1η Απριλίου 1955. ΕΟΚΑ: Το αντάρτικο που κλόνισε μία αυτοκρατορία και έστειλε Φως Λευτεριάς σε όλο τον κόσμο.

μικρό αφιέρωμα δόξας και τιμής…

1^η  Απριλίου  1955  προσκύνημα στην ιερή  μνήμη των αθάνατων ηρώων  και τάμα ζωής για εθνική  καταξίωση

Γράφει ο Ανδρέας  Σταυρίδης   Ταξίαρχος  ( ε.α )

Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης

Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα  άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα Από τους 224.747 πολίτες  που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108 ( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι .Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή .

 

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Απρίλιος

.

“Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα…”

(Διονύσιος Σολωμός)

.

λαογραφικά και παροιμίες για να καλωσορίσουμε τον Απρίλιο!

.

Η Παναγία η Ακαθή (του Ακαθίστου), στο νησάκι Σχινούσα

 Το όνομα «Ακαθή» υπάρχει σχεδόν μόνο στη Σχινούσα και προέρχεται από μία εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται εκεί. Της Παναγίας της Ακαθής, όπως την λένε. Και λέγεται έτσι, επειδή είναι από τις λίγες εικόνες που ο Χριστός αντί να τον κρατά αγκαλιά η Παναγία, στέκει όρθιος μπροστά της. Δηλαδή Ακάθιστος.

Η εικόνα αυτή πήγε στη Σχινούσα από τη Σαντορίνη, που κι εκεί βρέθηκε με θαυματουργικό τρόπο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Άγιος Προκόπιος Μητροπολίτης Ικονίου (+31 Μαρτίου 1923)

Ο Άγιος Προκόπιος Ικονίου (1859 – 31 Μαρτίου 1923), κατά κόσμον Προκόπιος Λαζαρίδης, ήταν Έλληνας θεολόγος και επίσκοπος, μητροπολίτης Ικονίου στη Μικρά Ασία.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Προκόπιος Λαζαρίδης γεννήθηκε από Έλληνες Ορθόδοξους γονείς στα Τύανα της επαρχίας Ικονίου Μικράς Ασίας το 1859. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης αποφοίτησε από αυτή το 1889 και διακόνησε ως διάκονος και πρεσβύτερος στις Μητροπόλεις Μελενίκου, Νικαίας και Νικομηδείας.

Η δράση του στο Μελένικο

Ο Προκόπιος Λαζαρίδης διακόνησε ως αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Μελενίκου Προκοπίου.

Τον Ιούνιο του 1890, συστάθηκε συντακτική επιτροπή για τη μεταρρύθμιση του παλαιού Κανονισμού της Ελληνικής Κοινότητας του Μελενίκου, υπό την προεδρία του αρχιδιακόνου Προκοπίου. Κατόπιν συνεννοήσεως με τις δύο εφορείες της πόλης προέβη στη σύνταξη νέου Κανονισμού, με βάση τους Κοινοτικούς Κανονισμούς της Θεσσαλονίκης και των Σερρών. Η μεταρρύθμιση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να παύσουν οι κομματικές έριδες μεταξύ των Ελλήνων και να αναπτυχθεί εκ νέου πνεύμα συνεργασίας και ενότητας.

 

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ (την 5η εβδομάδα των Νηστειών)

Ἰωάννης Φουντούλης

Τό Σάββατο τῆς Ε’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν χαρακτηρίζεται στό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας ὡς «Σάββατον τοῦ Ἀκαθίστου». Ἐπίσης ὁ ὕμνος αὐτός ψάλλεται τμηματικῶς κατά τά ἀπόδειπνα τῶν τεσσάρων πρώτων Παρασκευῶν τῆς Τεσσαρακοστῆς. Τήν πέμπτη ἑβδομάδα γίνεται ἡ ἀνακεφαλαίωσις….Δέν πιστεύω νά ὑπάρχῃ ἄλλο ὑμνολογικό κείμενο τῆς Ἐκκλησίας μας, πού νά χρησιμοποιήθηκε τόσες φορές ὅσες ὁ Ἀκάθιστος. Στά Μοναστήρια τόν διαβάζουν κάθε ἡμέρα καί ὅλοι οἱ μοναχοί τόν γνωρίζουν ἀπό στήθους. Στίς ἐνορίες εἶναι μία ἀπό τίς προσφιλέστερες στόν λαό ἀκολουθίες, πού συγκεντρώνουν κάθε Παρασκευή βράδυ κατά τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς ἕνα πλῆθος κόσμου…..

