1η Απριλίου 1955. ΕΟΚΑ: Το αντάρτικο που κλόνισε μία αυτοκρατορία και έστειλε Φως Λευτεριάς σε όλο τον κόσμο.

μικρό αφιέρωμα δόξας και τιμής…

1^η  Απριλίου  1955  προσκύνημα στην ιερή  μνήμη των αθάνατων ηρώων  και τάμα ζωής για εθνική  καταξίωση

Γράφει ο Ανδρέας  Σταυρίδης   Ταξίαρχος  ( ε.α )

Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης

Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα  άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα Από τους 224.747 πολίτες  που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108 ( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι .Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή .

 

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Απρίλιος

.

“Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα…”

(Διονύσιος Σολωμός)

.

λαογραφικά και παροιμίες για να καλωσορίσουμε τον Απρίλιο!

.

Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία…

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

«Τελευταία αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς τον Θεό…

Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την «ευτυχία»;

Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μη παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία.

 

Κύριε, ὄχι ὅπως ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὅπως Ἐσύ…

Τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου

Τό κύριο ἔργο του ἀνθρώπου εἶναι ἡ προσευχή.

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά νά ὑμνεῖ τό Θεό. Αὐτό εἶναι τό ἔργο πού τοῦ ἁρμόζει.

Αὐτό μόνο ἐξηγεῖ τήν πνευματική του ὑπόσταση. Αὐτό μόνο δικαιώνει τήν ἐξέχουσα θέση του μέσα στή δημιουργία.

.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ (30 Μαρτίου 1822) μέσα από τον πίνακα του Ε. Ντελακρουά

Η Σφαγή της Χίου (Scène des massacres de Scio), 1824. Ευγένιος Ντελακρουά (Eugène Ferdinand Victor Delacroix) (1798 – 1863). Παρίσι,Μουσείο Λούβρου.

Η ανανεωμένη διεθνής προσοχή για την Ελληνική επανάσταση, για την οποία κατέφθαναν πληροφορίες όλο και πιο ανη­συχητικές, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα τον Ντελακρουά, ώστε την άνοιξη του 1823 σημείω­σε: «Αποφάσισα να ζωγραφίσω για το Σαλόνι κάποιες σκηνές από τη σφαγή της Χίου». Ήταν ένα από τα πιο ωμά γεγονότα του πολέμου, που συνέβη το προηγούμενο έτος, τον Απρίλιο του 1822, όταν οι Τούρκοι έσφαξαν περίπου είκοσι χιλιάδες Έλληνες στο νησί της Χίου, αναγκάζοντας τους επιζώντες να τραπούν σε φυγή.

 

Το παράπονο των αγωνιστών του ’21

“Ο πιο θερμός, ο πιο γνήσιος πατριωτισμός είναι να αποφεύγεις την αμαρτία και να κάνεις ό, τι μπορείς για την Πατρίδα σου. π. Αθ. Μυτιληναίος’

Φωτίου Μιχαήλ

 Ομιλία για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821

’’Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος’’, έλεγαν οι παλιοί. Ζωή χωρίς γιορτές, μοιάζει με ταξίδι πολυήμερο χωρίς ανάπαυση, χωρίς ανεφοδιασμό.

Η 25^η Μαρτίου, για ‘μάς τους Έλληνες, είναι πνευματικό πανδοχείο, που προσφέρει διπλή ανάπαυση και διπλό ανεφοδιασμό. Και ο λόγος είναι, ότι την ίδια μέρα εορτάζουμε  δυο μοναδικές και ανεπανάληπτες ελευθερίες μας. Πρώτα την ελευθερία από τα δεσμά του θανάτου λόγω της αμαρτίας, και έπειτα την ελευθερία του Γένους μας από την τουρκική σκλαβιά.

