Τι γιορτάζουμε την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως;

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Στην αγρυπνία (σ. ή στον Όρθρο) αυτής της μέρας, μετά από τη μεγάλη Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου αλλά της νίκης και της χαράς. Ακόμα δε περισσότερο οι Ειρμοί του Κανόνα της Κυριακής είναι παραμένει από την πασχαλινή ακολουθία,«Αναστάσεως ημέρα», και ο Κανόνας είναι παράφραση του αναστάσιμου Κανόνα (Σταυροαναστάσιμος Κανόνας).

Συνέχεια ΕΔΩ

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 19 Μαρτίου 2017 – της Σταυροπροσκυνήσεως

Τὸ πολίτευμα τοῦ σταυροῦ

Εὐαγγέλιον Κυριακῆς 19 Μαρτίου 2017, Γ΄ Νηστειῶν, Σταυροπροσκυνήσεως (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1)

Εἶπεν ὁ Κύριος ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησά­σθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐ­τοῦ σῶσαι, ἀ­πολέσει αὐτήν ὃς δ᾿ ἂν ἀ­πολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕ­νεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελήσει ἄν­­­θρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ­ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ­ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀν­­­θρώπου ἐπαι­σχυν­­θήσεται αὐ­­­τὸν ὅταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐ­τοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔ­­­λεγεν αὐ­τοῖς ἀμὴν λέγω ὑ­­­μῖν ὅτι εἰσί ­τινες τῶν ὧδε ἑ­­­­στη­­κότων, οἵ­τινες οὐ μὴ γεύ­­σωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐλη­λυθυῖαν ἐν δυνάμει.

.

Ο Άγιος επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (+5 Μαρτίου 1956)

Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 μ.Χ. στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ήταν το πρώτο από τα εννέα τέκνα των ευσεβών αγροτών Δραγομίρου και Αικατερίνης. Ασθενικός στην σωματική του διαπλαση και κράση, επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, τη μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία και την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Σπούδασε, παρά το γεγονός της μεγάλης πτωχείας της οικογένειάς του, στη θεολογική σχολή Βελιγραδίου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας (1908 μ.Χ.), διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας (1909 μ.Χ.) και το Χάλλε της Γερμανίας (1911 μ.Χ.). Γνώριζε επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική.