TO ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (5 Ιουλίου)

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

●     Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ ἐν Ἄθῳ

●     Ὁ Ὅσιος Λάµπαδος

●     Ἡ Ἁγία Ἁγνή

●     Ὁ Ἅγιος Στέφανος, Μητροπολίτης Ρηγίου τῆς Καλαβρίας καὶ Μνήµη ἐγκαινίων

ναοῦ τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ στὴν πόλη αὐτὴ

●     Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας

●     Ἡ Εὕρεσις τῶν τιµίων Λειψάνων τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡµῶν

Σεργίου, Ἡγουµένου Ραδονεξίας, τοῦ Θαυµατουργοῦ (Ῥῶσος)

●     Ἀνάµνησις ἀνακοµιδῆς λειψάνων καὶ θαύµατος γενοµένου παρὰ τοῦ

ἱεροµάρτυρα Φωκᾶ

●     Μνήµη ἐγκαινίων ναοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, πλησίον τοῦ Φόρου

 

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Κυπριανός († 5 Ιουλίου)

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 1679 

Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Κλειστός της Ευρυτανίας. Εκεί έμαθε τα ιερά γράμματα και σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός και αξιώθηκε και του χαρίσματος της ιερωσύνης. Κατόπιν πήγε στο Άγιον Όρος, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους δύο μοναχούς στο Κουτλουμουσιανό κελί του Αγίου Γεωργίου. Στο Άγιον Όρος ζούσε με άκρα άσκηση και καθαρότητα. Όμως μέσα στην καρδιά του άναψε ο θείος πόθος , υπέστη την καλή αλλοίωση και θεωρούσε ότι η νηστεία, η αγρυπνία, τα δάκρυα, το πένθος, η ακτημοσύνη και συνολικά κάθε αρετή ήσαν ανάξια προσφορά στον Χριστό και ότι το μόνο αντάξιο της αγάπης του Χριστού, που θυσιάστηκε για μας , ήταν το να χύσει το αίμα του γι’ Αυτόν.

Οι πατέρες του Όρους που τους φανέρωνε τον σκοπό του τον εμπόδιζαν, φοβούμενοι την ασθένεια της σαρκός αλλά ο μακάριος , μην υπομένοντας πλέον τον υπέρ του Χριστού διακαή έρωτα ,έφυγε από το Άγιο Όρος και ήρθε στη Θεσσαλονίκη , όπου παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο δικαστή.

Οι πέτρες: Πρώτη σύσταση, στερνό απομεινάρι της γης… (Φώτης Κόντογλου)

 

Πέτρες! Τί εἶναι οἱ πέτρες; Πέτρες! Δηλαδή, τίποτα! Ποιὸς δίνει σημασία σ᾿ αὐτές; Ποιὸς χάνει τὸν καιρό του μὲ τὶς πέτρες; Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο μηδὲ νὰ μιλήσει κανένας γι᾿ αὐτές. Εἶναι τὰ πιὸ καταφρονεμένα πράγματα τῆς πλάσης.

Ὡστόσο, μοῦ φαίνεται, πὼς αὐτὲς οἱ τιποτένιες πέτρες θ᾿ ἀπομείνουνε μονάχα, ὅποτε χαλάσει ὁ κόσμος καὶ λείψει κάθε ζωὴ ἀπάνω στὴ γῆ. Αὐτὲς εἶναι ἡ πρώτη σύσταση τοῦ κόσμου, κι αὐτὲς θά ῾ναι τὸ τελευταῖο ἀπομεινάρι του. Δὲν κουνιοῦνται ἀπὸ τὸν τόπο τους, δὲν μιλᾶνε. Μὰ θαρρῶ πὼς ἀκοῦνε καὶ πὼς βλέπουνε. Μᾶς βλέπουνε ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους κι ὅσα κάνουμε, ἀκοῦνε ὅσα λέμε ἐμεῖς οἱ λιγόζωοι, οἱ ψευτο-κανωμένοι, καὶ μᾶς ἐλεεινολογᾶνε γιὰ τὴν ἀνοησία μας, πὼς τάχα θὰ κυριέψουμε τὸν κόσμο!