Ἄς ἀναρωτηθοῦμε κατά πόσο ἡ κοινωνία μας, ὅλοι οἱ φορεῖς της, δημιουργοῦμε τέτοιες σκέψεις στούς ἀνθρώπους καί ἰδιαιτέρως στά νέα παιδιά…
Διαβάζοντας γιά τήν πορεία τῆς Ἑλληνικῆς λογοτεχνίας δέν μπορεῖς νά μήν σταθεῖς σέ ἁπλά ἀλλά τόσο σημαντικά γεγονότα, πού εἶναι ἐπίκαιρα, ἰδιαιτέρως στίς μέρες μας. Ὅλοι σήμερα μιλοῦν γιά κρίση καί τήν προσδιορίζουν μέ ἕναν δικό τους τρόπο. Ἡ κρίση ὅμως δέν ἀφορᾶ στά ἀγαθά ἀλλά σ᾽αὐτά καταλήγει. Ἡ ἔλλειψη πολιτισμοῦ, παιδείας καί ἰδιοπροσωπίας τοῦ ἔθνους ὁδηγεῖ σέ μιζέρια, ἀνθρωπιστική κρίση καί παρακμή. Θεωροῦμε ἀναγκαῖο λοιπόν νά γυρίζουμε καί νά βλέπουμε μέ προσοχή, μέ ὅση νηφαλιότητα μποροῦμε νά ἔχουμε, τό παρελθόν μας.
Ἄς δοῦμε τί διηγεῖται ὁ Fauriel ὅταν δημοσίευε τά «Δημοτικά Τραγούδια» καί τόν «Θούριο»: