Μπροστά σε μια βυζαντινή εικόνα: πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για την Γέννηση του Χριστού; -πώς να απαντήσουμε σε «θεολογικές» απορίες τους;

από το πολύ αξιόλογο βιβλίο: Συνομιλίες με παιδιά-Μεταδίδοντας την Πίστη , της μοναχής Μαγδαληνής

.

(για περισσότερες φωτο και για  κατασκευή φάτνης με βυζαντινές εικόνες πατήστε εδώ)

.

“H εικόνα δεν είναι απλώς μια αναμνηστική απεικόνιση ‘ φέρνει σε άμεση επαφή αυτόν που τον τιμά με το πρόσωπο ή το γεγονός που απεικονίζει.Μπορούμε να δείξουμε στα παιδιά πώς να κοιτάζουν προσεκτικά τις εικόνες και πώς να προσεύχονται μπροστά σε αυτές. Η δύναμη της εικόνας που μεταδίδει ένα θείο γεγονός με οπτικά μέσα φανερώνεται συχνά ολοζώντανα στην περίπτωση των παιδιών . Βλέποντας μια εικόνα το παιδί μπορεί να συναντήσει τον Χριστό και τους αγίους ως ορατούς συγχρόνους του.

Οι εικόνες αποκαλύπτουν στα καθαρά μάτια τον Χριστό ως Θεάνθρωπο.

.

Ντοστογιέβσκη ”Ένα αγόρι τα Χριστούγεννα”

 το συγκινητικό και ελάχιστα γνωστό διήγημα του Φ. Ντοστογιέβσκι…

                                               

[…] Όμως εγώ είμαι μυθιστοριογράφος, και μου φαίνεται ότι μια «ιστορία» από αυτές την επινόησα μόνος μου. Αλλά γιατί γράφω «μου φαίνεται», αφού ξέρω ότι την επινόησα. Γιατί έχω την εντύπωση ότι κάπου, κάποτε, ακριβώς παραμονές Χριστουγέννων, συνέβη σε μια τεράστια πόλη και με τρομερή παγωνιά.

Έχω την εντύπωση, λοιπόν, ότι υπήρχε στο υπόγειο ένα αγόρι, όμως πολύ μικρό ακόμα, έξι χρονών ή μπορεί και μικρότερο. Αυτό το αγόρι ξύπνησε το πρωί μέσα σε ένα υγρό, κρύο υπόγειο.

«Φυλάξτε τα συνήθεια μας, γιορτάστε όπως οι πατεράδες σας, και μη ξεγελιώσαστε με τα ξένα κι άνοστα φράγκικα πυροτεχνήματα»

Τοῦ Φώτη Κόντογλου

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία.

Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

 

Άγιος Βονιφάτιος και Αγία Αγλαΐα : ένα παράνομο ζευγάρι που αγίασε…

Έχουμε συνηθίσει να γιορτάζουν οι ερωτευμένοι στις 14 Φλεβάρη. Στον εκκλησιαστικό χώρο, όμως, μόνο λίγοι μυημένοι γνωρίζουν ότι η πιο σαφής και τρανταχτή γιορτή των ερωτευμένων αποτελεί η σημερινή εορτή:

“Σήμερα 19 Δεκ : Μαρτύρων Βονιφατίου (+290), Αρεως (+308), Ευτυχίου, Θεσσαλονίκης, Ηλία, Πρόβου, Πολυεύκτου του Καισαρέως, Τιμοθέου και Τρύφωνος,Οσίων Αγλαΐας της Ρωμαίας και Γρηγεντίου επισκόπου Αιθιοπίας”. Ας δούμε τον βίο τους και τα μηνύματα που μας μεταδίδει:

 «Ὁ ἅγιος Βονιφάτιος ἦταν ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Διοκλητιανοῦ, δοῦλος κάποιας γυναίκας συγκλητικῆς, ὀνόματι Ἀγλαΐδος, κόρης τοῦ ἀνθυπάτου τῆς Ρώμης Ἀκακίου, καὶ εἶχε παράνομες σχέσεις μὲ τὴν κυρία του.

 Ἦταν μάλιστα μέθυσος, ἀλλὰ παράλληλα καὶ ἐλεήμων καὶ φιλόξενος, μὲ μαλακὴ καρδιὰ  στὶς συμφορὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ στὶς ἱκεσίες τους. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ κυρία τοῦ ἦταν ἐλεήμων καὶ φιλομάρτυς.

 

Συνέχεια ΕΔΩ