«Η υπερηφάνεια είναι ένα ορθάνοιχτο παράθυρο, μέσα από το οποίο όλες οι αρετές εξανεμίζονται»

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τί άραγε υπάρχει στις τέσσερις γωνιές της γης, θνητέ άνθρωπε, το οποίο μπορεί να μας κάνει περήφανους, παρεκτός ανοησίες και δαιμονικές ψευδαισθήσεις;

Μήπως δεν ήρθαμε στον κόσμο γυμνοί κι ανήμποροι; Και με τον ίδιο τρόπο δεν θα αναχωρήσουμε απ’ τον κόσμο;

Ό,τι έχουμε, δεν το έχουμε δανειστεί; Με το θάνατό μας δεν θα επιστρέψουμε όλα τα δανεικά; Ω, πόσες φορές έχει ειπωθεί αυτό και αγνοηθεί;

Ο σοφός απόστολος λέει: «Γιατί τίποτε δε φέραμε μαζί μας όταν ήρθαμε στο κόσμο κι είναι φανερό πως ούτε μπορούμε να βγάλουμε τίποτα φεύγοντας» (Α’ Τιμόθεον 6:7).

.

Συνέχεια ΕΔΩ

Ο άγιος μάρτυς Καλλιόπιος (7 Ἀπριλίου) και η μητέρα του

“Ὅταν κατέβασαν ἀπό τόν σταυρό τό σῶμα του, ἔπεσε ἐπάνω του ἡ μητέρα του καί τό ἀγκάλιασε μέ ἀπέραντη στοργή. Ἀλλά ἡ καρδιά της δέν ἄντεξε περισσότερο· λιποθύμησε καί ξεψύχησε, ὅπως ἦταν ἑνωμένη μέ τόν Μάρτυρα γιό της.”

Ὁ Ἅγιος Καλλιόπιος καταγόταν ἀπό ἀρχοντική οἰκογένεια τῆς Πέργης. Ἡ χριστιανή μητέρα του Θεόκλεια ἀπό τή νηπιακή ἡλικία τοῦ μετέδωσε τήν χριστιανική πίστη καί ἀργότερα τόν παρότρυνε νά μελετᾶ καθημερινά τήν Ἁγία Γραφή καί νά ἀγωνίζεται νά ζεῖ κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι μέ τήν ἐνηλικίωσή του ἐξελίχθηκε σ᾿ἕναν εὐσυνείδητο χριστιανό νέον, πού δέν δίσταζε νά ὑπερασπίζεται φανερά τήν πίστη του στόν Χριστό, στά χρόνια ἐκεῖνα – τῶν ἀρχῶν τοῦ 4^ου αἰώνα – πού κυριαρχοῦσε ἀκόμα ἡ εἰδωλολατρία στήν πατρίδα του.

Συνέχεια ΕΔΩ