Ἰατρικὴ «βόμβα» στὶς ἔκφυλες ἀποδομήσεις

Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ ἰατρικὴ ἔκθεση τοῦ «Ἀμερικανικοῦ Κολλεγίου Παιδιάτρων» (ἐθνικῆς ὀργανώ­σεως μὲ μέλη σὲ 47 Πολιτεῖες τῆς Ἀμερι­κῆς μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῆς ὑγείας καὶ εὐημερίας τῶν παιδιῶν) σχετικὰ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες» καὶ τὸ λεγόμενο «Κοινωνικὸ Φύλο» παρὰ ὡς βόμβα ποὺ δια­λύει ὅλες τὶς ἀρρωστημένες ἐκφυλιστι­κὲς πεποιθήσεις περὶ ἀποδομήσεως τῶν ἔμ­φυλων στερεοτύπων;

Μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ψυχικὴ ἀνακούφιση γιὰ τὴν κατάθεση ἔγκυρου, σαφῶς ἐπιστημονικοῦ λόγου ἀπὸ ἰατροὺς ὑψηλῆς ἐπιστημονικῆς περιωπῆς μεταφέρουμε συνοπτικὰ τὶς θέσεις τοῦ Κολλεγίου.

Ὁ τίτλος τῆς σχετικῆς ἐκθέσεως εἶναι: «Ἡ ἰδεολογία τῶν φύλων βλάπτει τὰ παιδιά». Σ᾿ αὐτὴν διαλαμβάνονται καὶ τὰ ἑξῆς (ἐπιλεκτικά):

«Τὸ Ἀμερικανικὸ Κολλέγιο Παιδιάτρων προ­τρέπει τοὺς ἐπαγγελματίες ὑγείας, ἐκ­παι­δευτικοὺς καὶ νομοθέτες νὰ ἀπορρίψουν ὅλες τὶς πολιτικὲς ποὺ προδιαθέτουν τὰ παιδιὰ νὰ δεχθοῦν ὡς φυσιολογικὴ μιὰ ζωὴ χημικῆς καὶ χειρουργικῆς πλαστοπροσωπίας τοῦ ἀντίθετου φύλου. Τὰ γεγονότα καὶ ὄχι ἡ ἰδεολογία καθορίζουν τὴν πραγματικότητα.

Ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Ζαχαρίας Μητροπολίτης Κορίνθου (30 Μαρτίου 1684 μ.Χ.)

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

“Δέχου στεφάνους εκ Θεού Ζαχαρία,
Ως Iεράρχης και αθλητής Kυρίου”.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΒΕΝΕΤΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ: Στο ξεκίνημα του λεγομένου 6ου Τουρκοβενετικού πολέμου (1684–1699), στη διάρκεια του οποίου η Πελοπόννησος, η Αίγινα, η Πρέβεζα κι η Λευκάδα άλλαξαν προσωρινά τύραννο, περνώντας από τη βαρβαρότητα των Οθωμανών, στη κυριαρχία της Παπόφιλης “Γαληνοτάτης Δημοκρατίας”, ένα περιστατικό συγκλόνισε το χριστιανικό κόσμο της Ορθοδόξου Κορίνθου.

Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ: Εκείνη, λοιπόν την εποχή, ο Επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας Κορίνθου, ο Ζαχαρίας, συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους ότι συνεργαζόταν με τους Ενετούς, κατά την εκστρατεία του Ενετικού στρατού και στόλου υπό τον Μοροζίνη στην Νότια παράκτια Ελλάδα, για την απελευθέρωση των Ελλήνων.

Μάλιστα βρέθηκε και συκοφάντης που έλεγε ότι ο Επίσκοπος είχε κρυφή αλληλογραφία για το σκοπό αυτό με τους Λατίνους. Μ’ αυτή την πρόφαση όρμησε ο βάρβαρος μωαμεθανικός όχλος στη Μητρόπολη και σαν ανήμερα θηρία άρπαξαν τον αρχιερέα του Θεού και σιδηροδέσμιο, δέρνοντας και σπρώχνοντας, τον έφεραν στον δικαστή.

 

Η Αγία Ευβούλη, η μητέρα του Αγίου Παντελεήμονος (30 Μαρτίου)

Κήρυγμα τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Ρ. Ζουμῆ, Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ιερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας.

         

Οἱ διάφορες γιορτές καί πανηγυρικές ἐκδηλώσεις ξεκουράζουν, ἀλλά καί διδάσκουν τούς ἀνθρώπους. Στολίζουν τήν ζωή καί σπᾶνε τήν ρουτίνα τῆς καθημερινότητας. Γι᾿ αὐτό χαρακτηριστικά ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ” βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόχευτος”. Δηλαδή ζωή χωρίς γιορτές μοιάζει μέ μακρύ δρόμο χωρίς πανδοχεῖο, δίχως στάση σέ κάποιο μέρος γιά ξεκούραση.

Ἐάν λοιπόν οἱ διάφορες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις στολίζουν τήν ζωή καί ξεκουράζουν, οἱ ἐκκλησιαστικές καί θρησκευτικές, πού μέ πολλή σοφία θέσπισε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐπιπροσθέτως  μᾶς διδάκουν καί μᾶς στέλνουν σπουδαῖα, ὑψηλά καί σωτήρια πνευματικά μηνύματα. Μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν χριστιανική μας ταυτότητα καί μᾶς κεντρίζουν τήν θέληση νά ἀγωνισθοῦμε, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τόν ὑψηλότατο καί σπουδαιότατο στόχο μας, πού εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Σ᾿ αὐτήν τήν προσπάθεια τῆς πνευματικῆς τελειότητας καί ψυχικῆς σωτηρίας πολύ βοηθεῖται ὁ χριστιανός ἀπό τήν μελέτη ἤ τήν διήγηση τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων, τῶν φιλοθέων ἐκείνων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, πού ἔκαναν τά πάντα, ἔδωσαν τά πάντα μόνο καί μόνο γιά νά κερδίσουν τόν Χριστό καί νά γίνουν παραδείσου οἰκήτορες.

Μία τέτοια ἁγία ψυχή γιορτάζουμε σήμερα, τιμοῦμε τήν μνήμη της καί ἐπιζητοῦμε τίς εὐχές καί πρεσβεῖες της. Εἶναι ἡ ἁγία Εὐβούλη, ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος.

 

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ (30 Μαρτίου 1822) μέσα από τον πίνακα του Ε. Ντελακρουά

Η Σφαγή της Χίου (Scène des massacres de Scio), 1824. Ευγένιος Ντελακρουά (Eugène Ferdinand Victor Delacroix) (1798 – 1863). Παρίσι,Μουσείο Λούβρου.

Η ανανεωμένη διεθνής προσοχή για την Ελληνική επανάσταση, για την οποία κατέφθαναν πληροφορίες όλο και πιο ανη­συχητικές, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα τον Ντελακρουά, ώστε την άνοιξη του 1823 σημείω­σε: «Αποφάσισα να ζωγραφίσω για το Σαλόνι κάποιες σκηνές από τη σφαγή της Χίου». Ήταν ένα από τα πιο ωμά γεγονότα του πολέμου, που συνέβη το προηγούμενο έτος, τον Απρίλιο του 1822, όταν οι Τούρκοι έσφαξαν περίπου είκοσι χιλιάδες Έλληνες στο νησί της Χίου, αναγκάζοντας τους επιζώντες να τραπούν σε φυγή.

