνει «κατασοφισώμεθα»; Κατασοφίζομαι, σημαίνει εξαπατώ, κάνω κακό με τεχνάσματα, με μεθόδους κρυφές. Πώς όμως;

Συνέχεια

.

εικόνα από ΠΕΦΙΠ (Κείμενα περί Εκτρώσεων…)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Κύπρος ,Ιούλιος 1974)

“Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.”

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι