Άγνωστες ηρωίδες της Κατοχής που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία

ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣ…

   Η 60χρονη μάνα  Λουκία Τοπάλη και  η  38χρονη  κόρη  της Σοφία  Τοπάλη κρεμασμένες  στο  ίδιο  δέντρο . Η 40χρονη  Καλλιόπη  Μαράτου – Χρήστου από το  Αργοστόλι δολοφονημένη στο  3ο χιλιόμετρο του  δρόμου από  Θεσσαλονίκη προς  το Κιλκίς . Η δεκαεξάχρονη  Άννα Θωμάκου – Παυλάκου πυροβολήθηκε απ’ τους  Ναζί και  έπεσε  σε  πηγάδι για  να  σωθεί και  να  εκτελεστεί λίγους μήνες  αργότερα στο  Χαϊδάρι . Η Μαργαρίτα  Δημοπούλου και  η  22χρονη Καίτη  Βαϊδου εκτελέστηκαν επίσης  στο  Χαϊδάρι . Η 18χρονη Ήβη  Αθανασιάδου δολοφονήθηκε  την  ώρα που  έγραφε  συνθήματα στους  τοίχους . Η 25χρονη Αλίκη  Χεμίκογλου έπεσε  χτυπημένη από  τα μανιασμένα  φλογοβόλα  των Γερμανών .

Η συνέχεια ΕΔΩ

Κακοηθέστατος «μύθος» της ιταλικής προπαγάνδας το 1940

πολύ ενδιαφέρον κείμενο!

.

 

Είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται προ των εκλογών, κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το κυνήγι.

Στο έπος του 1940-41 το Ίταλικό Έπιτελείο είχε αριστεύσει στο δεύτερο -στά ψεύδη κατά τή διάρκεια του πολέμου.
Αλλά και στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο είχαν διακριθεί στό άθλημα αυτό οι Ίταλοί.

Όταν μιλούσαν γιά τις άπώλειες του έχθρού, ανέφεραν πολύ εξογκωμένους αριθμούς γιά νά τονώσουν τό ηθικό του στρατού τους. Ανέφεραν ότι από τό εχθρικό στρατόπεδο φονεύθηκαν 200 ή 3οο η 4οο με μόνιμη επωδό του ανακοινωθέντος: «εκ των ημετέρων ουδείς εφονεύθη». Τότε μιά άγγλική εφημερίδα, θέλοντας νά γελοιοποιήσει τά πολεμικά ανακοινωθέντα των Ίταλών, στην ίταλική επωδό των ανακοινωθέντων «έκ των ημετέρων ουδείς έφονεύθη» έπρόσθεσε: «Εγεννήθη μάλιστα ένας!».

η συνέχεια ΕΔΩ

Η Ελληνίδα του ’40

 

Η δόξα πού στεφάνωσε τήν Πατρίδα μας στο νεότερο έπος του Έλληνισμού είναι κατά ένα μεγάλο μέρος έργο και της Έλληνίδας. Έμβλημά της τό δίπτυχο: πίστη στό Θεό και στην προστασία της Μεγαλόχαρης – πάνω άπ’ όλα η Πατρίδα.

Στις Πίνδου τις κορφές μάχονται υπέροχα μιά φούχτα γενναίοι. Στό πλάι τους γλιστρά άνάλαφρη σκιά Έλληνίδα. Είναι η ανδρειωμένη Ηπειρώτισσα, πού, όταν η 8η Μεραρχία διατάχθηκε νά προελάσει και νά καταλάβει – έστω και χωρίς έφοδιοπομπές – ορισμένες διαβάσεις, έφερε ώς τις κορυφές των βουνών τά πυροβόβα, τά πυρομαχικά, τις οβίδες εν ώρα μάχης. Είναι ή Βορειοηπειρώτισσα, που μεταφέρει στους ώμους της ή νοσηλεύει στό σπίτι της τους τραυματίες, πού ανοίγει τό παλιό σεντούκι γιά ν’ ανεμίσει τή Γαλανόλευκη.

 

Το δικό τους προσκλητήριο (στις νοσοκόμες του ’40)

.

Για τους δικούς τους ήταν η Άννα, η Μαρία, η Έλένη, η Χριστίνα… Για όσους τις γνώρισαν μες στα στρατιωτικά νοσοκομεία και στα χειρουργεία του Μετώπου το όνομα τους ταυτίστηκε με μία λέξη, τη λέξη :Άδελφή.

Τώρα η καθεμιά τους έγινε ένας θρύλος, ένα σύμβολο. Κι όσοι τις γνώριζαν πριν τον Πόλεμο είπαν πώς ποτέ άλλοτε τα μάτια τους δεν είχαν τέτοια λάμψη.

Εικοσάχρονα κορίτσια οι περισσότερες, επιβλήθηκαν σε όλόκληρα Συντάγματα. ‘Ηταν η λάμψη των ματιών τους, ήταν και της ψυχής εκείνο το πύρωμα. Ήταν και η λευκή στολή πού τις έκανε να μοιάζουν με αγγέλους. Ήταν και εκείνη η αυτοθυσία…

“Παντρεύτηκα τη δόξα της Πατρίδας!”