 

Ο Παπαδιαμάντης και ο Μέγας Kανών

(ο Αλ. Παπαδιαμάντης γνώριζε “απ΄έξω” όλο τον Μ. Κανόνα!- μια πολύ όμορφη διήγηση)

Σ’ ένα δρόμο της συνοικίας “Ράχη” στην Πορταριά έχει δοθεί το όνομα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ήταν τόσο μεγάλη η προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη στο χώρο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, ώστε αρκούσε αυτό και μόνο να εξηγήσει την ονοματοδοσία αυτή. Η αφορμή όμως στο να δοθεί το όνομα του Παπαδιαμάντη σ’ αυτό το δρόμο ήτανε η παρακάτω:

 

 η συνέχεια ΕΔΩ

“Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις …” Ο Μεγάλος Κανόνας

Την Τετάρτη της Ε΄Εβδομάδος των Νηστειών (29 Μαρτίου 2017) ψάλλεται στους ναούς ο Μεγάλος Κανών.

…τι είναι, πότε ψάλλεται, ποιος τον έγραψε;

.

Μέσα στό πλαίσιο τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς «ὁ κατανύξεως μεστός» Μέγας Κανών προσφέρει ἕνα συγκλονιστικό βίωμα. Μπαίνει στό στόμα τοῦ πιστοῦ σάν φωνή, σάν ἐγερτήριο, σάν ἀφυπνιστικός σεισμός. Σάν ἀποστροφή στήν κοιμωμένη καί ραθυμοῦσα ψυχή του.

Τοῦτο ἀνακεφαλαιώνει τό θαυμαστό προοίμιο τοῦ κοντακίου τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, πού συμψάλλεται μέ τόν Μέγα Κανόνα:

η συνέχεια ΕΔΩ

“Προσευχές για παιδιά από τα παλιά μας αλφαβητάρια”

δείτε την βιβλιοπαρουσίαση ΕΔΩ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου Προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου

 

ΕΙΝΑΙ θλιβερό γεγονός, ότι σήμερα από τα προσωπάκια των παιδιών μας αν δεν έχει χαθεί ωστόσο έχει ξεθωριάσει η αγνή αθωότητα και ο άδολος αυθορμητισμός και αυτή τούτη η χαριτωμένη παιδικότητα τους. Κι ευλόγως αναρωτιέται κανείς, πώς και γιατί συνέβη αυτό; Ιδιαιτέρως αναρωτιέται μελαγχολικά εκείνος που έχει ζήσει και βιώσει σε άλλες εποχές, όχι και τόσο μακρινές, μόλις δυο-τρεις δεκαετίες πριν, εκείνη την αυθεντική παιδική αγνότητα μέσα στο καθαρό βλέμμα τους και στα αθώα φερσίματά τους.

Κι έρχεται στον νου του αυτό που με τόση φροντίδα προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από το χαλί της αυτάρεσκης συνειδήσεως : ήταν καιροί όπου ο άνθρωπος και η κοινωνία μας είχαν σημεία αναφοράς πίστη μας και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, που ανάβλυζαν το ήθος και την χάρη μιας κλίμακας αξιών που ιεραρχούσε τις ανθρώπινες σχέσεις σε πνευματικό επίπεδο και πατριωτικό περιβάλλον, διαπνέοντας κάθε έκφανση και δράση του Έλληνα.