 

Ηρωικές γυναίκες: «Κυριακή Ναύτη» (Σμύρνη, Μάρτιος 1820)

ένα πολύ συγκινητικό κείμενο για την μύηση στον όρκο της Φιλικής Εταιρίας της πρώτης γυναίκας, της Κυριακής Ναύτη

κείμενο και για μεγάλα παιδιά

«Ορκίζομαι να μην φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της Εταιρείας, μήτε να σταθώ κατ’ ουδένα λόγον η αφορμή του να καταλάβωσιν άλλοι ποτέ ότι γνωρίζω περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πννευματικόν ή φίλον μου…»

Μέσα σ’ ένα αρχοντικό σπίτι της Σμύρνης, το Μάρτη του 1820, μια ευγενικιά κυρία, η Κυριακή Ναύτη, γυναίκα του ιατρού Μιχαήλ Ναύτη, βρίσκεται σε μεγάλη ανησυχία.

Ο Μιχαήλ Ναύτης ήταν από τα κύρια μέλη της Φιλικής Εταιρείας, εκείνης της μεγάλης πατριωτικής οργάνωσης που έδωσε το πρώτο κήρυγμα της ελευθερίας στη σκλαβωμένη τότε Ελλάδα.

 

Οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νοι

 

τοῦ π. Δημητρίου Μπόκου

Ἐν­νιὰ στὸν ἀ­ριθ­μό, ἕ­ξι ἀ­γό­ρια καὶ τρί­α κο­ρί­τσια ἀ­π’ τὰ Γραμ­με­νο­χώ­ρια τῶν Ἰ­ω­αν­νί­νων οἱ θρυ­λι­κοὶ Ζω­σι­μά­δες (1750-1840 περίπου), ἀ­πο­τε­λοῦν μιὰ ἐν­τε­λῶς ἐ­ξαι­ρε­τι­κὴ πε­ρί­πτω­ση μο­να­δι­κῶν ἀν­θρώ­πων.

Τὰ κο­ρί­τσια (Ἀ­λε­ξάν­δρα, Ζω­ή, Ἀγ­γε­λι­κὴ) ἔ­μει­ναν στὰ Γι­άν­νε­να, ἐ­νῶ τὰ ἀ­γό­ρια (Ἰ­ω­άν­νης, Ἀ­να­στά­σιος, Νι­κό­λα­ος, Θε­ο­δό­σιος, Ζώ­ης, Μι­χα­ήλ) κα­τέ­φυ­γαν στὴ Ρω­σί­α καὶ ἀλ­λοῦ, ἀ­σχο­λού­με­νοι μὲ τὸ ἐμ­πό­ριο. Καὶ ὁ πλοῦ­τος τους, σὰν εὐ­λο­γη­μέ­νος, αὔ­ξα­νε καὶ ἐ­ξέ­πλητ­τε τὸν κό­σμο. Μὰ ἐ­κεῖ­νοι δὲν ξι­πά­στη­καν.

Ἀν­τι­θέ­τως, ἐν­συ­νεί­δη­τα δο­σμέ­νοι στὸν Θε­ὸ καὶ στὴν πα­τρί­δα, ἔ­τα­ξαν σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους τὴν ὠ­φέ­λεια τῆς Ἑλ­λά­δας, μὲ τί­μη­μα τὴ δι­κή τους ἀ­σκη­τι­κὴ ζω­ή.

«Μένω ή φεύγω;»

Μένω ή Φεύγω από τον τόπο μου;…
προβληματισμός που πολλούς Έλληνες απασχολεί τα τελευταία χρόνια.
Ένα πολύ όμορφο κείμενο, γραμμένο από φίλη αναγνώστρια του ιστολογίου μας

γράφει η Ευτυχία Χατζηνικολάου

 

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε γράψει στο βιβλίο του «Ήλιος ο Πρώτος», αντί γι’ αφιέρωση, το εξής: «Έτσι συχνά, όταν μιλώ για τον ήλιο, μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δε μου είναι βολετό να σωπάσω».

