.
.
Κάποιες στιγμές νιώθω να ασφυκτιώ απ΄αυτά που ακούω γύρω μου και την ανελευθερία σκέψης και έκφρασης που θέλουν κάποιοι να επιβάλουν… κάποιοι που πίνουν νερό στο όνομα του σεβασμού της διαφορετικότητας, αλλά επ’ ουδενί δεν θέλουν να δείξουν σεβασμό στις ρίζες μας, στην Ιστορία μας, στις αξίες της Φυλής μας…
Θα εκφραστω, ίσως, λίγο έντονα, αλλά θέλω να βγάλω προς τα έξω όσο έχω μέσα μου και με πιέζουν, θέλω να τα πω, γιατί εκεί έξω ίσως και άλλοι βιώνετε τα ίδια – και είναι παρήγορο να βρίσκεις ανθρώπους με τις ίδιες ανησυχίες.
.
Όχι, δεν θέλω να πιω και εγώ το τρελό νερό!
Ας λένε ό,τι θέλουν… η σημαία μας κυματίζει ολοχρονίς στο μπαλκόνι μας, θέλουμε πάντα να την καμαρώνουμε , να στολίζει το σπίτι μας, να μάς εμπνεύει με την αέναη κίνησή της, να μάς θυμίζει το χρέος μας και την πορεία μας.
Τα παιδιά μου θα τα πάω στην παρέλαση (στα σχολεία μας συμμετέχουν όλα τα παιδιά ). Δεν θα βαρεθούμε να ετοιμαστούμε , ούτε θα φοβηθούμε την βροχή που ίσως πέσει, θα είμαστε εκεί! Τι θα τους δίδασκα αν βαριόμουν ή φοβόμουν;… Τι μήνυμα θα τους περνούσα; Πώς να τους μιλάω για ήρωες και ηρωίδες, όταν εγώ δεν κάνω το ελάχιστο χρέος μου, δεν αποδίδω αυτή την τιμή σε εκείνους;…
Θα πάμε όλοι στην παρέλαση, όχι για να καμαρώσουμε τις στολές μας και την κορμοστασιά μας, όχι για να βγάλουμε αμέτρητες φωτογραφίες με το smartphone, για να τις κοινοποιήσουμε σε γνωστούς και φίλους για να δεχόμαστε συγχαρητήρια. …Προσπάθησα να τους μεταδώσω το νόημα των παρελάσεων και των εορτασμών, ελπίζω ότι έπιασαν το βασικό νόημα (είχα γράψει σχετικά, στην 28η Οκτωβρίου : “Μαμά, γιατί γιορτάζουμε το ΟΧΙ και γιατί κάνουμε παρέλαση;…” ).
.
Και καθώς λίγο ασχολήθηκαν αυτές τις μέρες στα σχολεία τους με την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1821 και με την γιορτή του Ευαγγελισμού, διαβάσαμε από παλιά αναγνωστικά και από άλλα βιβλία, κείμενα που εμπέουν αγάπη για την Πατρίδα και τα ιδανικά της Πίστης μας και του έθνους μας. τραγουδήσαμε παραδοσιακά τραγούδια, ζωγραφήσαμε ήρωες, είδαμε ταινίες παλιές με την ζωή τους… Αυτή πιστεύω πως είναι η καλύτερη «δημιουργική απασχόληση» των παιδιών στον ελεύθερο χρόνο τους. Ας γεμίσουν οι ψυχές τους με αξίες και ιδανικά, με υψηλά πρότυπα, όχι με τους σύγχρονους «ήρωες» της ευδαιμονίας και του αμφιβόλου ήθους…
.
Δεν είμαστε πολεμοχαρείς, δεν αγαπούμε τον πόλεμο. Για την Ελευθερία πολέμησαν αυτοί οι άνθρωποι, για την ελευθερία έχυσαν το αίμα τους και κακοπάθησαν. Και εμείς οφείλουμε να μνημονεύουμε τις θυσίες τους και να εμνεόμαστε από την γενναιότητά τους. Άλλες εποχές εκείνες, μακάρι να μην ζήσουμε και εμείς ανάλογες περιστάσεις. Αλλά , αν χρειαστεί, δεν θα υπερασπιστούμε τα σύνορά μας; Θα καθήσουμε να μάς σφάξουν και να μάς βιάσουν, εμάς και τα παιδιά μας;… Ίσως φαίνεται τραβηγμένο αυτό το σενάριο, αλλά η άλωση μπορεί να γίνεται με άλλο, ύπουλο τρόπο, να είναι άλωση του πνεύματος και της ψυχής. Τέτοιους σκλάβους μάς θέλουν σήμερα… Και έχουν τον τρόπο τους να καταπνίγουν κάθε φωνή αντίδρασης, βαπτίζοντάς όποιον εκφράζει την αγάπη για την Ελλάδα ως «γραφικό» ή ώς «εθνικιστή»…
.
Ως Ελληνίδα νιώθω περηφάνεια και ευγνωμοσύνη για τον τόπο που γεννήθηκα, αλλά νιώθω και το χρέος του ελληνισμού προς όλο τον κόσμο. Γι αυτό και δεν θέλω να δεχτώ την αδράνεια, την αδιαφορία προς κάθε τι εθνικό και ορθόδοξο, που θέλουν να επιβάλουν,αρχίζοντας μέσα από τα σχολεία και συνεχίζοντας μέσα από τα «μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης». Οργανωμένη η προπαγάνδα! Τα μάτια μας ανοιχτά, το μυαλό μας ανοιχτό, το «πες πες» πιάνει, κάνει τη δουλειά του! Ας μην εκλείψει η κρίση, γιατί χαθήκαμε!
.
Ειδικά ως γονείς, έχουμε χρέος, φέραμε ανθρώπους σ΄αυτό τον κόσμο, φέρουμε βαριά την ευθύνη τι άτομα θα δώσουμε στην κοινωνία, ποιους μελλοντικούς πολίτες. Ψυχές αθάνατες έχουμε στα χέρια μας, που το πέρασμά τους από τον κόσμο αυτό θα καθορίσει και την θέση τους στην αιωνιότητα. Αν αρκούμαστε στο «να περάσουμε καλά» και «μια ζωή την έχουμε…», τότε δεν χρειάζεται αγώνας, τότε ας κοιτάξουμε μόνο να καλοπεράσουμε…
Έχουμε όμως χρέος, πρώτα χρέος απέναντι στην ίδια την Ζωή (στον Θεό που μάς την χάρισε) και έπειτα σε όσους συνέβαλαν στο να ζούμε ελεύθεροι σε αυτό τον τόπο.
.
Πιστεύω ακράδαντα και πάντα το γράφω ότι χρωστούμε σε πολλούς και το χρέος μας αυτό θα μάς ζητηθεί…
.
Αντέχουμε... 