 

Ποια είναι η αιτία της ξαφνικής αλλαγής συναισθημάτων;

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΔΑΝΙΗΛ “Γιά τήν αἰτία τῆς ξαφνικῆς ἀλλαγῆς τῶν συναισθημάτων μας. Πῶς γίνεται καί, ἑνῶ νιώθουμε πολλή χαρά, ξαφνικά μᾶς καταλαμβάνει τέλεια ἀποθάρρυνση καί θλίψη;

Ερώτηση για την αιτία της ξαφνικής αλλαγής των συναισθημάτων μας. Πώς γίνεται καί, ενώ νιώθουμε πολλή χαρά, ξαφνικά μας καταλαμβάνει τέλεια αποθάρρυνση και θλίψη; Σ’ αυτόν λοιπόν τον μακάριο αββά Δανιήλ θέσαμε μια μέρα την εξής ερώτηση: Γιατί άραγε, όταν αποσυρόμαστε στα κελιά μας για να προσευχηθούμε, μας περιλούει ένα κύμα Θείου φωτός και αισθανόμαστε να πλημμυρίζει από αγαλλίαση και ανείπωτη χαρά η καρδιά μας και φθάνουμε σε κατάσταση, την οποία όχι μόνο δεν μπορούμε να περιγράψουμε, αλλά ούτε καν να τη συλλάβει ο νους μας; Γιατί τότε η προσευχή βγαίνει καθαρή και ανεμπόδιστη και η ψυχή γεμάτη πνευματικούς καρπούς δέχεται την εσωτερική πληροφορία ότι οι δεήσεις της, που δεν διακόπτονται ούτε και κατά την ώρα του ύπνου, φθάνουν γρήγορα στον ουρανό και γίνονται αποδεκτές από τον Θεό;

 

27 Μαρτίου: Ματρώνης Μάρτυρος της εν Θεσσαλονίκη

Tω αυτώ μηνί KΖ΄, μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Mατρώνης της εν Θεσσαλονίκη.

 Oυκ άξιον λαθείν σε Mάρτυς Mατρώνα,

Kαν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.

Eικάδι εβδομάτη θάνε Mατρώνη ενί ειρκτή.

(από τον Συναξαριστή του α. Νικοδήμου)

Aύτη ήτον δουλεύτρα μιάς γυναικός Eβραίας, Παντίλλης ονομαζομένης, η οποία ήτον σύζυγος ενός αρχιστρατήγου εν τη πόλει της Θεσσαλονίκης. Όταν δε η κυρά της επήγαινεν εις την Συναγωγήν των Eβραίων, ηκολούθει μεν εις αυτήν και η Mατρώνα, μέσα όμως εις την Συναγωγήν δεν έμβαινεν, αλλά εγύριζε και επήγαινεν εις την Eκκλησίαν των Xριστιανών. Eπειδή δε εφανερώθη εις την κυράν της τούτο οπού έκανε, διά τούτο εδάρθη η μακαρία ανελεήμονα, και εκλείσθη μέσα εις φυλακήν.

η συνέχεια ΕΔΩ

Ἡ ἀδιόδευτος πύλη

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Ἡ Ἱερουσαλὴμ πέφτει στὰ χέρια τῶν Βαβυλωνίων (586 π. Χ.).

Καταστρέφεται ὁλοσχερῶς ἡ πόλη καὶ ὁ ναὸς τοῦ Σολομῶντος. Οἱ Ἰσραηλίτες μεταφέρονται αἰχμάλωτοι γιὰ 70 χρόνια στὴ Βαβυλώνα.

Ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ, αἰχμάλωτος ὁ ἴδιος ἀπὸ τὸ 598 π. Χ., προσπαθεῖ μὲ τὶς προφητεῖες του νὰ στηρίξει τὸν λαό του στὴν πίστη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Βλέπει «ἐν ὁράματι» μιὰ νέα κατάσταση, ποὺ ὑποδηλώνει ὄχι ἁπλῶς τὸν ἐπαναπατρισμὸ τοῦ λαοῦ του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπώτερη ἐποχὴ τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ καὶ τὴν ἀκόμα πιὸ μακρινὴ ἐγκαθίδρυση τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ εἰκόνα ποὺ προφητεύθηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους μεγάλους προφῆτες: «Ἐκ Σιὼν ἐξελεύσεται (=θὰ ἐξέλθει) νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ Ἱερουσαλὴμ» (Ἡσ. 2, 3). Καὶ «καλέσουσι (=θὰ ὀνομά-σουν) τὴν Ἱερουσαλὴμ θρόνον Κυρίου καὶ συναχθήσονται (=θὰ συγκεντρωθοῦν) πάντα τὰ ἔθνη εἰς αὐτὴν» (Ἱερ. 3, 17). Λόγια ποὺ ὑποδηλώνουν τὴ μελλοντικὴ ἀντικατάσταση τῆς παλαιᾶς σκιώδους λατρείας καὶ τοῦ νόμου τοῦ Σινᾶ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ λατρεία καὶ τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου.