Τολμώ ,λοιπόν, ταπεινά να συνεχίσω το συλλογισμό του αυτό και να προσθέσω ότι το ίδιο κόκκινο τριαντάφυλλο μπερδεύεται και στη δική του γλώσσα, και γίνεται κόμπος στο λαιμό, όταν μιλώ για την Ελλάδα. Και πώς θα μπορούσα να σωπάσω, όταν το τριαντάφυλλο γίνεται ακόμη πιο κόκκινο, κάτω απ’ τις χρυσαχτίνες του ήλιου; Και η γλώσσα ξεδιαλέγει να μαρτυρήσει μια βροχή από σκέψεις που γίνονται λέξεις στου μυαλού τ’ ακρογιάλια.

ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ, Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

του κ. Αθανασίου Ρακοβαλή, φυσικού- συγγραφέα

      Ορίζουμε σαν στερεότυπα παγιωμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές που είναι διαδεδομένες σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Μεταφέρονται από γενεά σε γενεά και από άτομα σε άτομα, μέσω της μίμησης. Ένα στερεότυπο επιβάλλεται από το πλήθος των ανθρώπων που το πιστεύουν και συνήθως δεν έχει σχέση με την ενσυνείδητη αποδοχή μετά από κριτική σκέψη.  Γι’ αυτό τα περισσότερα από αυτά είναι ασυνείδητα.

 

Μακρυγιάννης: “Μην αφήσετε, Άγιοί μου…”

 

 

.
…Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.

Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:

“Δεν είναι πρέποντας να σταυρώσωμε τά χέρια και να τηράμε τον ουρανό· ο Θεός μάς έδωσε χέρια, γνώση και νου…”

 

ΣΤ’ ΑΡΜΑΤΑ, ΑΔΕΡΦΙΑ!…

Ήγαπημένοι μου… Ήτανε φαίνεται από το Θεό γραμμένο ν’ αδράξωμε τ’ άρματα μία ήμερα και να χυθούμε καταπάνου στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν. Τι τη θέλομε, βρέ αδέρφια, αυτή την πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε αποκάτω απ τή σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων να ακονιέται στα κεφάλια μας;

Δεν τηράτε που τίποτα δε μας απόμεινε; Αι εκκλησίες μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων κανένας δε μπορεί να πη, πώς τάχα έχει τίποτε εδικό του, γιατί το ταχιά βρίσκεται φτωχός, σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμελιές μας και τα παιδιά μας, είναι ατά χέρια και στη διάκριση των Τούρκων. Τίποτε, αδέρφια δε μας έμεινε. Δεν είναι πρέποντας να σταυρώσωμε τά χέρια και να τηράμε τον ουρανό· ο Θεός μάς έδωσε χέρια, γνώση και νου ας ρωτήσομε την καρδιά μας και ό,τι μας απαντυχαίνει, ας το βάλωμε γλήγορα σε πράξη, και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας, ο πολυαγαπημένος, θα βάλη το χέρι απάνου μας.

Ο Πόντιος ήρωας της κατοχής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ (27 Απριλίου 1941)

(και για μεγάλα παιδιά- υλικό από ιστολόγιο δασκάλου)

Ένας μισοξεχασμένος ήρωας, ένας ήρωας που ποτέ δεν θα αναφέρουν τα σχολικά βιβλία. Ο πρώτος που θυσίασε τη ζωή του αρνούμενος να δεχτεί την βεβήλωση του ιερού μας συμβόλου, της Γαλανόλευκης. Σκίτσα αν ψάξετε για τον Κωνσταντίνο Κουκκίδη δεν θα βρείτε παρά ένα μόνο αυτό εδώ:

27 Μαρτίου: Ματρώνης Μάρτυρος της εν Θεσσαλονίκη

Tω αυτώ μηνί KΖ΄, μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Mατρώνης της εν Θεσσαλονίκη.

 Oυκ άξιον λαθείν σε Mάρτυς Mατρώνα,

Kαν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.

Eικάδι εβδομάτη θάνε Mατρώνη ενί ειρκτή.

