του κ. Αθανασίου Ρακοβαλή, φυσικού- συγγραφέα
Ορίζουμε σαν στερεότυπα παγιωμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές που είναι διαδεδομένες σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων.
Μεταφέρονται από γενεά σε γενεά και από άτομα σε άτομα, μέσω της μίμησης. Ένα στερεότυπο επιβάλλεται από το πλήθος των ανθρώπων που το πιστεύουν και συνήθως δεν έχει σχέση με την ενσυνείδητη αποδοχή μετά από κριτική σκέψη. Γι’ αυτό τα περισσότερα από αυτά είναι ασυνείδητα.
.
…Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:
ΣΤ’ ΑΡΜΑΤΑ, ΑΔΕΡΦΙΑ!…
Ήγαπημένοι μου… Ήτανε φαίνεται από το Θεό γραμμένο ν’ αδράξωμε τ’ άρματα μία ήμερα και να χυθούμε καταπάνου στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν. Τι τη θέλομε, βρέ αδέρφια, αυτή την πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε αποκάτω απ τή σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων να ακονιέται στα κεφάλια μας;
Δεν τηράτε που τίποτα δε μας απόμεινε; Αι εκκλησίες μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων κανένας δε μπορεί να πη, πώς τάχα έχει τίποτε εδικό του, γιατί το ταχιά βρίσκεται φτωχός, σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμελιές μας και τα παιδιά μας, είναι ατά χέρια και στη διάκριση των Τούρκων. Τίποτε, αδέρφια δε μας έμεινε. Δεν είναι πρέποντας να σταυρώσωμε τά χέρια και να τηράμε τον ουρανό· ο Θεός μάς έδωσε χέρια, γνώση και νου ας ρωτήσομε την καρδιά μας και ό,τι μας απαντυχαίνει, ας το βάλωμε γλήγορα σε πράξη, και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας, ο πολυαγαπημένος, θα βάλη το χέρι απάνου μας.
(και για μεγάλα παιδιά- υλικό από ιστολόγιο δασκάλου)
Ένας μισοξεχασμένος ήρωας, ένας ήρωας που ποτέ δεν θα αναφέρουν τα σχολικά βιβλία. Ο πρώτος που θυσίασε τη ζωή του αρνούμενος να δεχτεί την βεβήλωση του ιερού μας συμβόλου, της Γαλανόλευκης. Σκίτσα αν ψάξετε για τον Κωνσταντίνο Κουκκίδη δεν θα βρείτε παρά ένα μόνο αυτό εδώ:
Tω αυτώ μηνί KΖ΄, μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Mατρώνης της εν Θεσσαλονίκη.
Oυκ άξιον λαθείν σε Mάρτυς Mατρώνα,
Kαν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.
Eικάδι εβδομάτη θάνε Mατρώνη ενί ειρκτή.
(από τον Συναξαριστή του α. Νικοδήμου)
Aύτη ήτον δουλεύτρα μιάς γυναικός Eβραίας, Παντίλλης ονομαζομένης, η οποία ήτον σύζυγος ενός αρχιστρατήγου εν τη πόλει της Θεσσαλονίκης. Όταν δε η κυρά της επήγαινεν εις την Συναγωγήν των Eβραίων, ηκολούθει μεν εις αυτήν και η Mατρώνα, μέσα όμως εις την Συναγωγήν δεν έμβαινεν, αλλά εγύριζε και επήγαινεν εις την Eκκλησίαν των Xριστιανών. Eπειδή δε εφανερώθη εις την κυράν της τούτο οπού έκανε, διά τούτο εδάρθη η μακαρία ανελεήμονα, και εκλείσθη μέσα εις φυλακήν. Eίτα ευγάλεται από την φυλακήν, και πάλιν δέρνεται, και πάλιν κλείεται εις την φυλακήν. Eκεί δε διαπεράσασα ημέρας πολλάς, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Λέγουσι δε, ότι το άγιον αυτής λείψανον ενταφιάσθη εντίμως. H δε κυρά της Παντίλλα, εγλύστρισεν επάνω από το τείχος, και έπεσε κάτω εις ένα υπολήνιον, όπου χύνεται ο μούστος, και εκεί κατέστρεψε την ζωήν, και έλαβε κατά το παρόν την αξίαν καταδίκην παρά Θεού.
Αντέχουμε... 