Παραμύθι από την μακρινή Γεωργία
Μια φορά κι ένα καιρό και σε μια μακρινή χώρα, τη Γεωργία και, σε ένα μικρό της χωριό που το λένε Κάτλη ζούσε η μικρή πεντάχρονη Ιρίνα.
-«Αύριο καλή μου Ιρίνα», της είπε η μανούλα της, ένα βράδυ και την ώρα που η Ιρίνα αγκαλιά με την αγαπημένη της κούκλα ετοιμαζόταν να πάει για ύπνο, «αύριο θα σηκωθούμε πρωί-πρωί, θα σε βοηθήσω να φορέσεις το καινούργιο όμορφο φουστανάκι σου και θα πάμε στην εκκλησία».
-«Μα δεν είναι Κυριακή αύριο μανούλα», της απάντησε η Ιρίνα.
-«Κυριακή δεν είναι, αλλά αύριο γιορτάζει ο Άγιος Γεώργιος. Έχουμε πανηγύρι στο χωριό και, καλοί άνθρωποι θα έρθουν από όλα τα γύρω χωριά για το πανηγύρι στο εκκλησάκι μας του Άγιου Γεώργη.
-«Ά! Τι ωραία που θα είναι μανούλα».
Το άλλο πρωί νωρίς-νωρίς ξύπνησε η μικρή Ιρίνα για να βάλει το καινούργιο της φουστανάκι και να πάει με τη μαμά της στην εκκλησία. Στο χωριό από ώρα και πριν καλά- καλά βγει ο ήλιος είχανε αρχίσει να φτάνουν άνθρωποι από όλα τα γύρω χωριά για να προσκυνήσουν.
-«Πρόσεχε μικρή Ιρίνα», της είπε η μαμά της καθώς βγαίνανε από την αυλή του μικρού τους σπιτιού που ήτανε στην άκρη του χωριού, «πρόσεχε, θα κρατάς καλά το χέρι μου να μην σε χάσω. Κοίτα, πόσοι ξένοι πάνε για την εκκλησούλα μας, κράτα με καλά».
Καμαρώνοντας για το όμορφο φουστανάκι της η Ιρίνα κρατούσε το χέρι της μαμάς της σφιχτά-σφιχτά και χάζευε τους ξένους ανθρώπους από τα γύρω χωριά του βουνού που ερχόταν για το πανηγύρι. Τελικά μαμά και κόρη φτάνουν στο μικρό άσπρο εκκλησάκι με την θαυματουργή εικόνα του Άγιου Γεώργη.
-«Μανούλα, πόσοι άνθρωποι! Άχ! Δεν θα τα καταφέρουμε να μπούμε να ανάψουμε κεράκι. Να με σηκώσεις κιόλας να φιλήσω τη εικόνα, έτσι;».
Πολύς ο κόσμος στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Κάτλη που σήμερα έχει πανηγύρι και η Ιρίνα με την μητέρα της στάθηκαν να περιμένουν να μπουν κι αυτές στην εκκλησία. Μα όπως λένε στα μέρη της Ιρίνα, οι άνθρωποι ήταν τόσο πολλοί, σαν μύγες σε γλυκό. Κι έτσι κάποια στιγμή, ένας καλός άνθρωπος χωρίς να το θέλει ο καημένος, έσπρωξε τη μικρή Ιρίνα που το χεράκι της ξεκόλλησε από το χέρι της μαμάς της…
Τώρα; Οι άνθρωποι γύρω της όλοι τους ψηλοί και βιαστικοί για να μπουν στην εκκλησία την έσπρωχναν, κι η Ιρίνα μικρούλα και κοντούλα τους κοίταζε από χαμηλά σηκώνοντας το κεφαλάκι της.
-«Πω, πω ψηλοί που είναι, αχ! Θα με πατήσουν, θα χτυπήσω… μανούλα», αρχίζει να φωνάζει τη μαμά της η μικρή Ιρίνα και να κλαίει κρυμμένη πίσω από τα κορμιά των μεγάλων ξένων ανθρώπων που ήταν γύρω της. Μα αυτοί που θέλανε να μπουν στην εκκλησία, όλο σπρώχνανε την Ιρίνα και την παρέσυραν μαζί τους, κι η Ιρίνα έκλαιγε , έκλαιγε και φώναζε τη μαμά της.
-«Μανούλα που είσαι; Φοβάμαι… Μανούλα… πιάσε το χεράκι μου… πάρε με αγκαλιά… να φιλήσω την εικόνα δεν είπαμε;… Φοβάμαι… Μανούλα… Μανούλα…».
