Βρισκόμαστε στα 1453, την επομένη της άλωσης της Πόλης…
«…τα μικρά παιδάκια ξεψυχούσανε απ’ το φόβο τους. Σε λίγο φτάξανε οι τούρκοι και πιάσανε να βαράνε με τους μπαλτάδες τις πόρτες. Το κοπάδι, που ήτανε μαντρισμένο μέσα βέλαζε λυπητερά σε κάθε τσεκουριά.» (Φώτης Κόντογλου).
«..κατάφεραν μέσ’ στὴν Ἅλωση ἐκείνη, σὲ μία μέρα, σὲ τρεῖς μέρες κι ἐπί πεντέμισι μετὰ αἰῶνες συνέχεια, κι’ ἀκόμα ἐπαπειλοῦν, καὶ δὲν θὰ πάψουν…γιατὶ ἀδιαπέραστοι πολιτιστικὰ εἶναι οἱ τοῦρκοι.
Ἅλωση… ποὺ ἄλλη καμμιὰ στὴν ἱστορία δὲν πραγματώθηκε τόσο βάναυσα , καὶ ὡμά καὶ βάρβαρα, καὶ αἱματηρά, μὲ τέτοιο ἀνατολίτικο ἁμόκ ἀπανθρωπικῆς σφαγῆς καὶ καταστροφῆς τῶν πάντων·…ποιὰ πυρκαγιά τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἀλεξανδρείας ποὺ μ’ἕνα στόμα καταργιούνται πάντα ἡ φιλολογία, ἡ φιλοσοφία, ἡ ἐπιστήμη, δὲν ξεπεράστηκε καταστροφικότερα…μὲ ὅσα κάηκαν, σκίστηκαν μανιακὰ, σκορπίστηκαν μὲ ἰσλαμική παραφορὰ καὶ χάθηκαν γιὰ πάντα…τί Πλάτωνες, τί Ἀριστοτέληδες, τί ῥήτορες, τί τραγικοὶ, τί ἱστορικοί, τί γεωγράφοι, τι φυσιογνῶστες,….
Αντέχουμε... 