(από τον Συναξαριστή του α. Νικοδήμου)

Aύτη ήτον δουλεύτρα μιάς γυναικός Eβραίας, Παντίλλης ονομαζομένης, η οποία ήτον σύζυγος ενός αρχιστρατήγου εν τη πόλει της Θεσσαλονίκης. Όταν δε η κυρά της επήγαινεν εις την Συναγωγήν των Eβραίων, ηκολούθει μεν εις αυτήν και η Mατρώνα, μέσα όμως εις την Συναγωγήν δεν έμβαινεν, αλλά εγύριζε και επήγαινεν εις την Eκκλησίαν των Xριστιανών. Eπειδή δε εφανερώθη εις την κυράν της τούτο οπού έκανε, διά τούτο εδάρθη η μακαρία ανελεήμονα, και εκλείσθη μέσα εις φυλακήν. Eίτα ευγάλεται από την φυλακήν, και πάλιν δέρνεται, και πάλιν κλείεται εις την φυλακήν. Eκεί δε διαπεράσασα ημέρας πολλάς, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Λέγουσι δε, ότι το άγιον αυτής λείψανον ενταφιάσθη εντίμως. H δε κυρά της Παντίλλα, εγλύστρισεν επάνω από το τείχος, και έπεσε κάτω εις ένα υπολήνιον, όπου χύνεται ο μούστος, και εκεί κατέστρεψε την ζωήν, και έλαβε κατά το παρόν την αξίαν καταδίκην παρά Θεού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, και η αγία οικογένεια των Παλαμάδων

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τιμάται και την Β΄Κυριακή των Νηστειών (27 Μαρτίου 2016)

Άγιος Κωνστάντιος  (ο πατέρας), Αγία Καλλή (η μητέρα),Άγιος Θεοδόσιο, Αγία Επίχαρις, Αγία Θεοδότη και Άγιος Μακάριος, τα αδέλφια του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, οι οποίοι έζησαν και ασκήτευσαν στην περιοχή της Βέροιας.

στην συνέχεια τρία βίντεο με την ζωή της αγίας οικογένειας των Παλαμάδων

.

Ο Aγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς,Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.(1297-1359)

Εάν ο όσιος Αντώνιος υπήρξε κορυφή οσιότητος, ερημητισμού και ασκητικότητος, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, είναι η κορωνίδα των προσωπικοτήτων που ασκήθηκαν στη μοναστική πολιτεία της Σκήτεως Βεροίας.

η συνέχεια ΕΔΩ

Το Ευγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 27 Μαρτίου 2016: Β΄Νηστειών, αγ. Γρηγορίου του Παλαμά

ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Β΄ Νηστειῶν,  Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: Μάρκ. β΄ 1-12

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

«Πρᾶμα τζιβαϊρικόν…»

.

Ὅταν ὁ Παλαιολόγος τῶν θρύλων ἔπεφτε στὴ ματωμένη Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ, ἅρπαξαν τὶς δικέφαλες σημαῖες οἱ δοξασμένοι τῶν χίλιων τόσων χρόνων ἀετοὶ καὶ τὶς κυμάτισαν στ᾿ ἄπαρτα κάστρα τῶν βουνῶν. Ἔτσι ὅπως τὸ δήλωσε στὸν Ἅμιλτον τὸ «τρελιοντάρι» τοῦ Μωριᾶ:

«Μίαν φοράν, ὅταν ἐπήραμεν τὸ Ναύπλιον, ἦλθε ὁ Ἅμιλτον νὰ μὲ ἰδεῖ· μοῦ εἶπε ὅτι: ‘‘πρέπει οἱ Ἕλληνες νὰ ζητήσουν συμβιβασμόν, καὶ ἡ Ἀγγλία νὰ μεσιτεύσει’’. Ἐγὼ τοῦ ἀποκρίθηκα, ὅτι: ‘‘Αὐτὸ δὲν γίνεται ποτέ, ἐλευθερία ἢ θάνατος!

