4 Απριλίου 1821: η άρση του αφορισμού της Επανάστασης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ (άγνωστα στοιχεία)

…για τον αφορισμό της Επανάστασης μιλάνε πολλoi- ανεξάρτητα από το αν έγινε αναγκαστικά ,για να διασωθούν από γενική σφαγή οι Έλληνες της Πόλης…-για την άρση όμως του αφορισμού, δεν μιλάει κανείς, ούτε για το μαρτύριο του Πατριάρχη, που ακολούθησε… 

4 Απριλίου 1821.—Σε ειδική νυκτερινή μυσταγωγία στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως,Μ.Δευτέρα 4 Απριλίου 1821, με ειδικές προσευχές- ευχές, έγινε άρση του αφορισμού:

«… Θεέ Παντοκράτωρ, συγχώρησον πρῶτον ἡμῖν τοῖς ἡμαρτηκόσι διὰ τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ μονογενοῦς σου υἱοῦ, τοῦ ἐντειλαμένου ἡμῖν “εὔχεσθε καὶ μὴ καταρᾶσθε”, καθὰ δέδωκας ἡμῖν ἐντολήν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν, καταλύομε τὸν ἀφορισμόν τοῦτον (σ. ΔΗ: 23 Μαρτ.1821), ὅν ἀκουσίως ἀπευθύναμε κατὰ τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου σου … ἐπάκουσον ἡμῶν καὶ ἐνίσχυσον καὶ σῶσον αὐτό τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ…»

Γονείς και παιδιά στην καθημερινή ζωή

π. Συμεὼν Κραγιόπουλου

Τὸ παιδί: μιὰ αὐτοτελὴς προσωπικότητα

Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα μυστήριο

Ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ πολλὰ τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι ἕνα μυστήριο. Μυστήριο εἶναι καὶ τὸ πῶς ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη, πῶς κυοφορεῖται, πῶς ἔρχεται στὸν κόσμο καὶ πῶς ἀναπτύσσεται. Μυστήριο ἐπίσης εἶναι γιατί ἐνεργεῖ καὶ συμπεριφέρεται μὲ τὸν ἄλφα ἢ βῆτα τρόπο. Καὶ τελικά, μολονότι ἀκούει κανεὶς μερικὰ πράγ­ματα, εἴτε ἐδῶ, εἴτε κάπου ἀλλοῦ, μολονότι διαβάζει κάποια πράγματα καὶ κάτι προσπαθεῖ νὰ κάνει, προκειμένου νὰ βοηθήσει τοὺς συνανθρώπους του, ἔρχεται ὥρα ποὺ ἀναγκάζεται νὰ σηκώσει τὰ χέρια. Πόσοι γονεῖς, γιὰ παράδειγμα, ὄχι ἁπλῶς προσπάθησαν νὰ κάνουν κάτι μὲ τὰ παιδιά τους, ἀλλὰ ὄντως κουράστηκαν, κοπίασαν κυριολεκτικά, ἀγρύπνησαν, ἔκλαψαν, φρόντισαν μὲ κάθε τρόπο γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τους. Παρὰ ταῦτα, πολλὲς φορὲς ἴσως ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ σηκώσουν τὰ χέρια λέγοντας: «Τέλος πάντων, τί συμβαίνει μὲ αὐτὸ τὸ παιδί; Γιατί πᾶνε ἔτσι τὰ πράγματα;». Θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι τὸ παιδί, ὄχι ἁπλῶς, ἀφοῦ γεννηθεῖ καὶ μεγαλώσει λίγο, ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν γονέων του, τῶν ἄλλων μελῶν τῆς οἰκογενείας καὶ τῶν δασκάλων του, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὅταν κυοφορεῖται, καὶ τότε ἀκόμη, ὁ νέος ἄνθρωπος, καθὼς δημιουργεῖται, ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν ὅλη κατάσταση τῆς μητέρας του.Ὅμως ἀκόμη πιὸ βαθιὰ πάει τὸ πρᾶγμα: τὸ παιδὶ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν ἄλφα ἢ βῆτα ζωὴ ποὺ ἔκανε αὐτὸς ὁ πατέρας ἢ αὐτὴ ἡ μητέρα, ὅταν ἦταν δέκα, δεκαπέντε, εἴκοσι ἐτῶν, πρὶν ἀκόμη δηλαδὴ παντρευτοῦν καὶ γεννήσουν παιδιά.

 

Ἡ Ἁγία Φερφούθη μετὰ τῆς ἀδελφῆς καὶ ἀνιψιᾶς της (4 Απριλίου)

Ὄ­νο­μα τε­λεί­ως ἄ­γνω­στο στούς περισσότερους. Καί πράγ­μα­τι εἶναι ὄ­νο­μα ξε­νι­κό, Περ­σι­κό, πού ἀ­νή­κει στήν ἔν­δο­ξη Περ­σί­δα μάρ­τυ­ρα. Δι­ό­τι ὁ Χρι­στι­α­νι­σμός ἄ­κμα­σε καί στήν Περ­σί­α, καί μά­λι­στα πο­λύ ἐγ­καί­ρως. Ἀλ­λά καί πο­λε­μή­θη­κε ἀ­πό τούς ἐ­κεῖ εἰ­δω­λο­λά­τρες ἄρ­χον­τες. Κι ὅ­μως δο­ξά­σθη­κε πολύ καί ἔ­χει νά πα­ρου­σί­α­σει χι­λιά­δες καί μυ­ριά­δες Μάρ­τυ­ρες. Με­τα­ξύ αὐ­τῶν καί ἡ Φερ­φού­θα μέ τήν ἀ­δελ­φή της καί τή νε­α­ρή κό­ρη τῆς ἀ­δελ­φῆς της.

