ΧΗΡΑ ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ

τότε που οι γυναίκες πολεμούσαν σαν άντρες, τότε που τιμούσαν την οικογένεια, τότε που τιμούσαν το στεφάνι τους…

ένα  συγκινητικό κείμενο από το αναγνωστικό της Έκτης Δημοτικού(1964)

από το βιβλίο « Μεγάλα Χρόνια», 1930 Γιάννης Βλαχογιάννης

 

Ό γέρο – αγωνιστής έτελείωσε τήν διήγησί του για του κάστρου τήν παράδοσι. (σημ. το κάστρο της Κιάφας- εδώ)

.
—Έβγήκαμε με όλες τις τιμές, έλεγε. Μέ τ’ άρματα και με τα πράγματα μας. Η συμφωνία έφυλάχθηκε πιστή άπό τους Τούρκους. Μα δεν ήταν γραμμένο νά τελείωση έτσι αυτή ή σκηνή τής πολιορκίας. Γιατί, κοντά στην συμφωνία τήν γραπτή, έγινε κι άλλη, πιο παράξενη άπό τήν πρώτη.
Και τήν έκανε μιά απλή γυναίκα. Η Μάρω η Σουλιώτισσα, νιόνυμφη και χηρεμένη. Όσο έζούσε ό άνδρας της, τήν έσεβόταν ή φρουρά. Μά και χήρα τώρα δέν έχωράτευε. Νομίζεις είχε πάρει τόν αέρα εκείνου του παλληκαριού, που ήταν το πρώτο ανάμεσα μας. Και η παρθενική της ντροπή μονάχα δέν άφηνε τήν χήρα νά δράξη τ’ άρματα.

.

Β’ Στάσις Χαιρετισμών της Θεοτόκου

Β’ Στάσις Χαιρετισμών

Πρόβατα της ποίμνης του Χριστού.
«Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων»

 ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

.

ΑΠΟΨΕ, αγαπητοί μου, λέγεται ό Ακάθιστος ύμνος, οι Χαιρετισμοί. Τι είναι οΐ Χαιρετισμοί; Ένα τραγούδι. Υπάρχουν τραγούδια του σατανά, πού εγκωμιάζουν το διάβολο και τους αισχρούς έρωτες κι ακούγονται σε διάφορα κέντρα ή μεταδίδονται από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, και τα τραγούδια του Θεού και της Εκκλησίας, πού ψάλλονται στους ναούς από τους ψάλτες και τους Ιερείς μας. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της Εκκλησίας μας είναι οι Χαιρετισμοί της υπεραγίας Θεοτόκου ή Ακάθιστος ύμνος. Αυτός ό ύμνος ψάλλετε σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στη Σερβία και στη Βουλγαρία και στη “Ρουμανία και στη Ρωσία, και παντού σ’ όλη τη γη όπου υπάρχουν ορθόδοξοι, από την Αυστραλία ως την Αμερική. Ψάλλονται οι Χαιρετισμοί και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια.

.

Η αγιασμένη επανάσταση (Φ. Κόντογλου)

Η Ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στο κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και γι’ αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν τη μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται κ’ η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές για πνευματική ζωή θεωρούνε οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι κι αυτές υλικές, κι ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της γαλλικής επανάστασης, να πούμε, θεωρούσε για πνευματικά κάποια πράγματα που, στ’ αλήθεια, δεν ήτανε πνευματικά. Αυτός ήθελε ν’ αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτο τον κόσμο μοναχά, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μη πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτ’ άλλο για να το επιδιώξει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουνε σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξανε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.