(όπως τα θυμάμαι, από τα καλοκαίρια που περνούσαμε στο χωριό και από διηγήσεις της γιαγιάς…)
.
Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό (Δυτική Μακεδονία), ανήμερα του Προδρόμου που πανηγύριζε και ένα κοντινό ξωκκλήσι στο γειτονικό χωριό, τηρούσαμε αυστηρή νηστεία..άλαδωτο φαγητό, πάντοτε νερόβραστη φασολάδα, που προσέφερε σε όλους τους προσκυνητές η θεία μου- ήταν η μόνη νοικοκυρά του λησμονημένου αυτού χωριού, μόνο το δικό της σπίτι κατοικούνταν πια και όλοι οι χωριανοί που συγκεντρώνονταν εκεί για να τιμήσουν τον Πρόδρομο, από το σπίτι της περνούσαν για την“φιλιά”(φίλεμα).
Ήταν ένα είδος “κουρμπανιού” που έχει καθιερωθεί και τηρείται εδώ και χρόνια- όπως και σε πολλά μέρη της πατρίδας μας..πάντοτε το φαγητό είναι νηστίσιμο και άλαδο.
Αντέχουμε... 