 

Ο πόνος του Μακρυγιάννη

Αν οι ιστορικές μνήμες στεφανώσουν με την αθανασία πέντε-δέκα νεοέλληνες, ανάμεσά τους ασφαλώς θα συγκαταλέγεται κι ο στρατηγός Μακρυγιάννης (1797 – 1867). Πρόκειται για μια απ’ τις αγνότερες και ηρωικότερες μορφές του ελληνικού θαύματος του 1821. Μια ακέραιη, ανιδιοτελής, πολύπλευρη προσωπικότητα, πέρα ως πέρα ελληνική και ορθόδοξη, θετικά αξιολογημένη από κορυφαίους νεοέλληνες ιστορικούς και λογοτέχνες. Ένας απ’ αυτούς, ο αλησμόνητος Γ. Θεοτοκάς, με δυνατές πινελιές, με επιτυχία και πληρότητα μας δίνει τον χαρακτηρισμό του Μακρυγιάννη:

«… Είναι ο ελεύθερος πολίτης μιας πατρίδας, που την ονειρεύεται δίκαιη και ευνομούμενη, ελεύθερος και συνάμα κοινωνικός, με συνείδηση των δικαιωμάτων του και των δικαιωμάτων του λαού του… Μαζί μ’ όλα αυτά καλλιτέχνης από γεννησιμού του… ένας γεννημένος αρχηγός, ένας από τους πρώτους ανθρώπους του έθνους του, από τους εμψυχωτές και οδηγητές της Επανάστασης, από τους ιδρυτές του νεοελληνικού Κράτους. Είναι πολεμικός αρχηγός σημαντικός και πολιτικός υπολογίσιμος… ένα μυαλό από τη φύση του ανήσυχο, ζωηρό και οξύ, που δουλεύτηκε γερά από μια εξαιρετική πείρα ζωής και από μια πολύχρονη επαφή με ανθρώπους σοφούς και σπουδαίους, με τους οποίους ο Στρατηγός συζητούσε σαν ίσος προς ίσους».

 

Ηρωικές γυναίκες: «Κυριακή Ναύτη» (Σμύρνη, Μάρτιος 1820)

ένα πολύ συγκινητικό κείμενο για την μύηση στον όρκο της Φιλικής Εταιρίας της πρώτης γυναίκας, της Κυριακής Ναύτη

κείμενο και για μεγάλα παιδιά

«Ορκίζομαι να μην φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της Εταιρείας, μήτε να σταθώ κατ’ ουδένα λόγον η αφορμή του να καταλάβωσιν άλλοι ποτέ ότι γνωρίζω περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πννευματικόν ή φίλον μου…»

Μέσα σ’ ένα αρχοντικό σπίτι της Σμύρνης, το Μάρτη του 1820, μια ευγενικιά κυρία, η Κυριακή Ναύτη, γυναίκα του ιατρού Μιχαήλ Ναύτη, βρίσκεται σε μεγάλη ανησυχία.

Ο Μιχαήλ Ναύτης ήταν από τα κύρια μέλη της Φιλικής Εταιρείας, εκείνης της μεγάλης πατριωτικής οργάνωσης που έδωσε το πρώτο κήρυγμα της ελευθερίας στη σκλαβωμένη τότε Ελλάδα.

 

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Δ΄Κυραική Νηστειών) και η “σκάλα” τον αρετών που οδηγεί στον Παράδεισο

Την 4η Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής τιμάμε τη μνήμη του αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη – ενός μεγάλου αγίου διδασκάλου του 6ου αιώνα μ.Χ. Ο άγιος ήταν μεγάλος μελετητής και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής και έγραψε το έργο Κλίμαξ (=Σκάλα), όπου αναλύει προσεκτικά τα πάθη (=σκαλοπάτια προς το σκοτάδι, μακριά απ’ το Θεό) και τις αρετές (=σκαλοπάτια προς τον ουρανό και το Θεό). 

Πρόκειται για ένα βιβλίο εξαιρετικής σπουδαιότητας, που υπάρχει ολόκληρο στο διαδίκτυο, στα νέα ελληνικά.για να το διαβάσετε  πατήστε εδώ  .

.

.

Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης τῆς Κλίμακος  (Μητροπολίτη Anthony Bloom)

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι περίοδος μετανοίας, περίοδος κατά τήν ὁποία ἡ πέτρινη καρδιά μας πρέπει, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά γίνει σάρκινη, καί ἀπό ἀναίσθητη νά γίνει αἰσθαντική, ἀπό ψυχρή καί σκληρή νά γίνει ζεστή καί ἀνοιχτή πρός τούς ἄλλους καί, κυρίως, πρός τόν ῎Ιδιο τόν Θεό.

η συνέχεια ΕΔΩ

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 26 Μαρτίου 2017 – αγ. Ιωάννου της Κλίμακος

Τὰ παιδιά μας στὸ Χριστὸ

Εὐαγγέλιον Κυριακῆς 26 Μαρτίου, Δ΄ Νηστειῶν, Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κλίμακος (Μάρκ. θ΄ 17-31)

Tῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων διδάσκαλε, ­ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ­ἄλαλον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. ὁ δὲ ἀ­­ποκριθεὶς αὐτῷ λέγει ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑ­­­­μᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ­ἀνέξο­μαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐ­τόν. καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πε­­­σὼν ἐπὶ τῆς γῆς ­ἐκυλίετο ἀφρίζων. καὶ ἐπηρώτησε τὸν πα­­­τέρα αὐτοῦ πόσος χρό­νος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέ­γονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε παιδιόθεν. καὶ πολ­λάκις αὐ­­­τὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπο­­­λέσῃ αὐτόν ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν ­σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ ­δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. καὶ εὐθέως κρά­­­ξας ὁ πατὴρ τοῦ παι­­­δίου μετὰ δακρύων ἔλεγε ­πιστεύω, κύριε βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐ­­­­πι­­­­συν­­­τρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ ­πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέ­­­γων αὐ­­τῷ τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ­ἐπιτάσ­σω, ἔξ­ελ­θε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. καὶ ­κρᾶ­­ξαν καὶ πολλὰ σπαρά­ξαν αὐτὸν ἐξῆλ­θε, καὶ ­ἐγένετο ὡσεὶ νε­­­­­κρός, ὥστε ­πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. ὁ δὲ Ἰησοῦς ­κρα­τή­σας αὐτὸν τῆς χει­­­­­ρὸς ἤ­­­γειρεν αὐτόν, καὶ ­ἀνέ­­στη. Καὶ εἰσελθόν­τα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐ­πηρώ­των αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ­ἠδυνήθημεν ἐκ­­­βαλεῖν αὐτό. καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς τοῦ­­­το τὸ γένος ἐν οὐδενὶ ­δύναται ἐξ­ελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Καὶ ἐκεῖ­θεν ἐξελ­θόντες πα­­ρεπορεύ­οντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐ­­­τοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀ­­­­­­­­­πο­κτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστή­σεται.

.

Εὐαγγελισμός – Ἑλληνισμός

ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,

τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».

.

Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,

οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.

Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…

Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…

«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!

Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»

.