Στρατηγός Μακρυγιάννης: 27 Απριλίου 1864-το πέρασμα στην αιωνιότητα

Ελάχιστο μνημόσυνο δόξας, τιμής και ευγνωμοσύνης…

 

Τι έλεγε ο άγιος Παΐσιος για τον Μακρυγιάννη:

…Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχει ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Και να ξέρετε ο πιστός είναι και γενναίος. Ο Μακρυγιάννης ο καημένος τι τράβηξε! Και σε τι χρόνια!–”Κάπνισαν τα μάτια μου”, λέει κάπου Γέροντα.

Η σημασία της προσευχής στον αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών.

(Οσίου Θεοφάνους Έγκλειστου)

ΤΗΝ περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο φάνηκε από την περιγραφή μου. Συχνά , αν όχι τις περισσότερες φορές, όλες οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη αστραπιαία. Έτσι, πριν καλά-καλά προλάβει να εμφανιστεί ο λογισμός , τελείται η πράξη. Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν στην περίπτωση του προφορικού λόγου. Δεν μπορείς, αλλά και δεν χρειάζεται ν’ αναλύεις όλα αυτά τα απρόβλεπτα και αλλεπάλληλα περιστατικά. Κάνε μόνο τούτο:

 .

Όταν αντιλαμβάνεσαι μιαν εμπαθή κίνηση, να στρέφεσαι αμέσως εναντίον της με όπλο το θυμό. Πώς θ’ αντιδράσεις, αν ένας κακοποιός σου επιτεθεί και σε χτυπήσει; Θα του ανταποδώσεις το χτύπημα μ’ όλη σου τη δύναμη. Με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς, όταν σου επιτίθεται ένας κακός λογισμός: Να τον χτυπάς με θυμό. Βέβαια, όπως ο κακοποιός δεν το βάζει πάντα στα πόδια μόλις τον χτυπήσεις, έτσι και ο λογισμός δεν φεύγει πάντα μόλις θυμώσεις. Κι αυτό γιατί στον πόλεμο των λογισμών εμπλέκονται συχνά και οι δαίμονες, που, όπως ξέρεις, είναι πείσμονες και ανυποχώρητοι. Όσο κι αν θυμώνεις μαζί τους, δεν κάνουν πίσω. Χρειάζεται, λοιπόν, πέρα από το θυμό, να χρησιμοποιήσεις κι ένα άλλο όπλο εναντίον τους. Ποιο είν’ αυτό;

 ,

«Πασχαλιάτικες παραινέσεις»

Μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ αὐτὸ τίτλο ἡ ἐφημερίδα «Ἑστία» ἀναδημοσίευσε λίγες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα ἕνα ἐπίκαιρο κείμενο τοῦ 19ου αἰώνα, γραμμένο ἀπὸ «μιὰ σπουδαία προσωπικότητα» τῆς ἐποχῆς, τὸν συγγραφέα Θεόδωρο Κολοκοτρώνη (1829-1894), ἐγγονὸ τοῦ πασίγνωστου «Γέρου τοῦ Μοριᾶ».

Σύμφωνα μὲ τὸ δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδας ὁ νεότερος Θ. Κολοκοτρώνης «πέρασε μιὰ ζωὴ ἀνεπίληπτη, ὑπηρέτησε ὡς ἀξιωματικὸς τοῦ Στρατοῦ καὶ βουλευτής, ἀλλὰ ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἐπιτέθηκε μὲ σφοδρότητα στὸ σάπιο πολιτικὸ σύστημα καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς. Λειτούργησε ὡς πραγματικὸς θεματοφύλακας τῆς δοξασμένης οἰκογένειάς του. (…) Στὸν γραπτὸ πλοῦτο ποὺ ἄφησε πίσω του περιλαμβάνεται καὶ μία ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του, παραινετικὴ πρὸς τοὺς συγχρόνους του.