(ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος προς τον βοηθό του Τιμόθεο, αναφέρει:«Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»(Β’ Τιμ. γ΄ 14, 15).
Μια ανάλυση των λόγων αυτών, μαζί με την σημασία της εν Χριστώ διαπαιδαγώγησης του παιδιού από την μητέρα και τη γιαγιά, βασιζόμενη στο παράδειγμα του αποστόλου Τιμοθέου, που τιμάται σήμερα (22 Ιανουαρίου)
Ἀνάμεσα στὸν εἰδωλολατρικὸ πληθυσμὸ τῆς Λύστρας, μιὰ σεμνὴ ἑβραϊκὴ οἰκογένεια διατηροῦσε ἀκόμη τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ γιαγιά, ἡ Λωίδα, ἡ κόρη της ἡ Εὐνίκη μὲ τὸ μοναχοπαίδι της τὸν Τιμόθεο. Ὁ πατέρας τοῦ Τιμοθέου ἦταν Ἕλληνας καὶ πρὸ πολλοῦ εἶχε πεθάνει. Ἔτσι, μέσα στὸ οἰκογενειακὸ αὐτὸ περιβάλλον τῶν δύο γυναικῶν μεγάλωσε καὶ ἀνετράφη ὁ Τιμόθεος. Ἦταν ἕνα σπιτικὸ παιδί. Οἱ βρώμικες συνήθειες τῆς πόλεως οὔτε κἄν τὸν ἄγγιξαν.
Ἡ μητέρα του καὶ ἡ γιαγιά του εἶχαν φροντίσει ἀπὸ πολὺ νωρὶς νὰ διοχετεύουν τὶς διανοητικὲς ἀναζητήσεις τοῦ παιδιοῦ καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς του, στὴν χειρωνακτικὴ ἐργασία καὶ τὴν μελέτη τῶν ἱερῶν Γραμμάτων, τὴν Ἁγία Γραφή.