Νύχτα Τσικνοπέμπτης…! (μια πολύ διδακτική ἱστορία…)

«Πώς αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς μεμιάς αφήνονται έρμαια στις ροπές καί στίς τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινης τους φύσης; Πώς κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; 

Θαρρείς καί δέν τήν κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα πού άλλος μέ κεφάλι γαιδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν νά προλάβουν νά γλεντήσουν, νά μεθύσουν, νά άμαρτήσουν όσο γί­νεται περισσότερο.

Γιατί απόψε είναι Τσικνοπέμπτη καί γέμισε ή πόλη μασκαράδες. Απόψε κάθε λογικός άνθρωπος δέν ξεμυτίζει από τό σπίτι του».Αυτά σκεφτότανε ό παπα-Θανάσης, καθώς έμπαινε ατό σπίτι του γυρνώντας από τό ναό.

– ’Α, παπαδιά μου, τό κακό παράγινε! Ο Θεός νά μας συγχωρέσει, είπε στή γυναίκα του, μόλις μπήκε μέσα.Εκείνη τόν κοίταξε μέ κατανόηση.

– Ο Θεός νά μας φυλάει, είπε καί άρχισε νά ετοιμάζει τό βραδινό φαγητό.

Συνέχεια ΕΔΩ

3 Μαρτίου 1957: το ολοκαύτωμα του σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου

3 Μαρτίου 1957.—Ο υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόριος Αυξεντίου, πίπτει ηρωϊκώς, έπειτα από 10ωρον αγώνα, δι’ ανατινάξεως υπό των Άγγλων του σπηλαίου οπόθεν εμάχετο. Το σπήλαιον αυτό είχε πολιορκηθή από εκατοντάδας Αγγλων στρατιωτών, οίτινες εχρησιμοποίησαν μεγάλον αριθμόν χειροβομβίδων καί εκρηκτικών βλημάτων. Συγκινητική είναι η στιγμή αναγνωρήσεως του σώματός του από τον πατέρα του, όπως και η στιγμή του γάμου του.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ  ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου έγραψε με τους ηρωικούς του αγώνες στα βουνά του Πενταδάκτυλου και στις βουνοκορφές της Πιτσιλιάς ένα από τα πιο αξιόλογα κεφάλαια της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Ένα κεφάλαιο διαποτισμένο με την τόλμη, την αποφασιστικότητα και τη δύναμη της ψυχής του. Στις τρεις του Μάρτη 1957, με το ολοκαύτωμα του στο κρησφύγετο του Μαχαιρά, ο Γρηγόρης Αυξεντίου έκλεισε το κεφάλαιο αυτό για να ανοίξει ένα νέο, με διαχρονικές προεκτάσεις στην κυπριακή ιστορία. Το κεφάλαιο που διαγράφει την εθνική προσωπικότητα του Έλληνα της Κύπρου και τα διαχρονικά γνωρίσματα της ελληνικής ιστορίας.

η συνέχεια ΕΔΩ