Ολοκαύτωμα Διστόμου 10 Ιουνίου 1944 : από τα χειρότερα εγκλήματα του ναζισμού

Ποια ψυχή δεν θα κλάψει , ποια καρδιά δεν θα πονέσει διαβάζοντας το ιστορικό της σφαγής του Διστόμου….Ομολογώ πως με δυσκολία κατάφερα να το διαβάσω. Φρίκη… Δεν χωρά ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να κάνει “άνθρωπος” σε αγέννητα παιδιά, σε βρέφη που θηλάζουν…

Αν δεν αντέχετε να το διαβάσετε όλο , κάνετε έστω μια ευχή και μια προσευχή τέτοια εγκλήματα να μην συμβούν ξανά ποτέ και σε κανένα μέρος της γης. Δυστυχώς όμως, συμβαίνουν και στις μέρες μας και υπό την κάλυψη του ανθρωπισμού και των μεγάλων συμφερόντων. Το αίμα των αθώων παιδιών ας είναι θυσία για ειρήνευση των λαών, υπό την σκέπη Εκείνου ο οποίος είπε: “Ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν”.

Η μάχη στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης και ο θάνατος του καπετάν Χάψα (10 Ιουνίου 1821)

άγνωστες σελίδες της Ιστορίας μας, από την επανάσταση στην Μακεδονία

φωτο από την ιστοσελίδα του 2ου Δημ. Σχολείου Πολυγύρου

Στις αρχές Ιουνίου του 1821 ο Μεχμέτ Μπαϊράμ πασάς ξεκίνησε από τη Δράμα για να κινηθεί προς τη νότια Ελλάδα και να χτυπήσει τους επαναστάτες. Όμως έπρεπε πριν κατέβει προς τη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, να καταστείλει την επανάσταση της Χαλκιδικής, γιατί διαφορετικά υπήρχε κίνδυνος να πέσει η Θεσσαλονίκη στα χέρια των επαναστατημένων Χαλκιδικιωτών. Τα πεζοπόρα τμήματα που είχε συγκεντρώσει, ήταν πάνω από 30.000 και είχε και 5.000 ιππικό.

Ο Εμμανουήλ Παπάς πληροφορήθηκε μαζί με τον Κασσανδρινό οπλαρχηγό Στάμο Χάψα και τους υπαρχηγούς Δουμπιώτη και Βασιλικό, ότι πλησιάζουν μεγάλα τμήματα τουρκικού στρατού από την Ανατολική Μακεδονία. Είχε συγκεντρώσει μαζί με κάποιους πατριώτες καλογήρους του Όρους Άθω γύρω στις 4.000 άνδρες. Οι

Συνέχεια ΕΔΩ→

Για την ελπίδα στο Θεό…

αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

 

“Σπάνια ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει στερήσεις, θλίψεις και δυστυχίες στη ζωή του, μπορεί με φλογερή καρδιά να προσεύχεται στο Θεό.

Προσευχή η οποία έχει την φλόγα της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης προς το Θεό, βγαίνει από την ψυχή, η οποία έχει συνειδητοποιήσει την ελεεινότητα και την φτώχια της, ότι δηλαδή χωρίς τον Θεό είναι τυφλή και γυμνή. Και γι αυτό Τον παρακαλεί να αναπληρώσει τις ελλείψεις της.

***

Οι Άγιοι Αλέξανδρος και Αντωνίνα (10 Ιουνίου)

Εὕρατο Ἀλέξανδρος ἅμ’ Ἀντωνίνῃ

Τὸν βόθρον ἀκάτιον εἰς τρυφὴν φέρον.

Τῇ δεκάτῃ μόρον Ἀντωνῖνα ἐμπυρόπισσον.

 

Η Αγία μάρτυς Αντωνίνα, ήταν μία χριστιανή παρθένος, η οποία αποτελούσε ένα τηλαυγή αστέρα της κωμόπολης Καρδάμου (ή Kροδάμου), όπου και γεννήθηκε. Προικισμένη με εξωτερική και εσωτερική ομορφιά, ζούσε με εγκράτεια, σεμνότητα και άσκησε και έθεσε όλες τις δυνάμεις και τις οικονομίες της, στη διακονία, την περίθαλψη και ανακούφιση των πτωχών και δυστυχισμένων συνανθρώπων της.

Η χριστιανική της διαγωγή και συμπεριφορά, καταγγέλθηκε στον έπαρχο Φύστο, ο οποίος τη συνέλαβε και την ανέκρινε. Η Αντωνίνα με ακατάβλητο φρόνημα και θεία υπερηφάνεια, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και κάλεσε και τον Έπαρχο να μετανοήσει και να βαπτισθεί χριστιανός. Απογοητευμένος ο έπαρχος, επειδή όλες του οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό και γνωρίζοντας ότι η Αγία έδιδε μεγάλη βαρύτητα στην παρθενική της τιμή, διέταξε να την ρίξουν σε κάποιο πορνείο. Η θερμή προσευχή της παρθένου, προκάλεσε τρομερό σεισμό στο σπίτι αυτό με αποτέλεσμα οι ίδιες οι γυναίκες να την διώξουν απ’ αυτό. Ο Φύστος την συνέλαβε ξανά και την έριξε σε κάποιο άλλο καταφύγιο.

η συνέχεια ΕΔΩ

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (10 Ιουνίου)

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

●     Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα

●     Ὁ Ἅγιος Νεανίσκος καὶ σοφότατος Μάρτυρας

●     Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Προῦσας

●     Ὁ Ὅσιος Κανίδης

●     Οἱ Ὅσιοι Θεοφάνης καὶ Πανσέµνη

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώς (ἢ Ἀπόλλων) ὁ Ἐπίσκοπος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλέξιος ἐπίσκοπος Βιθυνίας

●     Ὁ Ὅσιος Σιλουανός, ὁ τῆς Λαύρας Κιέβου (Ῥῶσος, + 13ος-14ος αἰ.)