Κλαίει, κλαίει η μικρή Ιρίνα τόσο πολύ, νερό πια έτρεχε το δάκρυ απ’ τα ματάκια της. Κι όπως λένε στην πατρίδα της τη Γεωργία, έκλαιγε με <βρασμένο δάκρυ>, δηλαδή αυτό που λέμε εμείς με< καυτά δάκρυα>.
Κάποια στιγμή, επιτέλους, οι προσκυνητές που ήτανε γύρω της προσέξανε ότι το μικρό κοριτσάκι ήτανε μόνο του και φοβισμένο φώναζε τη μαμά του.
Σταματήσανε να βαδίζουν για την εκκλησία και αφού κάνανε ένα κύκλο γύρω από την Ιρίνα, μια γριά χωριάτισσα τη ρώτησε:
-«Κοριτσάκι, μη μας φοβάσαι. Είμαστε καλοί άνθρωποι, μα είσαι κοντούλα κι εμείς ψηλοί και στριμωγμένοι σαν τις μύγες τόση ώρα δεν σε προσέξαμε κλαίς κρυμμένη ανάμεσα μας. Κοριτσάκι ποια είναι η μαμά σου;».
Περικυκλωμένη από τους ξένους χωρικούς η μικρή Ιρίνα τώρα που δε φοβόταν πια , σταμάτησε να κλαίει και σηκώνοντας ψηλά το κεφαλάκι της για να βλέπει καλά αυτούς τους καλούς ανθρώπους, τους είπε μα απορία:
-«Μα γιατί με ρωτάτε; δεν μπορεί να μην ξέρετε τη μανούλα μου. Τι να κάνω; Τι να σας πω;», κι έτοιμη να βάλει πάλι τα κλάματα, συνέχισε:
-«η μαμά μου είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Πως δεν την ξέρετε;».
Εκείνη τη στιγμή και σπρώχνοντας τους συγκεντρωμένους χωρικούς φάνηκε γεμάτη αγωνία η μαμά της Ιρίνα και την πήρε τρυφερά στην αγκαλιά της.
-«Να η μανούλα μου, φώναξε στους χωρικούς η Ιρίνα ευτυχισμένη στην αγκαλιά της μητέρας της. Μη με ρωτάτε πια. Τώρα ξέρετε πως η μανούλα μου είναι η πιο όμορφη και καλή μαμά του κόσμου».
Λαϊκό παραμύθι της Γεωργίας.
Πηγή: Σχολικό Αναγνωστικό Γεωργίας: Deda ena .
Προσαρμογή από την Ρωσική μετάφραση.
Σημ. Το κράτος της Γεωργίας, τόπος πανέμορφος με ιστορία που ξεκινά από τον 12 και ίσως και παλιότερα αιώνα π.Χ, ιστορία επανειλημμένα συνδεδεμένη με την ιστορία της Ελλάδας, σχέσεις χιλιάδων ετών. Να θυμηθούμε την Αργοναυτική εκστρατεία και το χρυσόμαλλο δέρας στην Κοχλίδα και σημερινό Σοχούμι; Τις δεκάδες αποικίες των Αρχαίων προγόνων μας στα παράλια της σημερινής Γεωργίας, τον Προμηθέα στον Καύκασο, την βασίλισσα των Γεωργιανών Ταμάρ που βοήθησε τους Κομνηνούς να ιδρύσουν το κράτος της Τραπεζούντας; Τεράστια η επίδραση των Βυζαντινών στην χώρα της Γεωργίας που τότε την έλεγαν Ιβηρία.
Σήμερα στην κατά 85% Ορθόδοξη Χριστιανική Γεωργία ζει μια μικρή μειονότητα Ελλήνων –απόγονοι εκτοπισμένων Ποντίων- κυρίως στην περιοχή της Τσάκλα. Η Γεωργία που σαν σύνθημα της έχει το : Δύναμη στην Ενότητα και που ο τίτλος του εθνικού της ύμνου είναι Ελευθερία, υπήρξε μέλος της Ε.Σ. Σ. Δ και εδώ –στο Γκόρι- γεννήθηκε το 1878 ο μετέπειτα ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ Ιωσήφ Στάλιν, εδώ θα γεννηθεί και ένας κορυφαίος των Ρώσικων γραμμάτων , ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, το 1893 στην πόλη Μπαγντατί.
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
φωτο: Εκκλησία Ποντίων Ορθοδόξων στην περιοχή Τσάκλα Γεωργίας. 
δείτε επίσης:
Αντέχουμε... 