“Να νιώσουμε την προσευχή ως ανάγκη” (αγίου Παϊσίου)

– Γέροντα, δὲν ἔχω μεγάλη πίστη καὶ νιώθω ἀδύναμη.

– Ξέρεις τί νὰ κάνης; Νὰ κρεμασθῆς ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως κρεμιέται τὸ παιδάκι ἀπὸ τὸν λαιμὸ τοῦ πατέρα του, καὶ νὰ Τὸν σφίξης ἔτσι ποὺ νὰ μὴν μπορῆ νὰ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ κοντά Του. Τότε θὰ νιώσης σιγουριὰ καὶ δύναμη.

– Νιώθω, Γέροντα, τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκουμπήσω στὸν Θεό, ἀλλὰ δυσκολεύομαι.

– Νὰ σηκώνης τὰ χέρια σου ψηλά· ἔτσι σιγά-σιγὰ θὰ μεγαλώσουν καὶ θὰ πιασθῆς ἀπὸ τὸν Θεό.

– Γέροντα, ὅταν δὲν ἔχω πολὺ χρόνο καὶ βιάζωμαι στὴνπροσευχή, μήπως κλέβω τὸν χρόνο ποὺ πρέπει νὰ δώσω στὸν Χριστό;

 

Άγιος Μένιγνος ο κναφεύς- ο προστάτης των χημικών

(Μένιγνος ὁ κναφεύς – 22 Νοεμβρίου)

Μένιγνος ὁ κναφεύς. Λαϊκός καί ἔγγαμος. Μαρτύρησε καί ἁγίασε…

ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΟΣ ΑΓΙΟΣ

του π. Αυγουστίνου Καντιώτη

Ἡ γενιά, ἀγαπητοί μου, πού ζῆ σήμερα, ἡ νέα γενιά, δέν μπορεῖ νά φαντασθῆ πόσο δύσκολη ἦταν ἡ ζωή τούς περασμένους αἰῶνες. Ἄς πάρουμε παράδειγμα τό ντύσιμο. Τά ροῦχα στήν ἀρχή ἦταν ἄγνωστα. Ἔπρεπε νά περάσουν πολλά χρόνια, νά βροῦν τίς πρῶτες ὗλες, τό μαλλί καί τό βαμβάκι, νά φτειάξουν τά ἐργαλεῖα μέ τά ὁποῖα θά κά¬νουν κλωστές κατάλληλες γιά ὕφασμα, ν’ ἀνακαλύψουν τή ρόκα, τήν ἀνέμη καί πρό παντός τόν ἀργαλειό, γιά νά κάνουν τό πρῶτο ὕφασμα.

←←←

Ὁ ἀργαλειός, πού ἦταν μεγάλη ἐφεύρεσις, βάσταξε χιλιάδες χρόνια. Τόν ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στά ποιήματά του. Ἦταν ἀπαραίτητος στό κάθε σπίτι. Στά ἀρχαῖα προικοσύμφωνα βλέπει κανείς ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων πραγμάτων, πού προίκιζαν οἱ μανάδες τίς θυγατέρες τους, ἦταν καί ὁ αργαλειός. Γυναίκα πού ἤξερε νά γνέθη καί νά κάνη στόν ἀργαλειό τά ροῦχα τοῦ σπιτιοῦ, τή θεωροῦσαν σπουδαία νοικοκυρά. Πολλοί ἀπό τούς παλαιούς θυμοῦνται τά χοντρά, ὡραῖα καί στερεά ὑφάσματα πού ἔφτειαχναν οἱ γιαγιάδες καί ol μητέρες τους στόν ἀργαλειό. Ἀπ’ αὐτά γίνονταν οἱ τοπικές ἐνδυμασίες πού φοροῦσαν ἄνδρες καί γυναῖκες καί ἦταν ὅλο λεβεντιά καί χάρι. Σκέπαζαν ὅλο τό κορμί τους. Τά ροῦχα τους ἦταν ἁπλά καί σεμνά. Βλέποντας μιά γυναίκα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης νόμιζε κανείς πώς βλέπει τήν Παναγία.