Μια αγιασμένη οικογένεια:οι Άγιοι Ευστάθιος, Θεοπίστη και τα τέκνα τους Αγάπιος και Θεόπιστος

(το κείμενο και το ηχητικό συναξάρι  είναι απλά γραμμένα, κατάλληλα και για παιδιά)

Ήταν ειδωλολάτρες, αλλά με την ενάρετη βιοτή τους ήλκυσαν τη Χάρη του Θεού και γίνανε, μετά από φανέρωση του ίδιου του Κυρίου στον στρατηγό πατέρα,  πιστοί Χριστιανοί. Και παρ΄όλες τις δοκιμασίες που πέρασαν, όμοιες με του Ιώβ τα παθήματα, παρέμειναν  πιστοί και αγαπημένοι μεταξύ τους, μόλο που η κακία του αντιδίκου τους απομάκρυνε τοπικά.

Και όταν μετά από πολλές δυσκολίες και χρόνων ταλαιπωρίες ξανασμίξανε, ενωμένοι δώσανε τη ζωή τους για τον αγαπημένο τους Χριστό και συναγάλλονται αιώνια μαζί Του.

Ας δούμε τη ζωή τους, που μοιάζει με αληθινή περιπέτεια: 

Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη τους στις 20 Σεπτεμβρίου.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥΣ

Ο γενναίος Στρατηγός

Ο Πλακίδας- αυτό ήταν το πρώτο όνομα του αγίου-ήταν αξιωματούχος εξαίρετος, διακεκριμένος, γνωστός  για την υψηλή καταγωγή

Άγιος Ευστάθιος ο Κατάφλωρος, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

 

Ο άγιος Ευστάθιος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των ετών 1115 και 1135. Τα πρώτα του γράμματα τα διδάχθηκε στην σχολή, ή οποία λειτουργούσε στην μονή της αγίας Ευφημίας, οπου και νωρίς έκάρη μοναχός. Έν συνεχεία όλοκλήρωσε τις φιλοσοφικές και θεολογικές του γνώσεις στην περιβόητη πατριαρχική σχολή. Το 1150 χειροτονήθηκε διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας (Αγίας Σοφίας) στην μονή του αγίου Φλώρου, από όπου έλαβε και την προσωνυμία Κατάφλωρος. Ήδη γνωστός όμως για την μεγάλη του μόρφωσι και την ρητορική του δεινότητα, αναγορεύθηκε δημόσιος διδάσκαλος της πατριαρχικής σχολής με τον τίτλο του μαγίστορος των ρητόρων. Στην διδασκαλία του άπεδείκνυε ότι ή ελληνική φιλοσοφία έγινε θεραπαινίς της χριστιανικής αληθείας. Λέγεται ότι τόσο εξαιρετικό ήταν το διδασκαλικό του χάρισμα, ώστε «πάσα ή φιλόλογος νεολαία της Πόλεως» συνωστιζόταν με ακόρεστη επιθυμία στην άκρόασι των μαθημάτων του, όταν δε έφευγε έμοιαζε με σμήνη μελισσών πού βγαίνουν μέσα από το κοίλωμα του βράχου.

Έχοντας αποσπάσει την ιδιαίτερη εκτίμηση του βασιλέως Μανουήλ Α’ Κομνηνού (1143-1180) για την πολυμάθεια του και τον θαυμασμό της Εκκλησίας για τον άμεμπτο βίο του, το 1174 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Μύρων της Λυκίας. Ευθύς αμέσως δμως μετά την εκλογή του επανεξελέγη αρχιεπίσκοπος του χηρεύοντος θρόνου της Θεσσαλονίκης.