Σὲ κάθε σπίτι ἀνεμίζει σήμερα καὶ μιὰ σημαία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι εἶναι ὅλο χαρά. Οἱ καμπάνες κτυποῦν. Ἑορτάζει ἡ πατρίδα μας.
Στὴν ἐκκλησία τοῦ μικροῦ χωριοῦ, εἶναι μαζεμμένος ὅλος ὁ κόσμος. Θὰ ψάλουν τὴ δοξολογία. Ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ σχολεῖο μὲ τὴ σημαία του. Τὴν κρατεῖ τὸ πιὸ ψηλὸ παιδί, ὁ Λιάκος. Αὐτὸς εἶναι ὁ σημαιοφόρος. Τραγουδοῦν καὶ τραγούδια ἡρωικά.
Ἐπάνω στὸ Δεσποτικὸ εἶναι γραμμένο ἕνα ΟΧΙ. Καὶ πιὸ κάτω μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή:
28 Ὀκτωβρίου 1940
(του π. Δημητρίου Μπόκου)
Οι Ισραηλίτες πορεύτηκαν από την Αίγυπτο προς τη Γη της Επαγγελίας υπό την καθοδήγηση και προστασία ενός απλανούς και μοναδικού οδηγού. Μια νεφέλη υψωνόταν μπροστά τους και προπορευόταν συνεχώς επί σαράντα χρόνια δείχνοντάς τους τον δρόμο. Την ημέρα έριχνε σκιά και τους δρόσιζε από τον καύσωνα της ερήμου. Τη νύχτα γινόταν στύλος πυρός, φωτεινή νεφέλη, για να τους φέγγει.
Η φωτεινή νεφέλη τούς προστάτευε και από κάθε κίνδυνο. Στην Ερυθρά Θάλασσα τούς έσωσε από τους Αιγυπτίους με την παρεμβολή της ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Από εκεί φώτιζε τους Εβραίους να διαβούν τη θάλασσα, που η ράβδος του Μωυσή είχε χωρίσει θαυματουργικά στα δυο, ενώ σκέπαζε με βαθειά νύχτα τους Αιγυπτίους, καθιστώντας τους ακίνδυνους για τον λαό του Θεού.
Όταν ο Μωυσής με τις οδηγίες του Θεού έφερε εις πέρας και έστησε τη Σκηνή του Μαρτυρίου, που δεν ήταν παρά ένας λυόμενος ναός, η νεφέλη κατέβηκε και τη σκέπασε, γεμίζοντάς την με τη δόξα του Κυρίου. Στο εξής, όταν η νεφέλη σηκωνόταν από τη Σκηνή, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, όλος ο λαός ξεκινούσε για πορεία. Όταν η νεφέλη κατέβαινε και σκέπαζε τη Σκηνή, ο λαός στρατοπέδευε ξανά για όσες μέρες ή νύχτες παρέμενε η νεφέλη στη Σκηνή. Σαράντα χρόνια, ως νεφέλη την ημέρα και ως στύλος πυρός τη νύχτα, «ο Θεός ηγείτο αυτών» (Εξ. 13, 21-22· 40, 28-32).
Από τον πόλεμο του ’40. Για να μαθαίνουν και τα παιδιά όσα έζησαν οι μεγάλοι …
Α΄.
Ο μικρός Γιώργος Μαυράκης, απ’ το 52ο δημοτικό σχολείο Ηρακλείου Κρήτης, διηγείται για τον παππού του, που ήταν κι αυτός στον πόλεμο του 1940. Ζούσε στο Καστέλλι Πεδιάδος και όπως και οι άλλοι έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα για να ζήσει.
Έτσι λοιπόν μια μέρα, που ο παππούς ο Κώστας μαζί με άλλους τρεις πήγαιναν να δουλέψουν στο εργοστάσιο, έπεσαν ξαφνικά σε μια ομάδα από Γερμανούς. Οι Γερμανοί νόμισαν ότι οι Έλληνες εργάτες τούς είχαν κλέψει τρόφιμα, γι’ αυτό τους συνέλαβαν. Επειδή κανένας δεν μιλούσε, τους οδήγησαν στο χώρο της εκτέλεσης.
Ο παππούς από μέσα του προσευχόταν. Οι Γερμανοί τους σταμάτησαν έξω από την εκκλησία του Άη Γιάννη του Τρεμουλιάρη. Ο αξιωματικός έβγαλε το όπλο του και σκότωσε 14 ανθρώπους. Την ώρα που έφταναν στον παππού, που δε σταμάτησε να προσεύχεται στον άγιο, ο αξιωματικός σταμάτησε. Είπε στον διερμηνέα του να τους πει να φύγουν.
Όσα χρόνια έζησε ο παππούς δεν έλειψε ποτέ απ’ τη γιορτή του Άη Γιάννη.
