Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ Μέγα Μυστήριον

 (του Φώτη Κόντογλου)

Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός!

Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.

η συνέχεια ΕΔΩ

“Βρέφος βλέπω καὶ Θεόν μου γνωρίζω … “

(ένα  κείμενο, με την Θεολογία των Χριστουγέννων- κοιτώντας το βρέφος Ιησού…)

Βρέφος βλέπω καὶ Θεόν μου γνωρίζω,

βρέφος θηλάζον καὶ τὸν κόσμον διατρέφον,

βρέφος κλαυθμυρίζον καὶ κόσμῳ ζωὴν καὶ χαρὰν χαριζόμενον,

βρέφος σπαργανούμενον καὶ τῶν σπαργάνων με τῆς ἁμαρτίας λυτρούμενον,

Συνέχεια →

“Απόψε ο Χριστός γεννήθηκε κι ο κόσμος δεν το νιώθει…”

Τα κάλαντα τα παραδοσιακά λένε μεγάλες αλήθειες , μέσα στην απλότητά τους…

Άκουσα τυχαία αυτά τα κάλαντα σήμερα, σε μια αναζήτηση για αντίστοιχα ακούσματα

και ο πρώτος στίχος του με άγγιξε, γιατί τον μετέφερα στην σημερινή εποχή…

η συνέχεια ΕΔΩ