Ἡ Φερ­φού­θα ἦ­ταν ἀ­νε­ψιά τοῦ ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Ἐ­πι­σκό­που Συ­με­ών, ὁ ὁ­ποῖ­ος μα­ζί μέ ἄλ­λους χί­λιους Μάρ­τυ­ρες ἐ­πι­σφρά­γι­σε τήν ἁ­γί­α ζω­ή του μέ μαρ­τυ­ρι­κό θά­να­το, ἄ­ξιο τοῦ κα­λοῦ ποι­μέ­νος. Ἦ­ταν τό­τε ἐ­πο­χή τῆς αὐ­το­κρα­το­ρί­ας στήν Ἀ­να­το­λή τοῦ Μεγάλου Κων­σταν­τί­νου. Στήν Περ­σί­α βα­σί­λευ­ε ὁ βα­σι­λεύς Σα­πώρ ὁ Β, φα­να­τι­κός εἰ­δω­λο­λά­τρης. Κά­πο­τε ἀ­σθέ­νη­σε ἡ σύ­ζυ­γος τοῦ βα­σι­λέ­ως μέ ἀ­σθέ­νεια σο­βα­ρή. Καί κα­θώς οἱ ἰα­τροί τῆς Περ­σί­ας δέν ἦ­ταν σέ θέ­ση νά τήν θε­ρα­πεύ­σουν, ὁ βα­σι­λεύς κα­τέ­φυ­γε στούς πολυ­πλη­θεῖς ἐ­κεῖ μά­γους. Καί οἱ πιό κο­ρυ­φαῖ­οι ἀ­π’­ αὐ­τούς ἀ­πέ­δω­σαν τήν ἀ­σθέ­νεια τῆς βα­σί­λισ­σας στίς μα­γι­κές ἐ­νέρ­γει­ες τῆς Φερ­φού­θας καί τῆς ἀ­δελ­φῆς της. Καί τίς πα­ρου­σί­α­σαν στόν βα­σι­λιά καί στό πε­ρι­βάλ­λον του ὡς ὑ­πεύ­θυ­νες γιά τήν ἀ­σθέ­νεια τῆς βα­σί­λισ­σας. Καί τό ἔκαναν αὐτό εἴ­τε δι­ό­τι τίς ἔ­βλε­παν νά ἀ­σχο­λοῦν­ται μέ θρη­σκευ­τι­κούς τύ­πους, ἄγνω­στους καί ὕπο­πτους γι’ αὐ­τούς, ξέ­νους ἀ­πό τά εἰ­δω­λο­λα­τρι­κά συ­νη­θι­σμέ­να, εἴ­τε δι­ό­τι τίς γνώ­ρι­ζαν ὡς Χρι­στια­νές καί ἤ­θε­λαν νά τίς ἐκ­δι­κη­θοῦν.

Ἦ­ταν φυ­σι­κό ὁ Σα­πώρ νά δε­χθεῖ τή γνώ­μη τῶν ἔμ­πι­στων μά­γων του. Γι’ αὐ­τό καί ἔ­δω­σε τήν ἐν­το­λή νά συλ­λη­φθοῦν οἱ δυ­ό ἀ­δελ­φές καί νά ὁ­δη­γη­θοῦν σέ ἀ­νά­κρι­ση, τήν ὁ­ποί­α ὁ βα­σι­λεύς ἀ­νέ­θε­σε στόν ἀρ­χι­μά­γο Μα­πτόν. Κι αὐ­τός τίς ἀ­νέ­κρι­νε μέ ἐ­πι­μο­νή καί μέ τρό­πο βί­αι­ο. Πα­ρό­λα αὐ­τά δέν μπό­ρε­σε νά στη­ρί­ξει καμ­μί­α κα­τη­γο­ρί­α σέ βά­ρος τους. Ἡ Φερ­φού­θα, γιά νά ἀ­πο­δεί­ξει τήν ἀ­θω­ό­τη­τά της, με­τα­ξύ τῶν ἄλ­λων ἐ­πι­χει­ρη­μά­των της ἀνέφερε καί τήν ἰ­δι­ό­τη­τά της ὡς Χρι­στια­νῆς. Εἴ­μα­στε Χρι­στια­νές, εἶ­πε, καί ἡ πί­στη μας, ἡ θρη­σκεί­α μας δέν δέ­χε­ται, δέν μᾶς ἐ­πι­τρέ­πει τήν μα­γεί­α. Εἴ­μα­στε ἀ­θῶ­ες!