Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 15 Μαΐου 2016- των Μυροφόρων

πρωτότυπο κείμενο και ερμηνεία

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΛΜΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΜΑΪΟΥ 2016

Τῶν Μυροφόρων: Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πά-λαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ ᾿Ιωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΛΜΗ

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ»

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, εἶναι ἀφιερωμένη στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μὲ θαυμαστὴ τόλμη, ἀλλὰ καὶ μὲ περισσὴ εὐλάβεια φρόν­τισαν γιὰ τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ ἀχράντου Σώματος τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ἐνταφιασμό του. Ἀνάμεσά τους ξεχωρίζει ὁ Ἰωσὴφ ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία. Αὐτὸς ἦταν ὁ ὁποῖος τόλμησε νὰ παρουσιαστεῖ στὸν Πιλάτο καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσει.
«Τολμήσας»! Τί δύναμη καὶ ἡρωισμὸ κρύβει αὐτὴ ἡ μικρὴ λέξη ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος! Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ ἦταν ἡ τόλμη ποὺ ἔδειξε ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ τί μᾶς διδάσκει μὲ τὴ στάση του αὐτή.

.

1. Η ΤΟΛΜΗ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ

Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε καλύτερα τὸ τόλμημα τοῦ Ἰωσὴφ ἂς προσπαθήσουμε νὰ μεταφερθοῦμε νοερὰ στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ ἀπόγευμα ἐκείνης τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς.
Οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ φαίνεται ὅτι ἔ­­­­χουν ἐπικρατήσει. Ὁ Κύριος ­ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀνόσια καταδίκη καὶ τὰ φρικτὰ Πά­­θη ποὺ ὑπέφερε, βρίσκεται ἤδη νε­κρὸς πάνω στὸ Σταυρό, ἐνῶ οἱ μαθη­τές του ἔχουν διασκορπιστεῖ. Τὸ ἐπεῖγον θέμα εἶναι ποιὸς θὰ φροντίσει γιὰ νὰ ἐνταφιάσει τὸ ἄχραντο Σῶμα του. Ἦταν ἀνάγκη νὰ γίνει κάτι ἀμέσως, διότι σὲ λίγες ὧρες ἄρχιζε ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, αὐστηρὴ ἀργία γιὰ τοὺς Ἑβραίους, ὁπότε κάθε παρόμοια κίνηση θὰ ἦταν πλέον ἀπαγορευμένη.
Στὴν κρίσιμη αὐτὴ στιγμὴ ἐμφανίζεται ὁ μέχρι τότε «κεκρυμμένος» μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Ἰωσήφ. Αὐτὸς «οὐκ ἦν συγ­κατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει» τῶν Ἰουδαίων (Λουκ. κγ΄ 51). Ἦταν παρὼν στὰ ὅσα εἶχαν διαδραματιστεῖ κατὰ τὴ δίκη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀλλὰ εἶχε ἀντιταχθεῖ στὸ φοβερὸ ἀνοσιούργημα.
Καὶ τώρα, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὶς ἀν­­τι­δράσεις τῶν Ἰουδαίων ἢ τὴν τυχὸν ἀ­­­­πόρριψη τοῦ αἰτήματός του, παρουσιά­ζεται στὸν Πιλάτο καὶ ζητᾶ τὴν ἄδεια νὰ ἐνταφιάσει τὸ ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου. Ὁ «εὐσχήμων βουλευτὴς» γνωρίζει ὅτι ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ θέτει σὲ κίνδυνο ὄχι μόνο τὴ θέση του ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή του. Τολμᾶ νὰ ζητήσει τὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ ἀπὸ τὸν Ρωμαῖο ἡγεμόνα ὁ ὁποῖος Τὸν εἶχε καταδικάσει!… ­Ὡστόσο ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένο τὸν βοηθεῖ νὰ ξεπεράσει κάθε φόβο καὶ δειλία καὶ νὰ ἐκπληρώσει τὸ χρέος του. Τόλμησε! Καὶ ἡ τόλμη του ἀνταμείφθηκε.
Σὲ λίγη ὥρα ὁ Ἀριμαθαίας Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὸν ἄλλο νυκτερινὸ μαθητή, τὸ Νικόδημο, ἀποκαθηλώνουν τὸ ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ τὸ ἐνταφιάζουν μὲ τὶς καθιερωμένες νεκρικὲς τιμές. Ἦ­­­ταν ἰδιαίτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωσὴφ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀξιώθηκε νὰ κρατήσει στὰ χέρια του τὸ πανακήρατο Σῶμα τοῦ Κυρίου. Τιμὴ ποὺ ἄξιζε σ’ αὐτὸν ὁ ὁποῖος μὲ τὴν τολμηρὴ πρωτοβουλία του ἔμεινε αἰώνιο παράδει­γμα τόλμης καὶ ἀνδρείας.

.

2. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ

Μιὰ τέτοια τόλμη καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ δείχνουμε. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ μαθητή του Τιμόθεο: «Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως» (Β΄ Τιμ. α΄ 7). Καὶ εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας χρειάζεται τόλμη γιὰ νὰ εἶναι κανεὶς γνήσιος μαθητὴς τοῦ Κυρίου.
Τόλμη χρειάζεται γιὰ νὰ μένουμε πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν βλέπουμε ὅτι ὅλοι γύρω μας χρησιμοποιοῦν ἀνέντιμα μέσα γιὰ τὸ προσωπικό τους συμφέρον. Ἂς κινδυνεύει ἡ θέση μας ἢ ἡ ἐπαγγελματική μας σταδιοδρομία· τὸ χρέος μας εἶναι νὰ ἀκολουθοῦμε τὴ φωνὴ τῆς συν­ειδήσεως, ποὺ ἀπαιτεῖ τιμιότητα καὶ εἰλικρίνεια.
Τόλμη χρειάζεται γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας. Νὰ δίνουμε ­δυναμικὴ τὴ μαρτυρία τῆς πίστεως, μάλιστα ὅταν διαστρεβλώνεται ἡ ἀλήθεια καὶ προβάλ­λονται αἱρετικὲς διδασκαλίες. Νὰ ὑψώνουμε φωνὴ διαμαρτυρίας, ὅταν ὑ­­­βρίζε­ται τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἢ ­λασπο­λογεῖται ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.
Βέβαια ὅλα αὐτὰ στοιχίζουν. Θὰ εἰσ­πράξουμε εἰρωνεῖες καὶ ἀντιδράσεις, θὰ διακινδυνεύσουμε τὴ θέση μας, ἴσως καὶ αὐτὴ τὴ ζωή μας! Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὅμως ­ἀξίζει κάθε θυσία. Ἄλλωσ­τε δὲν ὑπερασπι­ζόμαστε κάποια ἀφηρημένη ἰδέα ἀλ­λὰ αὐτὴ τὴν Ἀλήθεια. Ἡ παρρησία μας ἀλλὰ καὶ ὁ ἀγώνας μας γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος γίνον­ται ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἂς μὴ δειλιάζουμε λοιπόν!
Ὁ «εὐσχήμων Ἰωσὴφ» τόλμησε προ­­­κειμένου νὰ προστατεύσει ἀπὸ τυχὸν βεβήλωση τὸ ἄχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου. Κι ἐμεῖς ἂς περιβάλλουμε πάντοτε μὲ τιμὴ καὶ σεβασμὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου, ἀκολουθών­τας πι­στὰ τὶς ἐντολές του καὶ ὑπερασπιζόμενοι τὶς θεῖες ἀλήθειες ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς δίδαξε.
Μερικοὶ νομίζουν ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἄνθρωποι δειλοὶ καὶ φοβισμένοι, καταδικασμένοι νὰ ζοῦν μέσα στὴ μιζέρια. Πόσο λάθος κάνουν…! Ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς εἶναι ἥρωας! Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν λογαριάζει κίνδυνο, δὲν ὑπολογίζει τὴ γνώμη τοῦ κόσμου, δὲν φοβᾶται οὔτε καὶ τὸν θάνατο! Μακάρι αὐτὴ τὴν τόλμη νὰ ἀποκτήσουμε ὅλοι. Τὴν ἔχουμε ἀνάγ­κη καὶ ἐμεῖς καὶ ἡ ἐποχή μας.

.

.

.

ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΜΑΪΟΥ 2016

Τῶν Μυροφόρων: Πράξ. ς΄ 1-7

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις πληθυ­νόν­των τῶν μαθητῶν ­ἐγένετο γογγυ­σμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. προσκαλε­σάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς ­καταλείψαντας τὸν λό­γον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλή­ρεις Πνεύματος ῾Αγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρ­τερήσομεν. καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώ­πιον παντὸς τοῦ πλήθους·­ καὶ ἐξε­λέ­ξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ ­Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα, οὓς ­ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσ­ευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖ­­ρας. καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ­ηὔξανε, καὶ ἐπλη­θύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν ῾Ιερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν ἱερέων ὑπήκουον τῇ πίστει.

.

ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

1. Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας

Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» μᾶς μεταφέρει στὰ πρῶτα χρόνια ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καὶ περιγράφει ἕνα πρόβλημα ποὺ ἀνέκυψε στὴν καθημερινή της διακονία.
Ἀσφαλῶς κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἦταν ἡ σύναξη τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ τὸ κήρυγμα ποὺ ἐπιτελοῦσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι συνοδευόμενο μὲ θαυμαστὰ σημεῖα. Παράλληλα ὅμως ἡ Ἐκκλησία φρόντιζε καὶ γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, μὲ τὴν καθημερινὴ προσφορὰ φαγητοῦ καὶ τὴν κάλυψη ποικίλων ἀναγκῶν.
Ἀλλὰ καθὼς αὐξανόταν διαρκῶς ὁ ἀριθμὸς τῶν χριστιανῶν, ἄρχισαν νὰ δημιουργοῦνται καὶ προβλήματα. Οἱ Ἑλληνιστές, δηλαδὴ Ἰουδαῖοι χριστιανοὶ ποὺ κατάγονταν ἀπὸ ἑλληνικὲς περιοχὲς καὶ γι’ αὐτὸ μιλοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἄρ­χισαν νὰ γογγύζουν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων χριστιανῶν, ποὺ μιλοῦσαν τὴν ἀραμαϊκὴ γλώσσα. Καὶ τὸ παράπονό τους ἦταν ὅτι ἔβλεπαν νὰ γίνον­ται διακρίσεις στὴ διανομὴ τῶν τροφίμων καὶ τῶν ἐλεημοσυνῶν. Συγκεκριμένα παρατήρησαν ὅτι οἱ χῆρες τῶν ἑλληνόφωνων Ἰουδαίων χριστιανῶν πα­ραμελοῦνταν στὴν καθημερινή τους περίθαλψη, ἐνῶ προτιμοῦνταν οἱ χῆρες τῶν ντόπιων Ἑβραίων.
Ὅταν τὸ ἔμαθαν αὐτὸ οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, συγκάλεσαν τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν καὶ εἶπαν: Δὲν μᾶς φαίνεται σωστὸ νὰ ἀφή­σου­με ἐμεῖς τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑπη­ρε­­τοῦμε σὲ τραπέζια φαγητοῦ. Ἐξετάστε λοιπὸν προσεκτικά, ἀδελφοί, καὶ ἐκλέξτε ἀπὸ σᾶς τοὺς ἴδιους ἑπτὰ ἄνδρες ποὺ νὰ ἔχουν ­κα­λὴ μαρτυρία ἀπὸ ὅλους καὶ νὰ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ Ἅγι­ο Πνεῦμα καὶ σύνεση, «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας». Αὐτοὺς θὰ ἐγκαταστήσουμε γιὰ νὰ ἐπιτελοῦν τὴν ἀναγκαία αὐτὴ διακονία, κι ἐμεῖς «τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν»· θὰ ἀφοσιωθοῦμε ἀπο­κλει­στικὰ στὴν προσ­ευχὴ καὶ στὴ διακονία τοῦ κηρύγματος.
Ἡ παρέμβαση αὐτὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἦταν πολὺ σημαντική, ὄχι μόνο διότι βοήθησε στὴν ἐπίλυση τοῦ ζητήματος ποὺ παρουσιάστηκε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν λόγο ὅτι ὑπογράμμισε ποιὰ εἶναι ἡ κύρια ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς νὰ παραθεωροῦν τὴν καθημερινὴ διακονία τῶν πτωχῶν, γιὰ τὴν ὁποία πρότειναν νὰ ἀνατεθεῖ σὲ κατάλληλα πρόσωπα, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δηλώνουν ξεκάθαρα ὅτι ἔπρεπε νὰ μένουν πιστοὶ στὸ κύριο ἔργο τους ποὺ εἶναι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ διακονία τοῦ θείου λόγου.
Ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία ἦταν πρωτοπόρος στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Μάλιστα σὲ κρίσιμες ἐποχὲς καὶ ἔκτακτες περιστάσεις, ὅπως στὶς μέρες μας ποὺ πολλοὶ ἄνθρωποι στεροῦνται τὰ πλέον ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή τους, βλέπουμε τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας νὰ λαμβάνει ἐντυπωσιακὲς διαστάσεις. Ὡστόσο, εἶναι σημαντικὸ νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐξαντλεῖται στὴν ἀξιέπαινη ἀπὸ ὅλους κοινωνικὴ προσφορά της. Τὸ κύριο ἔργο της εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν πιστῶν μέσα ἀπὸ τὴν κατήχηση στὴν ὀρθὴ πίστη, τὴν καθοδήγηση στὸν πνευματικὸ ἀγώνα, τὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή. Ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας δὲν περιορίζεται στὸ πόσες μερίδες φαγητοῦ μοιράζει, ἀλλὰ ἀξιολογεῖται κυρίως ἀπὸ τὶς ψυχὲς ποὺ ἑτοιμάζει γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ διάσταση τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας τονίζεται στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς.

.

2. Ἡ ἐκπληκτικὴ διάδοση τοῦ θείου λόγου

Ἡ πρόταση τῶν Ἀποστόλων γιὰ τὴν ἐκλογὴ κατάλληλων προσώπων, ποὺ θὰ ἀνελάμβαναν τὴ διακονία τῶν πτωχῶν, φάνηκε ἀρεστὴ σ’ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν πι­στῶν. Ἔτσι ἐξέλεξαν τὸν Στέ­φανο, ἄνδρα γεμάτο ἀπὸ πίστη στὸ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸν Φίλιππο, τὸν Πρόχορο, τὸ Νικάνορα, τὸν Τίμωνα, τὸν Παρμενᾶ καὶ τὸ Νικόλαο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος ἦταν κάποτε εἰδω­λο­λάτρης καί, πρὶν πιστέψει στὸ Χριστό, εἶχε προσέλθει στὸν ἰουδαϊσμό.
Αὐτοὺς τοὺς ἑπτὰ παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν Ἀπο­στόλων. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ προσευχήθηκαν, ἔθεσαν τὰ χέρια τους πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἑπτά, γιὰ νὰ τοὺς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη, ἀπολύτως ἀνα­­­­­γκαί­α γιὰ τὴ ἐπιτέλεση τῆς διακονί­ας τους.
Ἔτσι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐ­πληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα»· τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ προόδευε καὶ διαδιδόταν, καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν στὰ Ἱεροσόλυμα αὐξανόταν πάρα πολύ, καὶ πλῆθος πολὺ ἀπὸ τοὺς ἰε­ρεῖς τῶν Ἰουδαίων ἀποδέχον­ταν τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως.
Εἶναι ἀξιοθαύμαστο τὸ γεγονὸς ὅτι παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάζονταν στὴν πρώτη Ἐκκλησία καί, κυρίως, παρὰ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς σφοδρὲς ἀντιδράσεις ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Ἰουδαίους, τὸ Εὐαγγέλιο κατακτοῦσε ὅλο καὶ περισσότερες ψυχές. Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Συγκλονίζει τὶς ψυχὲς καὶ τὶς ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία.
Αὐτὸν τὸν θεῖο λόγο κηρύττει ἀκατάπαυστα ἡ Ἐκκλησία προβάλλοντας τὶς διδαχὲς τοῦ Εὐαγγελίου ὡς τὰ πιὸ γερὰ θεμέλια γιὰ τὴν κοινωνικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Μακάριος ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ἀποδέχεται αὐτὸ τὸν θεῖο λόγο ὡς ρυθμιστὴ τῆς ζωῆς του!