(πολύ συγκινητική και διδακτική ιστορία…)

"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου"

Διηγούνταν ένας αξιωματικός, σε ομιλία του…

“Επισκέφτηκα κάποτε ένα ήρωα,ανάπηρο πολέμου, στο σπίτι του.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε και μόνος του, με το ξύλινο πόδι του,

πήγε μέχρι το διπλανό δωμάτιο για να βρει και να μου φέρει

κάποιες παλιές φωτογραφίες από τον Πόλεμο.

‘Εμεινα για λίγα λεπτά μόνος μου με τη γυναίκα του 

και τότε βρήκα την ευκαιρία να της απευθύνω μια ερώτηση

που με ενδιέφερε και με απασχολούσε:

Δεῖτε τὸ πρωτότυπο 72 ἀκόμα λέξεις

Θείες Λειτουργίες… κάτω από τις βόμβες

“Εκείνες τις μέρες περπάτησε ο Θεός ανάμεσα μας…»

από το νεανικό περιοδικό Προς τη Νίκη

φωτο: Στρατιωτικός ιερέας ευλογεί τους οπλίτες πριν από τη μάχη. (από εδώ )

.

Περίοπτη θέση μέσα στην πολλαπλή προσφορά της Εκκλησίας στον Αγώνα του ‘ 40 κατέχει ή δράση τών στρατιωτικών ιερέων στο μέτωπο. Δεκάδες ιερείς φορώντας το χακί διέσχισαν τη γραμμή του πυρός, παρηγορώντας τους τραυματίες και σκορπώντας τόν ενθουσιασμό μέ τά φλογερά τους κηρύγματα. Εξομολογούσαν πολλές φορές ολόκληρο τό στράτευμα και τόνωναν τήν πίστη τών στρατιωτών. Και λειτουργώντας αδιάκοπα, πολλές φορές και σέ ώρα βομβαρδισμού, χάριζαν ώρες πνευματικής ανάτασης στους γενναίους πολεμιστές μας.

.
Άπό τις μαρτυρίες πού υπάρχουν, ξεχωρίζουμε δύο, χαρακτηριστικές γιά τήν ατμόσφαιρα στό μέτωπο.

.

Η Προσευχή των παιδιών του 1940

Στον καιρό που η Πατρίδα μας πολεμούσε κατά του Άξονα (1940) ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθος είχε συντάξει την ακόλουθη προσευχή, για να τη μάθουν απ’ έξω και να τή λένε οι μικροί μαθητές της πατρίδας μας στον καιρό του ελληνοϊταλικού πολέμου.

(σημ. μπορούμε να μάθουμε μια αντίστοιχη και στα δικά μας παιδιά… οι προσευχές των μικρών παιδιών μπορούν να κάνουν θαύματα, σύμφωνα με τον άγιο Παΐσιο… δείτε εδώ)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

.
Κύριε Ιησού Χριστέ, που αγαπάς τόσο πολύ όλα τά παιδιά τον κόσμου, Σε παρακαλούμε άκουσε την προσευχή μας:

Δέξου τις ευχαριστίες μας, γιατί γεννηθήκαμε από Χριστιανούς γονείς και είμαστε Έλληνες και γιατί έστειλες κοντά μας, εκτός απ’ τους γονείς μας, ανθρώπους πού μας αγαπούν και μας φροντίζουν.

Η προστασία της Παναγιάς

(του π. Δημητρίου Μπόκου)

Οι Ισραηλίτες πορεύτηκαν από την Αίγυπτο προς τη Γη της Επαγγελίας υπό την καθοδήγηση και προστασία ενός απλανούς και μοναδικού οδηγού. Μια νεφέλη υψωνόταν μπροστά τους και προπορευόταν συνεχώς επί σαράντα χρόνια δείχνοντάς τους τον δρόμο. Την ημέρα έριχνε σκιά και τους δρόσιζε από τον καύσωνα της ερήμου. Τη νύχτα γινόταν στύλος πυρός, φωτεινή νεφέλη, για να τους φέγγει.

Η φωτεινή νεφέλη τούς προστάτευε και από κάθε κίνδυνο. Στην Ερυθρά Θάλασσα τούς έσωσε από τους Αιγυπτίους με την παρεμβολή της ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Από εκεί φώτιζε τους Εβραίους να διαβούν τη θάλασσα, που η ράβδος του Μωυσή είχε χωρίσει θαυματουργικά στα δυο, ενώ σκέπαζε με βαθειά νύχτα τους Αιγυπτίους, καθιστώντας τους ακίνδυνους για τον λαό του Θεού.

Όταν ο Μωυσής με τις οδηγίες του Θεού έφερε εις πέρας και έστησε τη Σκηνή του Μαρτυρίου, που δεν ήταν παρά ένας λυόμενος ναός, η νεφέλη κατέβηκε και τη σκέπασε, γεμίζοντάς την με τη δόξα του Κυρίου. Στο εξής, όταν η νεφέλη σηκωνόταν από τη Σκηνή, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, όλος ο λαός ξεκινούσε για πορεία. Όταν η νεφέλη κατέβαινε και σκέπαζε τη Σκηνή, ο λαός στρατοπέδευε ξανά για όσες μέρες ή νύχτες παρέμενε η νεφέλη στη Σκηνή. Σαράντα χρόνια, ως νεφέλη την ημέρα και ως στύλος πυρός τη νύχτα, «ο Θεός ηγείτο αυτών» (Εξ. 13, 21-22· 40, 28-32).