Ἐμεῖς, Καπετὰν Ἅμιλτον, ποτὲ συμβιβασμὸν δὲν ἐκάμαμεν μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄλλους ἔκοψε, ἄλλους ἐσκλάβωσε μὲ τὸ σπαθί καὶ ἄλλοι, καθὼς ἡμεῖς, ἐζούσαμεν ἐλεύθεροι ἀπὸ γενεὰ εἰς γενεά. Ὁ βασιλεύς μας ἐσκοτώθη, καμμία συνθήκη δὲν ἔκαμε, ἡ φρουρά του εἶχε παντοτινὸ πόλεμο μὲ τοὺς Τούρκους καὶ δύο φρούρια ἦτον πάντοτε ἀνυπότακτα’’.

.

ΧΗΡΑ ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ

τότε που οι γυναίκες πολεμούσαν σαν άντρες, τότε που τιμούσαν την οικογένεια, τότε που τιμούσαν το στεφάνι τους…

ένα  συγκινητικό κείμενο από το αναγνωστικό της Έκτης Δημοτικού(1964)

από το βιβλίο « Μεγάλα Χρόνια», 1930 Γιάννης Βλαχογιάννης

 

Ό γέρο – αγωνιστής έτελείωσε τήν διήγησί του για του κάστρου τήν παράδοσι. (σημ. το κάστρο της Κιάφας- εδώ)

.
—Έβγήκαμε με όλες τις τιμές, έλεγε. Μέ τ’ άρματα και με τα πράγματα μας. Η συμφωνία έφυλάχθηκε πιστή άπό τους Τούρκους. Μα δεν ήταν γραμμένο νά τελείωση έτσι αυτή ή σκηνή τής πολιορκίας. Γιατί, κοντά στην συμφωνία τήν γραπτή, έγινε κι άλλη, πιο παράξενη άπό τήν πρώτη.
Και τήν έκανε μιά απλή γυναίκα. Η Μάρω η Σουλιώτισσα, νιόνυμφη και χηρεμένη. Όσο έζούσε ό άνδρας της, τήν έσεβόταν ή φρουρά. Μά και χήρα τώρα δέν έχωράτευε. Νομίζεις είχε πάρει τόν αέρα εκείνου του παλληκαριού, που ήταν το πρώτο ανάμεσα μας. Και η παρθενική της ντροπή μονάχα δέν άφηνε τήν χήρα νά δράξη τ’ άρματα.

.

Β’ Στάσις Χαιρετισμών της Θεοτόκου

Β’ Στάσις Χαιρετισμών

Πρόβατα της ποίμνης του Χριστού.
«Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων»

 ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

.

ΑΠΟΨΕ, αγαπητοί μου, λέγεται ό Ακάθιστος ύμνος, οι Χαιρετισμοί. Τι είναι οΐ Χαιρετισμοί; Ένα τραγούδι. Υπάρχουν τραγούδια του σατανά, πού εγκωμιάζουν το διάβολο και τους αισχρούς έρωτες κι ακούγονται σε διάφορα κέντρα ή μεταδίδονται από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, και τα τραγούδια του Θεού και της Εκκλησίας, πού ψάλλονται στους ναούς από τους ψάλτες και τους Ιερείς μας. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της Εκκλησίας μας είναι οι Χαιρετισμοί της υπεραγίας Θεοτόκου ή Ακάθιστος ύμνος. Αυτός ό ύμνος ψάλλετε σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στη Σερβία και στη Βουλγαρία και στη “Ρουμανία και στη Ρωσία, και παντού σ’ όλη τη γη όπου υπάρχουν ορθόδοξοι, από την Αυστραλία ως την Αμερική. Ψάλλονται οι Χαιρετισμοί και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια.

.

Η αγιασμένη επανάσταση (Φ. Κόντογλου)

Η Ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στο κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και γι’ αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν τη μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται κ’ η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές για πνευματική ζωή θεωρούνε οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι κι αυτές υλικές, κι ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της γαλλικής επανάστασης, να πούμε, θεωρούσε για πνευματικά κάποια πράγματα που, στ’ αλήθεια, δεν ήτανε πνευματικά. Αυτός ήθελε ν’ αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτο τον κόσμο μοναχά, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μη πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτ’ άλλο για να το επιδιώξει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουνε σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξανε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.