● Ἡ Ἁγία Σκέπη καὶ Ἐπέτειος τοῦ «ΟΧΙ» (ἐθνικὴ γιορτή)
● Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος καὶ Νεονίλλη, οἱ σύζυγοι καὶ τὰ παιδιά τους Σάρβηλος, Νίτας,
Ἰέραξ, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη καὶ Εὐνίκη
● Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης
● Οἱ Ἅγιοι Ἀρτεµίδωρος καὶ Βασίλειος
● Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος, Ἀφρικανός, Μάξιµος, Ποµπήιος, Φωκᾶς καὶ ἄλλοι 36 ἈφρικανοὶΜάρτυρες
● Οἱ Ὅσιοι Φιρµιλιανός Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας καὶ Μελχίων ΠρεσβύτεροςἈντιοχείας
● Ἡ Ἁγία Φεβρωνία
● Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ Ἱεροµάρτυρας
● Ἡ Ἁγία Ἄννα µητέρα τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ
● Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Α΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
● Οἱ Ἅγιοι Νεοµάρτυρες Ἀγγελῆς, Μανουήλ, Γεώργιος καὶ Νικόλαος «ἐκ ΜελάµπωνΚρήτης»
● Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας
● Ὁ Ἅγιος Ἀβράµιος ἐπίσκοπος Ἐφέσου
● Ὁ Ἅγιος ἱεροµάρτυς Θεόφιλος, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων Κιέβου (Ρῶσος)
.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
.
Κύριε Ιησού Χριστέ, που αγαπάς τόσο πολύ όλα τά παιδιά τον κόσμου, Σε παρακάνουμε άκουσε την προσευχή μας:
Δέξου τις ευχαριστίες μας, γιατί γεννηθήκαμε από Χριστιανούς γονείς και είμαστε Έλληνες και γιατί έστειλες κοντά μας, εκτός απ’ τους γονείς μας, ανθρώπους πού μας αγαπούν και μας φροντίζουν.
-Πού πας, στρατιώτη;
-Πάω να πολεμήσω.
-Πας να παλαίψης με λιοπύρια και χιόνια;
-Πάω να προστατέψω το δίκιο και τη λευτεριά.
-Πας να διψάσεις και να πεινάσεις;
-Πάω να φυλάξω το ψωμί των παιδιών.
Η 60χρονη μάνα Λουκία Τοπάλη και η 38χρονη κόρη της Σοφία Τοπάλη κρεμασμένες στο ίδιο δέντρο . Η 40χρονη Καλλιόπη Μαράτου – Χρήστου από το Αργοστόλι δολοφονημένη στο 3ο χιλιόμετρο του δρόμου από Θεσσαλονίκη προς το Κιλκίς . Η δεκαεξάχρονη Άννα Θωμάκου – Παυλάκου πυροβολήθηκε απ’ τους Ναζί και έπεσε σε πηγάδι για να σωθεί και να εκτελεστεί λίγους μήνες αργότερα στο Χαϊδάρι . Η Μαργαρίτα Δημοπούλου και η 22χρονη Καίτη Βαϊδου εκτελέστηκαν επίσης στο Χαϊδάρι . Η 18χρονη Ήβη Αθανασιάδου δολοφονήθηκε την ώρα που έγραφε συνθήματα στους τοίχους . Η 25χρονη Αλίκη Χεμίκογλου έπεσε χτυπημένη από τα μανιασμένα φλογοβόλα των Γερμανών .
.
Για τους δικούς τους ήταν η Άννα, η Μαρία, η Έλένη, η Χριστίνα… Για όσους τις γνώρισαν μες στα στρατιωτικά νοσοκομεία και στα χειρουργεία του Μετώπου το όνομα τους ταυτίστηκε με μία λέξη, τη λέξη :Άδελφή.
Τώρα η καθεμιά τους έγινε ένας θρύλος, ένα σύμβολο. Κι όσοι τις γνώριζαν πριν τον Πόλεμο είπαν πώς ποτέ άλλοτε τα μάτια τους δεν είχαν τέτοια λάμψη.
Εικοσάχρονα κορίτσια οι περισσότερες, επιβλήθηκαν σε όλόκληρα Συντάγματα. ‘Ηταν η λάμψη των ματιών τους, ήταν και της ψυχής εκείνο το πύρωμα. Ήταν και η λευκή στολή πού τις έκανε να μοιάζουν με αγγέλους. Ήταν και εκείνη η αυτοθυσία…
πολύ ενδιαφέρον κείμενο!
.
Είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται προ των εκλογών, κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το κυνήγι.
Στο έπος του 1940-41 το Ίταλικό Έπιτελείο είχε αριστεύσει στο δεύτερο -στά ψεύδη κατά τή διάρκεια του πολέμου.
Αλλά και στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο είχαν διακριθεί στό άθλημα αυτό οι Ίταλοί.
Όταν μιλούσαν γιά τις άπώλειες του έχθρού, ανέφεραν πολύ εξογκωμένους αριθμούς γιά νά τονώσουν τό ηθικό του στρατού τους. Ανέφεραν ότι από τό εχθρικό στρατόπεδο φονεύθηκαν 200 ή 3οο η 4οο με μόνιμη επωδό του ανακοινωθέντος: «εκ των ημετέρων ουδείς εφονεύθη». Τότε μιά άγγλική εφημερίδα, θέλοντας νά γελοιοποιήσει τά πολεμικά ανακοινωθέντα των Ίταλών, στην ίταλική επωδό των ανακοινωθέντων «έκ των ημετέρων ουδείς έφονεύθη» έπρόσθεσε: «Εγεννήθη μάλιστα ένας!».
Αντέχουμε... 