Ο Μακεδονομάχος Κωνσταντίνος Γαρέφης

.Την νύκτα της 6ης προς 7η Αυγούστου 1906, ο καπετάν Γαρέφης του Μακεδονικού Αγώνα, κατάφερε να εντοπίσει τις τσέτες Λουκά και Καρατάσου στα Καλύβια Καραφυλέων κοντά στο Τσερνέσοβο (Γαρέφη) και να τις προσβάλλει αποτελεσματικά μέσα στη νύχτα.

Ακολούθησε ο βαρύς τραυματισμός του, εξαιτίας του οποίου εξέπνευσε μετά από λίγες μέρες.

 

   “Ό Κώστας Γαρέφης ήταν ένα λεβεντόκορμο παλληκάρι άπ’ τις Mηλιές του Πηλίου. Άκοούθησε άπ’ την αρχή τον (καπετάν) «Ακρίτα»  (Κώστα Μαζαράκη) στο Βέρμιο και έγινε ή σκιά και το δεξί του χέρι. Πρόθυμος και πειθαρχικός, γενναίος και ευγενικός, έπαιρνε όλες τις δύσκολες και επικίνδυνες άποστολές. Αυτός πήγε και σε λίγες μέρες έφερε άπ’ τά χωριά της Κατερίνης εικοσι πέντε παιδιά γιά την ενίσχυση του σώματος. Οπλίστηκαν και ντύθηκαν « ντουλαμάδες» στη Νάουσα. Την άνοιξη του 1906 ήρθε οπλαρχηγός με δικό του σώμα. Εμεινε λίγο καιρό στό Βάλτο των Γιανιτσών και τράβηξε έπειτα για την Καρατζόβα (Αλμωπία).

 

   Αρχές Αυγούστου έμαθε ότι σε μιά σαρακατσάνικη καλύβα πάνω από το  Τσερέσοβο, πού φέρνει σήμερα το όνομά του, βρίσκονταν   μέ  τις  συμμορίες τους οί δυο άρχικομιτατζήδες, Λούκα, αξιωματικός του βουλγάρικου στρατού,  και Καρατάσιο. Ήταν νύχτα. Τρέχει αμέσως, χυμάει ευθύς μόνος στην  καλύβα, αρπάζει άπ’ τά γένεια τους δυο αρχηγούς και τους σκοτώνει μέ το πιστόλι. Άρχικομιτατζήδες και κομιτατζήδες είχαν άποσβολωθή. Θά τους φάνηκε  μέ την ξαφνική εμφάνιση του σαν τόν αρχάγγελο Μιχαήλ. Ή φωτιά έκαιγε στο κέντρο της καλύβας και φώτιζε τό αγριεμένο πρόσωπο του και  έβγαζε μικροαστραπές ααπ΄τα άρματα και τα μάτια του. Μια σφαίρα τον πήρε στην μέση του, ίσως βουλγάρικη ίσως ελληνική. Πέθανε στη Γραδενίτσα του Μοριχόβου λίγη ώρα πριν φτάσε εκεί ο γιατρός Κωνσταντίνος Μιχαήλ ή Μόναχος από το Μοναστήρι.

   Τό προξενείο  Θεσσαλονίκης είχε  στείλει κρυπτογραφικό τηλεγράφημα στο προξενείο του Μοναστηρίου.

   Είναι ακατανόητο γιατί τόν πήγαν στη Γραδέσνιτσα, όχτώ-δέκα ώρες μακριά και άλλες αν μη και περισσότερες  από τό Μοναστήρι και δεν τον κατέβασαν στο γειτονικό Μπάχοβο (Πομάχους) , όπου εύκολα λαο γρήγορα μπορούσε να έρθει γιατρός από την Αριδαία ή την Έδεσσα.

   Θα ήταν ίσως φρονιμότερο αν έστηνε πολιορκητική ζώνη γύρω άπ’ την καλύβα. Μα δεν ήταν βέβαιο ότι στο σκοτάδι θα ξέφευγαν οι δυο αρχηγοί και δεν θα έβρισκαν τους δικούς μας οι σφαίρες.

   Ο  Γαρέφης προτίμησε τήν προσωπική του έπέμβαση΄είχε περισσότερη εμπιστοσύνη στο δικό του χέρι και στο πιστόλι.

   Ή ενέργεια του είναι ή αποθέωση της ελληνικής παλληκαριάς και λεβεντιάς”.

 

Από το βιβλίο του Γεωργίου Μόδη: «Ο Μακεδονικός Αγών και η νεώτερη ελληνική Ιστορία» της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών

.

.

Διαβάστε επίσης μια σκιαγραφία του ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα, Κώστα Γαρέφη από την  έρευνα του Κώστα Λιάπη, “Καπετάν Κώστας Γαρέφης – Ο σταυραετός του Πηλίου, Β’ έκδ. Εξωραϊστικού – πολιτιστικού συλλόγου Μηλέων «Γρηγόριος Κωνσταντάς» στον σύνδεσμο http://www.e-istoria.com/270.html

.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από την συλλογή του  Ιδρύματος Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα

.

Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το Μορίχοβο και πάλι ανταριάζει.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια αράδα,
Κώστας Γαρέφης πολεμάει, μ εξήντα παλικάρια.
« Έβγα βρε Λούκωφ άτιμε, Βουλγαρο-Καρατάσωφ,
μερόνυχτα περπάτησα, εδώθε για να φτάσω.
Μέσα στον ήλιο, στη βροχή, στο κρύο και στην πάχνη,
τρέχω βρε Λούκωφ άπιστε, να μετρηθούμε αντάμα.
Δεν έχεις γέρους άρρωστους, σήμερα δω να σφάξεις,
ούτε κορίτσια ντροπαλά, μήτε εκκλησιές να κάψεις,
παπάδες για να τυραννάς, αγνά αθώα βρέφη,
μον έχεις τώρα σου μπροστά, τον Κώστα το Γαρέφη ».

.

Αντιγραφή κειμένου-επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Ἁντέχουμε…”