Κυριακή του Παραλύτου (μέσα από την ομιλία του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Οι συνθήκες της ζωής μας και η οργάνωση της κοινωνίας μας επιβεβαιώνουν τη φράση του λογοτέχνη: “ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά όσο σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακρυά όσο σήμερα”. Αυτή η αίσθηση της τρομερής μοναξιάς του σημερινού ανθρώπου επιτείνεται στις δύσκολες ώρες του πόνου, της αρρώστιας και των ποικίλων δυσχερειών της ζωής.

Διαβάζοντας για τη θεραπεία του Παραλύτου της Βησθαιδά καλούμαστε να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της ανθρώπινης αρρώστιας, της οδύνης και της μοναξιάς, αλλά και της ανάγκης για κατανόηση και συμπαράσταση.

η συνέχεια ΕΔΩ

Κυριακή του Παραλύτου – για τα παιδιά

Η ευαγγελική περικοπή με απλά λόγια , για τα παιδιά και μια ζωγραφιά, για να χρωματίσουν.

“Την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα θυμόμαστε το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου· ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος κατά τη διάρκεια της Πεντηκοστής των Ιουδαίων και το διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης.Ο Κύριός μας, καθώς βρισκόταν μαζί με τους μαθητές του στα Ιεροσόλυμα, πέρασε από έναν χώρο, όπου υπήρχαν πολλοί άρρωστοι, που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες. Στο κέντρο του χώρου αυτού υπήρχε μια δεξαμενή γεμάτη με νερό. Κατά διαστήματα ένας άγγελος τάραζε το νερό και τότε, όποιος άρρωστος προλάβαινε να πέσει μέσα στη δεξαμενή γινόταν καλά.

η συνέχεια ΕΔΩ

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 7 Μαΐου 2017: του παραλύτου

Ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας

Εὐαγγέλιον Κυριακῆς 7 Μαΐου 2017, Παραλύτου (Ἰωάν. ε΄ 1-15)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱε­ροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσο­λύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊ­στὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ­ὕδατος ­κίνησιν. ἄγ­γελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβή­θρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσή­ματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ­ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέ­λεις ὑ­­­­γιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ­ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐ­­τόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰη­­­­σοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρί­σκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

.

«Καταδικασμένοι» να είναι αθάνατοι

Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς

Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο· ο Θεός όμως με την Ανάστασή Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία. Στα χτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· στις ύβρεις τις ευλογίες· στο θάνατο την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς τον Θεό όσο όταν Τον σταύρωσαν· και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους όση όταν αναστήθηκε… Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεό θνητό, αλλ’ ο Θεός με την Ανάστασή Του κατέστησε τους ανθρώπους αθάνατους. Αναστήθηκε ο σταυρωθείς Θεός και θανάτωσε τον θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον. Η αθανασία κατέκλυσε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του.

Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας και έγινε φοβερή και για τον ίδιο τον θάνατο. Διότι πριν από την Ανάσταση του Χριστού ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο, ενώ με την Ανάσταση του Κυρίου γίνεται ο άνθρωπος φοβερός για τον θάνατο. Αν ο άνθρωπος ζει με πίστη στον αναστάντα Θεάνθρωπο, ζει υπεράνω του θανάτου. Καθίσταται απρόσβλητος και από τον θάνατο. Ο θάνατος μετατρέπεται σε «υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου, άδη, το νίκος;»[1].Έτσι, όταν ο εν Χριστώ άνθρωπος πεθαίνει, αφήνει απλώς το ένδυμα του σώματός του, για να το ενδυθεί ξανά κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.

 

Ο Πολύαθλος και Δίκαιος Ιώβ († 6 Μαΐου)

Ιερομ. Ευσεβίου Βίττη – Η υπόθεση του βιβλίου της Π. Διαθήκης

Ο Ιώβ είναι ένας εκλεκτός και πλήρως αφοσιωμένος στον Κύριο άνθρωπος, με αρετή και ευσέβεια, που την επιδοκιμάζει πλήρως και την επαινεί ο ίδιος ο Θεός και τον θεωρεί ως τον πιο εκλεκτό άνθρωπο στη γη. Για τη γνησιότητα όμως της ευσέβειας και της αρετής του Ιώβ αμφιβάλλει απολύτως ό σατανάς, πού προσπαθεί να τον διαβάλει και σ’ αυτόν τον Θεό ως υποκριτή και καθαρά έμπορο της ευσέβειας! Θεωρεί την ευσέβεια του Ιώβ ως ψεύτικη -σαν να μην είναι παντογνώστης ο Θεός και σαν να μη βλέπει τα κρυφά για άλλους μυστικά των καρδιών και φυσικά και τα βάθη της καρδιάς του δούλου Του Ιώβ!- και αποδίδει καθαρά εγωιστικά ελατήρια και κίνητρα για ικανοποίηση ατομικών συμφερόντων και μόνο στον Ιώβ. Ο Ιώβ τον εαυτό του αγαπά και όχι το Θεό, πιστεύει ο σατανάς. Αρκεί, για να το αποδείξει αυτό, η αφαίρεση όλων των αγαθών, που του χάρισε και τον προστατεύει ο Θεός!

Ο Θεός, για να ανάδειξη τη γνησιότητα της ευσέβειας του Ιώβ και για να αφήσει να φανεί περίτρανα η πηγαία αφοσίωση του σ’ Αυτόν, επιτρέπει στο σατανά να τον υποβάλει σε πειρασμό, αλλά χωρίς να του πειράξει τη ζωή. Και αυτό έγινε σε δυό φάσεις, αφού μετά την πρώτη φάση αποδείχτηκε αβάσιμος και ανόητος ο ισχυρισμός του σατανά. Χωρίς καμιά αργοπορία ο διάβολος οργανώνει την πρώτη φάση της καταστροφικής του επιθέσεως εναντίον του Ιώβ και μετά την αποτυχία του στην πρώτη, τη δεύτερη.